Lezeres in het buitenland: “Ik wist zeker dat ik later naar Frankrijk zou gaan. Is dat even anders uitgedraaid (lacht)”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Tanja is één van hen. Zij verhuisde zo’n achttien jaar geleden naar Gozo, voor de man van haar leven.  

Een eeuwige vriendschap

Tanja (52): “Als je me twintig jaar geleden had gevraagd of ik ooit naar het buitenland ging trekken, voorgoed, dan had ik volmondig ‘ja’ gezegd. ‘Naar Frankrijk!’ Als kind heb ik daar heel wat vakanties versleten, en ik wist met zekerheid dat ik na mijn pensioen mijn koffers ging pakken richting het zuiden! Is dat even anders uitgedraaid. (lacht)

Het begon allemaal met een vakantie op Gozo. Mijn schoolvriendin Marcelline werkte op het eiland als vertegenwoordigster voor een reisagentschap. Een bezoekje kon dus niet ontbreken! Tien dagen lang vertelden we elkaar alles wat er de afgelopen tijd allemaal in onze levens was gebeurd, en liet ze me alle mooie kanten van Gozo zien. Op een scooter! Het klinkt misschien gek, maar ik was meteen verliefd op het eiland. Nog voor ik goed en wel naar huis keerde, had ik al een tweede bezoek gepland.

Een bijzondere ontmoeting

Eind juli ging ik dan opnieuw naar Marcelline. Maar jammer genoeg had ze het héél druk als vertegenwoordigster en moest ik zelf mijn plan trekken. Niet dat ik dat erg vond, hoor. (lacht) Het plan was om opnieuw een scooter te huren en nog meer van het eiland te zien. De prachtige natuur, de boeiende cultuur, …

Tot Marcelline me voorstelde aan een vriend van haar: Vince. Hij werkte als hoofdboekhouder in een vijfsterrenhotel. Vince wilde me meenemen naar een feest in het dorp waar hij woonde, het traditionele ‘festa van St. Josef’, de patroonheilige. Eerst twijfelde ik om mee te gaan. Met een vreemde man, die negen jaar ouder was dan mij, meegaan naar een plek waar iedereen elkaar kent en ik als een vreemde eend in de bijt rondloop? Maar uiteindelijk kon ik zo’n kans ook niet laten schieten. Wat ben ik blij dat ik toch ben meegegaan. Het was één groot dorpsfeest met muziek, fanfares en vuurwerk. Onvergetelijk! En ja, niet veel later sloeg ook de vonk tussen Vince en mij over. (lacht)

Onverwachtse wending

Eigenlijk is het allemaal héél snel gegaan. Na mijn tweede bezoek op het eiland ben ik nog een paar keer heen en weer gevlogen, om tijd te kunnen doorbrengen met Vince natuurlijk. Een jaar nadat we elkaar leerden kennen, stapten we al in het huwelijksbootje. Het klikte gewoon zo goed. Ons ‘masterplan’ was dat ik eerst nog een paar jaar over en weer ging vliegen, zodat ik mijn twee schoenwinkels die ik runde in België kon verkopen. Pas dan zou ik definitief naar Gozo vertrekken, om daar terug te keren naar mijn roots: een kunstgalerij openen met werken van lokale kunstenaars, én van mezelf.

Maar het lot had andere plannen. (lacht) Heel onverwachts was ik zwanger, en ik moet toegeven: mijn wereld stond even helemaal op z’n kop. De beslissing om meteen na de geboorte van onze zoon Cyriel naar Gozo te gaan, was genomen.

Een sprong in het diepe

Het kleine jaar dat ik nog had om alles op orde te krijgen, was héél chaotisch. Niet alleen was ik zwanger, maar ik moest ook nog twee schoenwinkels verkopen. En dan moesten we nog een huis voor ons nieuw gezinnetje vinden. Eerst hadden we het idee om boven de bar en de kunstgalerij te gaan wonen, maar dat zag ik uiteindelijk toch niet zo zitten.

Langzaam is dan het idee gegroeid om een bed & breakfast te beginnen met ons tweetjes. Alleen… in Gozo bestond dat concept helemaal nog niet. Het was een risico, zo zonder vergunningen, maar we gingen ervoor. Maandenlang verbouwden we het grote familiehuis, waar de papa van Vince geboren werd, tot een bed & breakfast. En één keer Cyriel geboren was, was ik helemaal klaar om te vertrekken.

