Lezeres in het buitenland: “De eerste dagen waren vreselijk, al bleek dat nog maar het begin te zijn van de helse weg die ons te wachten stond”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Brigitte is één van hen: ze verhuisde vier jaar geleden samen met haar man Marc naar het pittoreske Franse dorpje Castellane.

De oude dag

Brigitte (53): “Als tiener wist ik maar al te goed wat ik wilde worden: journalist. En dan liefst zo eentje die van het ene land naar het andere reisde om de meest boeiende verhalen bij elkaar te sprokkelen. Tot ik mijn eerste man tegen het lijf liep en het gevoel had dat ik moést kiezen tussen een gezin of mijn grote droom als reporter. De combinatie van kinderen en continu reizen, dat was niet te doen. Dus koos ik resoluut voor het eerste. Daar heb ik geen moment spijt van gehad, als ik nu naar mijn prachtige dochter en flinke zoon kijk. (lacht)

Het huwelijk met de vader van mijn kinderen hield jammer genoeg geen stand. Marc kwam in mijn leven, de man die mijn liefde voor reizen weer aanwakkerde. Zijn grote droom was om van z’n pensioen te genieten in het prachtige Frankrijk. En al snel werd zijn wens ook de mijne. Om ons al een beetje voor te bereiden op het Franse leven, trokken we elke zomer met de moto door het zuiden, van de ene streek naar de andere.

Instant verliefd

In 2014 kwamen we in een chambres d’hôtes van een Nederlander terecht, in Castellane. De uitbater had al snel door dat Marc het Belgische leven grondig beu was, en stelde voor om zijn zaak over te nemen. Hij vertelde prachtige verhalen over het leven in het Franse dorpje, de mooie omgeving, de rust en de lieve buren. Tijdens die vakantie wandelden we ook naar het Lac d’Allos, het hoogste natuurlijk meer dat te voet bereikbaar is in heel Europa. Na een tocht van drie uur kwamen we uitgeput aan. Maar de vermoeidheid maakte in één tel plaats voor verwondering. De stilte, het prachtige sneeuwtapijt in de zomer, de ijsplekken in het meer, … De tranen rolden over mijn wangen. ‘Hier wil ik nooit meer weg.’

Met al z’n verhalen en de trip naar het meer, wist de Nederlander ons helemaal in te pakken. Marc en ik zagen ons de chambres d’hôtes al runnen, om na de uren te genieten van de stralende zon. Al wilden we niet overhaast onze koffers pakken en alles en iedereen achterlaten. Als de kinderen op eigen benen stonden, over een paar jaar, dan was het aan ons.

Het lot

Twee jaar later was het moment daar. De kinderen waren volwassen, en geloof het of niet: net op dat moment zou de sportfederatie waarvoor Marc werkte, moeten stoppen en ging hij niet veel later ontslagen worden. En ik? Ik runde een praktijk als gezondheidsbegeleidster die ik op elk moment kon stopzetten. Al was dat niet makkelijk: na al die jaren had ik een fijne band opgebouwd met mijn cliënten. Het voelde alsof ik hen allemaal in de steek liet. Maar ik wist natuurlijk ook dat ik niet tot mijn tachtigste kon blijven werken, dus liever de korte pijn en mijn grote droom waarmaken. 

Marc en ik voelden aan alles dat dat het juiste moment was, dus gingen we vol voor onze droom. De kinderen -mijn dochter en zoon en de twee van Marc- wísten hoe graag we het wilden, en gaven hun zegen. Al was er eentje die het idee van ons los te laten in het begin toch wat moeilijk vond. Logisch, maar achteraf draaide zij helemaal bij. Mijn ouders en mijn zus waren ook helemaal niet verrast door het nieuws. Gelukkig maar. Waren de reacties niet zo positief geweest, dan was het vertrek hoogstwaarschijnlijk een stuk zwaarder geweest.

Zo blij als een kind

Om de hele familie en al onze vrienden nog een laatste keer te zien, gaven Marc en ik een heuse drink. Natuurlijk kwam niet iedereen opdagen, maar het werd een onvergetelijke namiddag. Met een muziekje op de achtergrond, heerlijke hapjes én een lekker drankje namen we uitgebreid de tijd om iedereen nog eens goed vast te pakken en te genieten van elkaars gezelschap. We werden overstelpt met afscheidscadeautjes -wat uiteraard héél lief was, maar zeker niet had gemoeten- die we koesteren. Tot op de dag van vandaag.

Op 17 januari stapten Marc en ik uiteindelijk in een volgeladen wagen, met een al even volgepropte aanhangwagen aan, op weg naar Castellane. Hoe moeilijk het afscheid ook was, één keer we de bergpas naar beneden reden en het dorpje in de verte zagen liggen, zat ik net als een klein kind te springen van enthousiasme. (lacht) Ook al waren de omstandigheden verre van ideaal. Het was spekglad, ijskoud en tot onze grote teleurstelling was het in de chambres d’hôtes nog kouder dan buiten. Ook al had de eigenaar beloofd dat we zouden thuiskomen in een warm nest… De eerste dagen waren vreselijk, al bleek dat nog maar het begin te zijn van de helse weg die ons nog te wachten stond.

