Lezeres in het buitenland: “Ik moest oppassen of ik kreeg een boete, gewoon omdat ik mijn brievenbus leeghaalde” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Pascale is één van hen: zij verhuisde twaalf jaar geleden samen met haar twaalfjarige dochter naar de Dordogne, voor de liefde van haar leven.

Stiekeme droom

Pascale (56): “Mensen die me écht goed kennen, hebben altijd gezegd dat ik op een dag mijn koffers zou pakken en de weide wereld in zou trekken. Het Belgenland was gewoon veel te klein voor mij. (lacht) En gelijk hadden ze. Maar uiteindelijk wist ik nooit goed waar ik me dan precies wilde settelen, laat staan hoe ik het moest aanpakken. En als alleenstaande moeder met een prille tiener in huis, belandde die droom al snel op de achtergrond. Ik kon haar toch niet zomaar wegrukken uit haar vertrouwde omgeving, van de familie die haar zo graag zag en de vriendinnetjes die ze al haar geheimen toevertrouwde?

Tot ik in 2004 op bezoek was bij een vriendin, die haar reis naar de Dordogne aan het uitstippelen was. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van die streek gehoord. De Côte d’Azur, Bretagne en Normandië had ik al gezien, maar dat was onbekend terrein. Gewoon uit nieuwsgierigheid vroeg ik haar om me te laten weten hoe het was, en ze was zo enthousiast, dat ik niet veel later samen met mijn ouders en mijn dochter naar precies dezelfde chambres d’hôtes trok. Met Ruud en z’n vrouw, de eigenaars, klikte het meteen. Zo goed zelfs, dat we de jaren nadien elke keer de rust opzochten in de Dordogne, bij Ruud.

De aanhouder wint

Dat het huwelijk van Ruud en z’n vrouw wankelde, dat was van in het begin al duidelijk. Niet veel later zetten ze dan ook een punt achter hun relatie. Ruuds ex-vrouw verdween van het toneel, en met hem bouwde ik een prachtige vriendschap op. Al dacht hij daar anders over. (lacht) Maar liefst vijf keer vroeg hij me mee op date, en elke keer opnieuw wees ik hem af. Hij was mijn type gewoon niet. (lacht) Maar de aanhouder wint, zeggen ze altijd, dus bleef hij proberen. Uiteindelijk gaf ik toe, gingen we samen gezellig uiteten en sloeg -tot mijn grote verbazing- de vonk toch over.

Ruud was van in het begin héél duidelijk: terugkeren naar België of Nederland -hij is een rasechte Brabander- zat er sowieso niet in. Zijn thuis, dat was in de Dordogne. Ik had dus twee opties: een punt zetten achter de prille relatie of mijn grote liefde achterna reizen. Op dat moment begon ik de balans van mijn leven op te maken: wat maakt me gelukkig? Wat wil ik nog in het leven? Ik was vierenveertig, werkte al twintig jaar in de Gentse haven en zat op het einde van mijn carrière. De gedachte dat ik nog eens twintig jaar op precies dezelfde plek zou moeten zitten, verstikte me plots. Ik had nood aan een nieuw avontuur, en daar hoorde Ruud uiteraard bij. De keuze was dus snel gemaakt.

Een emotioneel afscheid

Mijn familie en mijn vrienden hadden al langer in de gaten dat er méér aan de hand was. Eerst was er de ring, gekregen van Ruud natuurlijk. ‘Pascale, moet je ons iets vertellen?’, vroeg iedereen, wijzend naar mijn vinger. Natuurlijk kon ik niet anders dan vertellen dat ik hopeloos verliefd was, en dat ik met het idee speelde om bij Ruud in Frankrijk in te trekken. Gelukkig was iedereen meteen enthousiast. Ze wisten maar al te goed dat het nu of nooit was. En dat als ik te lang zou nadenken, het er toch niet van zou komen. Het was het ideale moment, dus waarom wachten?

Niemand vertrekt naar een ander land, zonder afscheid te nemen van familie en vrienden. Dat was bij mij niet anders. Samen met iedereen die ik graag zag -van mijn ouders en beste vriendinnen tot ex-collega’s en toffe buren- nodigde ik een laatste keer uit om te klinken op de vriendschap en de liefde, want dat is waar het leven om draait, toch? Het werd een avond om nooit meer te vergeten. Al was het er eentje met gemengde gevoelens. Enerzijds was ik blij om aan nieuw hoofdstuk in mijn leven te beginnen, samen met Ruud. Anderzijds liet ik een groot deel van mijn leven, en van mezelf achter. En dat is nooit leuk, natuurlijk.

Een klein zwart gat

Eind januari 2008 stapten mijn dochter en ik in een volgeladen wagen richting de Dordogne. Na een rit van maar liefst negen uur kwamen we aan in de chambres d’hôtes van Ruud, onze nieuwe thuis. Vrijwel onmiddellijk hebben we met z’n allen onze werkkledij aangetrokken en zijn we wild tekeer gegaan in het pand. Ruud en ik wilden naast de gastenkamers ook een restaurant openen, Le Saint Cochon, dus een deel van het huis had een grondige make-over nodig. Veel tijd had ik dus niet om stil te staan bij de nieuwe wending in mijn leven. Al spendeerde ik wel elk vrij moment aan het zwembad, iets wat ik nooit eerder had gehad. (lacht) Dat gaf me op tijd en stond de nodige rust, en een klein beetje dat typische Franse vakantiegevoel.