En toen kwam het vertrek…

Meer dan achttien jaar geleden stapte ik dan op het vliegtuig, op weg naar een nieuw leven. Ja, mijn familie en vrienden heb ik stuk voor stuk moeten achterlaten, en dat was moeilijk. Gelukkig heb ik genoeg tijd gekregen om afscheid te nemen. Van het trouwfeest een jaar eerder en de gezellige avonden samen, tot de koffiemomentjes met mijn vader en de vele etentjes met vrienden. Vince en ik hebben ook nog één keer iedereen uitgenodigd in ons stamcafé, om te klinken op de liefde, de vriendschap en ons nieuw avontuur.

Eén keer in Gozo verliep het niet altijd even makkelijk. Vooral het eerste jaar was zwaar. Plots was ik geen zakenvrouw of kunstenares meer, maar een moeder. Eentje die haar zoon moest opvoeden zonder familie of vrienden in de buurt. Ik heb me vaak alleen gevoeld, ondanks de steun en hulp de schoonfamilie van mijn man, die de jongste van twaalf was! En alsof dat nog niet genoeg was, moest ik ook nog onze  B&B ‘Charming B&B dar ta Zeppi Gozo’ – de allereerste bed & breakfast op het eiland trouwens – opstarten… Maar eens we die vele hordes hadden overwonnen, viel alles stilaan in z’n plooi.”

HET KLEINE ZUSJE VAN MALTA

Het grootste cultuurverschil: “Moeilijke vraag! Het is vooral een mentaliteitsverschil: als de locals geen goesting hebben om iets vandaag te doen, dan doen ze het gewoon morgen. Het leven gaat een stuk trager, en dat is fijn.”

De aangenaamste verrassing: “Dat de buren, de winkelier, de bakker, … heel veel weggeven. Niet om er iets voor terug te krijgen, maar wel omdat het gewoon een goed gevoel geeft. En dat het niet gaat om wie de mooiste, de duurste of de grootste auto heeft. Soms lijkt het alsof de tijd op Gozo vijftig jaar heeft stilgestaan, in de goede zin natuurlijk. De mensen genieten van het leven, zonder al te veel gedoe. Zo mooi om te zien.”

Het grote voordeel: “Dat ik mijn zoon heb kunnen opvoeden op een wondermooie plek, in ons eigen cocoon. Cyriel zien opgroeien van seconde één tot nu, dat is onbetaalbaar.”

Het grote nadeel: “Het gemis natuurlijk. En dan vooral mijn vader. Het liefst zou ik in de auto kunnen springen om naar hem te rijden, om dan samen een kopje koffie te drinken en weer al roepend te vertrekken: ‘Salut hé, tot morgen!’”

De grootste blunder: “Blunders heb ik – gelukkig – niet veel gemaakt, al was het toch wel even wennen aan de mentaliteit van de locals. Zo zouden er op een maandag een paar werkmannen wat klussen in huis komen opknappen. Toen ze niet kwamen opdagen, belde ik naar het bedrijf waar de baas doodleuk zei: ‘Ja maandag, ik heb niet gezegd wélke maandag hé.’ Na een tijdje vroeg ik automatisch als ik een bedrijf belde in wélk jaar ze precies langs gingen komen. (lacht)”

De levenskwaliteit: “Het leven op Gozo is heerlijk! Stress kennen de mensen niet, het is zelfs geen woord in het Maltees. (lacht) Soms maak ik me wel druk dat het té langzaam gaat. Natuurlijk is het weer ook mooi meegenomen: de zon schijnt bijna het hele jaar door, en als het regent, dan is dat na een uurtje of twee al meteen voorbij.”

Het moeilijkste moment: “Het eerste jaar. Heel even heb ik getwijfeld om terug te keren, maar gelukkig dat ik heb doorgezet, want ik kan me geen beter leven voorstellen dan op Gozo.”

Het grootste gemis: “Frietjes! Als we naar België gaan, is dat het eerste wat we doen: naar de frituur gaan. En dan smaakt het zo, dat we veel te veel eten en de frietjes ’s nachts op ons maag liggen. (lacht) Elke keer opnieuw!”

Spijt? “Absoluut niet! Het was misschien een sprong in het diepe, maar ik zou mijn leven op Gozo voor geen geld van de wereld meer kunnen missen.”

Wil je meer lezen? Op www.dartazeppi.com kom je nog meer te weten over het avontuur van Tanja en haar gezin.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Als ik binnen de drie maanden geen job én een eigen stek vond, dan ging ik gewoon terug naar huis”
• Lezeres in het buitenland: “Na achttien zenuwslopende maanden kregen we dan eindelijk het bericht: ‘Welcome to Canada’”
• Lezeres in het buitenland: “Vier maanden lang heb ik van alles en iedereen afscheid genomen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!