Eén grote leugen

Na maandenlang van de ene bank naar de andere te gaan om een lening af te sluiten, werd het steeds duidelijker dat de eigenaar van de chambres d’hôtes ons in ’t zak wilde zetten. Eerst dachten we nog dat het aan ons lag, maar achteraf bleek dat de man het dubbele vroeg dan wat het pand eigenlijk waard was. En dat dáárom geen enkele bank ons geld wilde lenen. Een jaar later beslisten we om af te zien van de overname, met heel wat dreigmails tot gevolg. En het voorschot dat we betaalden? Dat zagen we ook niet snel terug. Na een lange strijd en een paar kleine leugens van onze kant, lukte het dan toch om de bijna honderdduizend euro die we als voorschot betaalden, terug te krijgen. Maar vanaf toen stonden we wel op straat…

Gelukkig werden we niet aan ons lot overgelaten. Een lief koppel liet ons vier maanden in hun vakantiehuisje logeren, en nadien konden we terecht bij verre familie van een Franse vriend. Anderhalf jaar stak ons heel hebben en houden in vijf containers bij een verhuisfirma, wat ons natuurlijk een bom geld aan huur heeft gekost. Maar geen seconde hebben we getwijfeld om te blijven. Intussen kon ik aan de slag in een lokaal biowinkeltje en Marc vond een job als receptionist op een camping. Zo konden we de leemte op onze spaarboek wat aanvullen.

In de greep van corona

Intussen zijn we vier jaar later en is alles eindelijk op z’n plek gevallen. Marc en ik namen begin 2019 de biowinkel La Maison Bio samen over, kochten een prachtig huis met een appartement en nu kunnen we stilaan terug zorgeloos genieten van het leven. Al werd de rust heel snel terug verstoord door het coronavirus. Omdat wij als enige winkel open waren tijdens de hele crisis, kregen we dubbel zoveel volk over de vloer. Heel even hebben we overwogen om een extra werkkracht in te zetten, maar omdat we niet wisten hoe de situatie zou evolueren, wilden we op financieel vlak geen enkel risico nemen. Niet nog eens.

Midden mei waren we al uitgeput en het normale seizoen moest nog beginnen. Als dat al kon. Maar een keer de versoepelingen er kwamen, gingen de mensen weer naar hun vertrouwde supermarkt en keerde de rust terug, al ging de verkoop natuurlijk ook terug naar beneden. Gelukkig gingen niet veel later de grenzen weer open en vinden de toeristen hun weg nog altijd naar Castellane. Nu maar hopen dat er geen tweede golf komt. In het dorp werd tot nu nog geen enkele coronabesmetting vastgesteld, maar met de komst van de toeristen, die vaak géén mondmasker dragen, kan daar snel verandering in komen. Maar we vertrouwen erop dat alles goed komt, zoals we altijd al hebben gedaan.”

La douce France

Het grootste cultuurverschil: “De Fransen zijn hartelijk en afstandelijk tegelijk. Een begroeting gaat altijd gepaard met twee kussen -eerst rechts, dan links- maar verder dan de voordeur kom je niet.” (lacht)

De grootste blunder: “Het is weleens gebeurd dat ik bijna iemand op de mond kuste, omdat ik stomweg gewend ben om eerst links en dan pas rechts te kussen.” (lacht)

Het grote voordeel: “Het prachtige weer, natuurlijk. En de zuivere lucht. Sinds we hier wonen, hebben we nog geen enkele keer een verkoudheid gehad. Als we op bezoek zijn in België, hebben we meestal wél prijs.”

Het grote nadeel: “Met stip op één het gemis van iedereen we graag zien. En dan vooral de kinderen, mijn ouders en mijn zus. Binnenkort worden we voor het eerst oma en opa, en dat zal het er zeker niet beter op maken. Integendeel!”

De aangenaamste verrassing: “Castellane is een mengelmoes van inwijkelingen uit heel Frankrijk, maar er lopen ook heel wat Engelsen en Belgen rond. En dat vindt (bijna) iedereen prima.”

De levenskwaliteit: “De eerste jaren waren heftig, en dat kruipt in je kleren. Gelukkig begint nu stilaan alles in z’n plooi te vallen, waardoor we langzaamaan dúrven genieten van het leven.”

Het moeilijkste moment: “De eerste vier jaren waren een hel: we werden op straat gezet en leefden een kleine twee jaar lang met minder dan de helft van onze spullen. Maar de rust en het plezier van de kleine dingen maakten gelukkig veel goed.”

Het grootste gemis: “Frietjes misten we in het begin heel erg, maar na vier jaar kunnen we perfect zonder. Het enige dat écht niet mag ontbreken in de kast: de mayonaise van Devos & Lemmens.” (lacht)

Spijt? “Neen, absoluut niet. Maar vroeg of laat komt er een moment dat we terugkeren. Als we écht oud en versleten zijn, dan willen we onze laatste tijd doorbrengen met de kinderen, kleinkinderen en misschien wel achterkleinkinderen. (lacht) Familie, dat is en blijft het belangrijkste in een mensenleven.”

Wil je meer lezen? Op www.vacancescastellane.com en www.lamaisonbio.fr kom je nog meer te weten over haar Franse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “We hebben gerouwd om ons oude leven, maar nu voelen we ons helemaal thuis”
• “In het dorpje hield de politie ons tegen… Om samen op de foto te gaan” (lacht)
• “Van Gust moesten we gewoon kiezen, Julia daarentegen inspecteerde elk huis héél zorgvuldig” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!