Lezeres in het buitenland: “Na veertien jaar van elkaar gescheiden te zijn, hadden we nood aan een leven samen”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Kate is één van hen: zij verhuisde drie jaar geleden naar de buitenwijken in Houston, voor de job van haar man Richard.

Schipperen tussen Bahrein en thuis

Kate: “Mijn verhaal begint in 1987, toen deze rasechte Belg een knappe Brit leerde kennen in de Antwerpse haven. (lacht) Richard was net als ik een échte carrièremaker en misschien daarom dat het zo goed klikte tussen ons. Drie jaar later gaven we elkaar het jawoord, we kochten samen een huis en twee jaar later werden we voor ’t eerst mama van een prachtige dochter. Nog eens drie jaar later werd onze flinke zoon geboren.

In 2000 kreeg Richard een unieke kans: een job in de olie en gas, in het Midden-Oosten. Dat kon hij niet laten schieten, maar de kinderen zagen zo’n groot avontuur ver weg van hun vertrouwde niet zitten. Dus vertrok Richard alleen. Zijn uitvalsbasis lag veertien jaar lang in Bahrein, terwijl ik met de kinderen in België bleef. Ik kan je verzekeren: het waren intense jaren. Gelukkig kon ik altijd rekenen op hulp van mijn mama, mijn tante en mijn jongste broer die nooit ver weg waren.

Een hecht gezin

Het was geen ‘normaal’ leven, maar het werkte. Richard moest elke maand een bezoekje brengen aan de hoofdzetel in Europa, en dan maakte hij zonder pardon een tussenstop in België om zijn gezin in levende lijve te zien. En als de kinderen niet naar school moesten, stapten we met z’n drieën op het vliegtuig om de wijde wereld in te trekken, samen met hun papa natuurlijk. Al die avonturen hebben er ongetwijfeld voor gezorgd dat ons gezin nog dichter naar elkaar toegroeide.

Maar al dat heen en weer gereis eiste ook z’n tol. Richard moest minstens drie keer per week vliegen, goed voor meer dan honderd vluchten per jaar. Toen hij de kaap van vijftig bereikte, kreeg hij het steeds moeilijker met de jetlags en snakte hij naar een normaler leven. Meer rust, meer stabiliteit.

Op naar… Texas

Zijn gebeden werden gehoord. (lacht) In 2016 kreeg hij opnieuw een kans: een job in Texas. Tijd voor een familieberaad. Onze dochter was intussen afgestudeerd, en aan het werk. Zoonlief zat in z’n laatste jaar en was al volop op zoek naar een stek, voor zichzelf en zijn vriendin. De kinderen gingen elk hun eigen weg op, dus was de keuze helemaal aan Richard aan mij. Na lang wikken en wegen besloten we er vol voor te gaan.

Het begin van een hectische tijd. Een visum aanvragen, de administratieve rompslomp, het huis verkopen, de container inladen. Wat een gekkenwerk! (lacht) Gelukkig had ik intussen al mijn ontslag gegeven. In de zomer van 2017 ben ik in Houston op huizenjacht gegaan. En dat ging vlotter dan verwacht. Mijn oog viel op een nieuwbouw in de groene gordel rond Lake Houston, op een kleine twintig minuten rijden van George Bush Intercontinental Airport. Beter kon niet!

Een emotioneel afscheid

Na de praktische kant volgt natuurlijk het emotionele: het afscheid. Als vrijwilligster in het kinderziekenhuis van Antwerpen gaf ik al mijn collega’s en alle patiëntjes nog een laatste dikke knuffel. Nadien was het de beurt aan familie en vrienden. Natuurlijk verdween ik niet van de aardbol, maar Texas is ook niet bij de deur. (lacht) Gelukkig begreep iedereen maar al te goed dat Richard en ik nood hadden aan stabiliteit, aan een leven samen en niet langer apart.

Het moeilijkste was het afscheid van de kinderen. Ik wist wel dat ze perfect op eigen benen konden staan, en dat ze stilaan hun eigen weg begonnen te vinden in het leven, maar toch… Ik troostte me in het feit dat we doorheen de jaren zo’n sterke band hadden opgebouwd, dat niets of niemand dat stuk zou krijgen.

Eerste kerst

Begin december 2017 was het grote moment daar, en zette Richard en ik eindelijk voet op Amerikaanse bodem. De eerste tien dagen verbleven we in een hotel in de stad. Terwijl mijn man meteen aan het werk ging, nam ik het huis onder handen en gaf ik onze spullen, die waren aangekomen met de container, een mooi plekje in huis. Na de aankoop van een bed, een wasmachine en een droogkast, waren we helemaal klaar om aan een nieuw hoofdstuk in ons leven te beginnen.