Het eerste seizoen was druk, maar puur genieten. Maar eens de winter aanbrak, belandde ik in een klein zwart gat. Mijn ouders waren intussen al terug naar België vertrokken, er was geen toerist meer te bespeuren in het dorp en Ruud en ik leefden in het oude wijnhuis, dat we nog moesten omtoveren tot een leefruimte. Zo zonder televisie, enkel een Franse radio die de ene chanson na de andere door de boxen liet klinken, een knetterende openhaard en nog een nieuwe vriendenkring die opgebouwd moest worden, viel het leven hélemaal stil. Ik weet nog goed dat ik me die weken vaak heb afgevraagd waar ik toch aan begonnen was. Gelukkig hadden we tegen de volgende winter een eigen stek, met televisie en wist ik wat me stond te wachten. Dat maakte het allemaal een stuk aangenamer.

In de greep van corona

Intussen wonen we een dikke twaalf jaar in de Dordogne en gaat het leven z’n gangetje. Tot begin dit jaar ons leven op z’n kop werd gezet -dat van iedereen trouwens- door het coronavirus. De Franse regering trad heel kordaat op, waardoor we van de ene dag op de andere dag de deuren moesten sluiten. We mochten zelfs niet verder dan één kilometer van ons huis gaan, zonder toestemming. En dan moet je weten dat onze brievenbus al op enkele honderden meters van de chambres d’hôtes staat. Ik moest al oppassen of ik kreeg een boete, gewoon omdat ik mijn brievenbus leeghaalde. (lacht)

Na weken in lockdown worden de maatregelen nu ook om de paar weken versoepeld. De grenzen zijn ook weer open, waardoor de toeristen opnieuw hun weg vinden naar Au Marchay. Gelukkig maar! Ruud en ik staan te popelen om onze gasten een zorgeloze zomer te bezorgen, weg van al dat coronagedoe. In alle stilte, met een lekker glaasje wijn en af en toe een verfrissende duik in het zwembad. La douce France, je weet wel!”

La douce France

Het grootste cultuurverschil: “Het leven is gewoon veel simpeler. Als je bij de buren aanschuift aan tafel, dan is de kans groot dat de een uit een bord vol barsten eet, de ander uit eentje met een bloemetjesmotief en nog iemand anders heeft dan weer een bord vol ruitjes voor z’n neus staan. (lacht) De Fransen nemen het allemaal niet zo nauw. Wat telt is wat óp het bord ligt, en wat in het glas zit natuurlijk.”

Het grote voordeel: “De rust! Als de stress even de kop opsteekt, ga ik gewoon even naar buiten. Als ik dan de reetjes zie lopen of met mijn voeten in het water plons, dan is mijn hoofd instant leeg. Zalig!”

Het grote nadeel: “De typische Franse mentaliteit. Als ik tien nachtlampjes zoek voor in de gastenkamers en in de winkel zijn er maar zeven van één soort, dan heb ik gewoonweg pech.”

De aangenaamste verrassing: “Niemand passeert je zonder een bonjour of een comment ça va? En eens ze je beter kennen, krijg je er meteen twee dikke kussen bij.”

De levenskwaliteit: “De mensen in het dorp worden stokoud, dat zegt toch genoeg? (lacht) We leven gewoon gezonder: we bakken zelf brood, maken zelf worsten en hamburgers, … En ik ga er niet om liegen: het klimaat. De zon, de warmte, de frisse lucht. Heerlijk!”

De grootste blunder: “Het is geen geheim dat de Fransen graag kussen. In het prille begin stak ik altijd mijn hand uit, wat voor de locals een teken is dat je niets met hen te maken wilt hebben. Oeps! Nog een leuke: wat begon als een grap, eindigde letterlijk in de gemeenteraad. De burgemeester had bij de verkiezingen mensen nodig voor op de lijst, en na lang aandringen stelde ik me samen met de buurman kandidaat. Geloof het of niet, ik werd verkozen. Zes jaar lang zat ik er voor spek en bonen bij.” (lacht)

De mooiste herinnering: “Tien jaar geleden zijn Ruud en ik getrouwd, in het bijzijn van het hele dorp. Een dag om nooit meer te vergeten!”

Het moeilijkste moment: “De eerste winter! Ruud en ik waren net een jong koppel: met een boek aan de open haard, avond na avond. Heel romantisch, maar na drie weken zonder televisie, alleen wat Franse radiozenders, niet eens een deftige living en het gemis van familie en vrienden, vroeg ik me wel eens af waar ik in hemelsnaam aan begonnen was.” 

Het grootste gemis: “Préparé, krabsalade, kip curry, … We maken het wel zelf, maar dat is natuurlijk niet hetzelfde hé.” (lacht)

Spijt? “Nog geen seconde! Of we ooit terugkeren? Misschien, als ik écht oud wordt en mijn laatste dagen moet slijten in een woonzorgcentrum. Maar evengoed eindigen we in Spanje of zelfs Zuid-Afrika, wie weet wat de toekomst nog allemaal in petto heeft voor ons.”

Wil je meer lezen? Op www.aumarchay.com kom je nog meer te weten over haar Franse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “De eerste dagen waren vreselijk, al bleek dat nog maar het begin te zijn van de helse weg die ons te wachten stond”
• “We hebben gerouwd om ons oude leven, maar nu voelen we ons helemaal thuis”
• “In het dorpje hield de politie ons tegen… Om samen op de foto te gaan” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!