Lezeres in het buitenland: “Daar stonden we dan. Geen werk meer, binnenkort geen huis meer. Het leek wel een aflevering van ‘Ik Vertrek’”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Ninnia is één van hen. Zij verhuisde acht maanden geleden met haar partner Peter naar het authentieke Lot-et-Garonne, waar ze samen een gîte en table d’hôtes uitbaten.
Dromen opbergen
Ninnia (46): “Stiekem droomde ik al langer voor een leven in het buitenland. Vroeger werkte ik bij een internationaal consultancy bedrijf, en had ik de kans om heel wat van de wereld te zien. Het is toen dat ik besefte dat er veel betere, en mooiere plekken waren om te leven. Waar de zon altijd scheen, en waar de locals het woord stress niet hun woordenboek hebben staan. En eigenlijk hield niets me tegen. Na een medische ingreep kon ik niet meer zwanger geraken, dus ik moest helemaal geen rekening houden met kinderen. Maar mijn man, die zag dat niet zitten. Dus heb ik mijn droom opgeborgen.
Na een huwelijk van twintig jaar, volgde er meer dan vier geleden een scheiding. Onze jobs hadden àltijd op de eerste plaats gestaan, en toen we eindelijk tot het besef kwamen dat we meer tijd voor elkaar moesten maken, was het eigenlijk al te laat. Gelukkig zijn we als vrienden uit elkaar gegaan, maar dat maakte het zeker niet makkelijker. We zagen elkaar graag, maar de echte liefde was na al die jaren uitgeblust.
Een nieuwe liefde
Niet veel later kwam ik Peter tegen. Ik kende hem al een tijdje, mijn ‘cafévriend’ die ik af en toe in de buurt tegenkwam. Als we elkaar zagen, dan was het altijd lachen en tieren van plezier. Gewoon, als vrienden. Tot hem drie jaar geleden hetzelfde overkwam: een scheiding. Zo onverwachts, want ik kende zijn vrouw, en in mijn ogen waren zij hét perfecte koppel. We gingen allebei door een moeilijke periode, en net dat bracht ons dichter bij elkaar. Urenlang hebben we met elkaar gebabbeld. En ja, uiteindelijk sloeg de vonk een paar maanden later over.
Dat ik ooit zou willen verhuizen naar het buitenland, daar wist hij niets van. Tot hij me op een gegeven moment vertelde dat hij al langer droomde van een leven in Frankrijk. Ik kon de glimlach op mijn gezicht absoluut niet wegsteken. Eerst heb ik niet veel aandacht aan besteed, we waren nog maar net samen. Maar na een tijd kon ik niet meer zwijgen, en vertelde ook ik dat ik ons geluk ergens anders wilde gaan zoeken.
Een tegenslag
Willen verhuizen is één ding, maar het ook daadwerkelijk doen, dat is wat anders. Het idee was om een chambres d’hôtes en table d’hôtes te beginnen, in het hartje van Frankrijk. Eerst gingen we een week daar logeren, in een bed & breakfast waarvan de eigenaars ook een immokantoor hadden. Daar konden we achterhalen of onze grote droom wel echt haalbaar was. Gelukkig was dat ook zo en kon de huizenjacht beginnen. Of het nu één of vijf jaar zou duren, dat maakte helemaal niet uit. Zolang we maar het perfecte huis vonden.
Na meer dan dertig woningen te bezoeken vonden we uiteindelijk ons droomhuis. De ligging was perfect, al was er binnenin nog wel wat werk aan. En er was geen zwembad! We wilden het heel graag kopen, op voorwaarde dat we met zekerheid een zwembad konden graven. Maar zes maanden later wisten we nog altijd van niets. Samen met mijn mama, en Peters ouders, zijn we nog een keer afgereisd naar Frankrijk om te horen hoe de stand van zaken was. Maar al snel bleek dat de vergunning voor het zwembad nog steeds niet in orde was, en dat de plannen die we in ons hoofd al hadden gemaakt gewoon niet haalbaar waren. Wat een teleurstelling. Uiteindelijk hebben we de koop afgeblazen. En daar stonden we dan: geen werk meer, binnenkort geen huis meer. Het leek wel een aflevering van ‘Ik Vertrek’. (lacht)
En toen kwam het afscheid…
Gelukkig verbleven we toen nog drie dagen in Frankrijk en surften we urenlang op het internet, op zoek naar een ander droomhuis. Drie panden leken ons de moeite, en na een kort bezoek, vonden we eindelijk het perfecte huis, zelfs beter dan het huis dat we eerst wilden kopen. Het was net een geschenk uit de hemel. Nadien is het eigenlijk vrij snel gegaan: één keer thuis hebben we nog twee dagen getwijfeld, maar deden we toch een bod. Na een tegenbod was het beklonken. Het huis was van ons!