Juist op tijd, want niet veel later stond onze dochter al voor onze deur om me te helpen settelen in huis, en in de stad. En om samen met ons voor het eerst Kerstmis en Nieuwjaar in Texas te vieren. Zalig!

In de greep van het coronavirus

Intussen zijn we drie jaar verder en voelen we ons hélemaal thuis in Texas. Richard en ik deden aan gezinsuitbreiding. Geen zorgen, het waren geen kinderen maar twee prachtige terriërs. (lacht) Cleo is bijna drie jaar oud, Ella is anderhalf. Die twee schatten vullen als geen ander de leegte op als de kinderen na een deugddoend bezoek weer huiswaarts keren.

2020 moest het jaar worden waarin we met het hele gezin onze dertigste huwelijksverjaardag zouden vieren op een eiland, om nadien nog twee Amerikaanse staten te verkennen. En dat bovenop de tweejaarlijkse bezoekjes aan België. Maar toen dook het coronavirus op. De grenzen werden gesloten, onze grootste plannen tijdelijk opgeborgen.

Trump of Biden?

Jammer genoeg werd het coronavirus een wapen in handen van een president die geen waarde hecht aan wetenschap. Een mondmasker? Niet nodig. Gelukkig werd het in Houston wél verplicht, waardoor we met een veilig gevoel naar de kapper, de dokter of de supermarkt kunnen. Richard en ik volgen de richtlijnen heel zorgvuldig op, en gelukkig zijn we tot nu gespaard gebleven van het virus.

Het jammere is dat het coronavirus, zeker de laatste weken, meer naar de achtergrond verdween. De reden? De presidentsverkiezing. Het land was nooit eerder zo verdeeld. Mijn republikeinse linkerbuur wond zich onlangs nog op omdat er in de voortuin van de buren rechts van ons een ‘Black Lives Matter’-vlag stond te wapperen. Maar dat er twee huizen verder een bord stond waar Gun owners for Trump te lezen stond, dat is oké. Eerlijk gezegd ben ik opgelucht dat Joe Biden de strijd gewonnen heeft. Het waren spannende dagen, maar het was het wachten meer dan waard. Nu maar hopen dat hij van de Verenigde Staten weer één front kan maken…”

The American dream

Het grootste cultuurverschil: “In Amerika ben je of een republikein, of een democraat. En ieder heeft zo z’n eigen televisiekanalen om te volgen: Fox News is voor de republikeinen, CNN voor de democraten. Het is schokkend om te zien dat elk z’n eigen versie van de feiten geeft, en dat heel wat mensen alles blindelings geloven. Zonder kritisch na te denken…”

Het grote voordeel: “Met het vliegtuig sta je zo in Alaska, Georgia, Louisiana. Het is een stuk makkelijker om de wereld te zien. Op slechts een paar uurtjes vliegen lonken de Caraïben, heerlijk!” (lacht)

Het grote nadeel: “De drie kinderen moeten missen, natuurlijk.”

De grootste blunder: “Iedereen heeft het al eens meegemaakt, maar op een dag sloot ik mezelf buiten. Daar stond ik dan, zonder telefoon op zak. (lacht) De ideale kennismaking met de buren. Uiteindelijk werd ik gered door een collega van Richard, een veteraan die me wist te vertellen dat élke Amerikaan wel ergens een sleutel heeft liggen in zijn garage. Maar dan is het nog een kwestie van de code te kunnen onthouden…”

Het moeilijkste moment: “Het afscheid van de kinderen. Ik wist natuurlijk wel dat ze perfect op eigen benen konden staan, en dat ik ze op een dag toch ging moeten loslaten, maar toch…”

De levenskwaliteit: “Houston is een fijne stad met een mengelmoes aan nationaliteiten. De Texanen zijn vriendelijke, gastvrije en nieuwsgierige mensen. Als ze een vreemd accent horen, zijn ze gegarandeerd in voor een babbel.”

Het grootste gemis: “De familie. Zeker nu het coronavirus de wereld in z’n greep heeft. Hopelijk komt er snel een vaccin, zodat we ein-de-lijk weer kunnen vliegen. Die virtuele knuffels met de kinderen zijn we inmiddels grondig beu.”

Spijt? “Absoluut niet! Richard en ik wilden na al die jaren terug een normaal leven kunnen leiden, samen. En dat lukt ons in Texas perfect.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Ik zal nooit helemaal pijnvrij zijn, maar in Portugal lééf ik weer”
• “Om een visum aan te vragen heb je wel meer dan vijftig A4’tjes nodig” (lacht)
• “Je kind moeten achterlaten, daar bloedt je moederhart van”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!