Eén keer de praktische zaken geregeld waren, restte alleen nog het afscheid. En wat keken we daar tegenop. Om afscheid te nemen van iedereen die we graag zien, gaven we een groot feest met hapjes, drankjes en muziek natuurlijk. Het werd een onvergetelijke avond, ook al zijn er heel wat traantjes gevloeid. Langs de ene kant was het verdriet groot omdat ik wist wat en wie ik allemaal achterliet, langs de andere kant was ik blij dat ik eindelijk aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven kon beginnen. Samen met Peter.
Een nieuw begin
Op 25 februari stapten we ’s morgens heel vroeg in een volgeladen auto, én een aanhangwagen, richting Frankrijk. Ons heel hebben en houden zat op dat moment in een vrachtwagen, die de volgende dag ging aankomen. Na een rit van zo’n tien uur, kwamen we eindelijk aan in ons huis. De ontlading was groot, al drong het besef dat we ‘thuis’ waren nog niet echt door. Dezelfde avond stond er al een bevriend koppel uit België aan de deur, om te helpen met de verhuis. Wat was het leuk dat zij er waren!
De weken nadien stonden helemaal in teken van de chambres d’hôtes en de gîte. Drie maanden lang, van ’s morgens tot ’s avonds, waren we aan het breken, behangen, verven, … Want in mei kwamen de eerste gasten al. Gelukkig was alles net op tijd klaar, en konden we iedereen ontvangen zoals we hadden gehoopt. En sindsdien lopen de boekingen vlot binnen. Het is hard werken, en natuurlijk hebben we de voorbije jaren ook wat ups-and-downs gekend, maar we krijgen er veel voor terug. De rust, de natuur, het typische Franse leven, dat is wat ons gelukkig maakt.”
LA DOUCE FRANCE
Het grootste cultuurverschil: “Als ze zeggen dat ze morgen iets komen leveren of herstellen, dan mag je daar niet altijd op vertrouwen. (lacht) En Frankrijk is het land van de administratie: alleen al om een bankrekening te openen, hebben we drie weken moeten wachten.”
De aangenaamste verrassing: “De locals hebben écht een warm hart. Of ze komen spontaan helpen bij klusjes, of ze staan voor de deur met verse groentjes uit eigen tuin.”
Het grote voordeel: “Die zijn er genoeg! De rust, de prachtige natuur, opnieuw tijd kunnen maken voor belangrijke dingen, de moestuin, de zon die bijna altijd schijnt, … Zo kan ik nog wel even doorgaan.”
Het grote nadeel: “Ons sociaal leven is helemaal weg gevallen. En omdat we de eerste maanden grondig gerenoveerd hebben en nadien meteen aan de lopende band gasten hebben ontvangen, hebben we nog niet de kans gehad om de mensen echt te leren kennen.”
De grootste blunder: “Die heb ik gelukkig nog niet echt gemaakt. Wel was het even wennen dat àlle winkels ’s middags twee uur sluiten. In het begin hebben we dus vaak voor een gesloten deur gestaan, en dan moet je weten dat we minstens twintig minuten moeten rijden naar de dichtstbijzijnde Brico. (lacht)”
De levenskwaliteit: “Vroeger werd ik geleefd, maar nu leef ik mijn eigen leven. En dat is onbetaalbaar.”
Het moeilijkste moment: “Ongetwijfeld het afscheid. Pas toen drong tot me door dat ik niet meer in de auto kon springen om snel een kopje koffie te gaan drinken bij familie of vrienden. In de zomer zijn ze ons wel komen bezoeken, maar opnieuw afscheid nemen, dat was toch behoorlijk lastig.”
Het grootste gemis: “Eigenlijk niets. Behalve de mensen die we graag zien natuurlijk. Als we nog eens terugkeren, dan is onze agenda al snel volgeboekt met etentjes en uitstapjes. Heerlijk!”
Spijt? “Nee, we hebben totaal geen spijt! En of we ooit terugkeren? Zeg nooit ‘nooit’, maar op dit moment ben ik héél gelukkig. Na één week missen we ons plekje in Frankrijk al, en dat zegt genoeg, toch?”
Wil je meer lezen? Op www.coursaint-pierre.com kom je meer te weten over het avontuur van Ninnia.
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “Ik wist zeker dat ik later naar Frankrijk zou gaan. Is dat even anders uitgedraaid (lacht)”
- Lezeres in het buitenland: “Als ik binnen de drie maanden geen job én een eigen stek vond, dan ging ik gewoon terug naar huis”
- Lezeres in het buitenland: “Na achttien zenuwslopende maanden kregen we dan eindelijk het bericht: ‘Welcome to Canada’”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!