Lezeres in het buitenland: “’Maicol gaat niet eeuwig op je blijven wachten’, zei mama, dus vertrok ik”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Tania (32) is één van hen. Zo’n veertien jaar geleden verhuisde ze naar de grootstad Lucca in Italië, voor de liefde van haar leven.
Tania: “Op uitwisseling naar Lucca? Daar kon ik gewoon geen ‘neen’ tegen zeggen. Zo’n zestien jaar geleden ontdekte ik de verzustering, een vereniging waarmee je als jongere een heel nieuwe stad kon ontdekken, terwijl je bij een echt gastgezin verbleef. Het leek me een unieke ervaring, dus lang moest ik niet nadenken. Maar wat ik natuurlijk niet wist, was dat die reis mijn leven compleet zou veranderen…
In de zomer van 2003 zat ik op het vliegtuig richting Lucca. En ik keek er zo naar uit. Al moet ik toegeven dat ik best zenuwachtig was. Want wat als het niet klikte met mijn gastgezin? Uiteindelijk waren zij totale vreemden voor mij. Maar gelukkig zat het van de eerste minuut helemaal goed. Ze hadden een zoon die even oud was als ik, en die me overal mee naartoe nam. Op een avond sleurde hij me mee naar een ‘fallo’, een feestje op het strand. Daar stelde hij me voor aan een van z’n beste vrienden: Maicol. En ik moet toegeven: ik was op slag verliefd, en omgekeerd net hetzelfde. De hele zomer waren we onafscheidelijk.
‘Onverwachtse’ ontmoeting
Maar aan alle sprookjes komt een einde, en dat was bij Maicol en mij niet anders. Vakantieliefde, het was niet meer dan dat. Het kon ook niet anders. Ik had nog twee jaar school voor de boeg, dus gingen we allebei onze eigen weg. Ik in België, hij in Italië.
De maanden die volgden, kon ik hem maar moeilijk vergeten. Ik had hem sinds die zomer niet meer gehoord of gezien, maar toch bleef hij door mijn hoofd spoken. Dus besloot ik om samen met een vriendin opnieuw naar Lucca te reizen. Een gezellige vriendinnentrip, al hoopte ik stiekem toch om Maicol nog een keer te zien. Zonder al te veel verwachtingen natuurlijk.
Langeafstandsrelatie
Het stond in de sterren geschreven dat ik Maicol opnieuw ging zien, want mijn vriendin en ik brachten een bezoekje aan mijn gastgezin van toen. Uiteraard! (lacht) Dan kon de zoon ons terug in contact brengen met Maicol… Vanaf het eerste moment dat ik hem opnieuw zag, leek het alsof we elkaar nooit uit het oog waren verloren. We pikten de draad probleemloos terug op, en we beseften allebei dat het misschien wel méér was dan een simpele zomerliefde. Na een heerlijke week namen we opnieuw afscheid, maar beloofden we om te vechten voor elkaar.
En dat deden we. Mijn laatste schooljaar was niet makkelijk, met Maicol die duizenden kilometers verderop woonde. Een jaar lang schreven we elkaar brieven, stuurden we elkaar berichtjes, praatten we urenlang aan de telefoon en zochten we elkaar op, wanneer het maar kon.
Mama’s wijze woorden
Het gekke is dat ik na dat jaar zo gewend was geworden aan mijn langeafstandsrelatie, dat ik – toen ik mijn diploma eindelijk in handen had – geen seconde heb nagedacht om te verhuizen, om dichter bij Maicol te zijn. Ik leefde in mijn eigen wereld, in een soort bubbel. Ik zocht een job, en dacht zelfs even na om verder te studeren. Tot mama me vroeg wat ik eigenlijk van plan was. ‘Maicol gaat niet eeuwig op je blijven wachten, hé. Misschien is het tijd om een paar knopen door te hakken’, zei ze me.
En gelijk had ze. Ik volgde mijn hart en besloot helemaal te gaan voor mijn relatie met Maicol. Dat ik naar Italië zou gaan, was eigenlijk een logische keuze. Maicol had nog maar net een bar geopend, samen met mijn vader. Ik daarentegen, ik had niets om rekening mee te houden. Geen job, geen eigen huis, zelfs geen eigen huisdier. Ja, mijn familie en vrienden moest ik achterlaten, maar het was niet zo dat ik ze helemaal nooit meer ging zien. Integendeel! Zij zagen het al helemaal zitten om onder de Italiaanse zon hun vakantie door te brengen. (lacht)
Liefde overwint alles
Een koffer vol met kleren, meer had ik niet bij toen ik definitief de deur achter me dicht trok en naar Maicol trok. Ik kon niet wachten om aan een leven samen met hem te beginnen, al was het begin toch niet altijd even makkelijk. Al die jaren had ik onder de veilige vleugels van mijn mama geleefd, en plots moest ik op eigen benen staan: wassen, koken, boodschappen doen, … Nee, een vakantie was het zeker niet. Maar spijt, dat heb ik absoluut niet! Maicol is echt de man van mijn leven, en een fantastische papa voor onze dochter die intussen al acht jaar is. Vorig jaar hebben we elkaar het jawoord gegeven, want één ding is zeker: samen willen we oud worden!”
LA DOLCE VITA
Het grootste cultuurverschil: “Zonder enige twijfel de taal, of liever: de manier waarop mensen met elkaar praten. Een snelle ‘ja’ of ‘nee’, daar doen de Italianen niet aan mee. Ze leggen letterlijk met handen en voeten uit wat ze willen zeggen. Als je iets lekker vindt bijvoorbeeld, dan moet je met je vinger op je kaak een rondje draaien. (lacht)”
De aangenaamste verrassing: “Hoe vriendelijk de mensen wel niet zijn. Zelfs al kennen ze je niet, iedereen doet de moeite om je een goedemorgen of een fijne avond te wensen.”
Het grote voordeel: “Geen verrassing: het weer! De zomer is écht mijn favoriete seizoen, en daar kan ik nu volop van genieten.”
Het grote nadeel: “Als ik mijn hart niet had gevolgd, dan had ik waarschijnlijk veel meer bereikt in België. Puur financieel gezien, hé. Het gaat hier niet héél goed met de economie. Maar ik mag zeker niet klagen.”
Het moeilijkste moment: “Het klinkt gek, maar na drie à vier jaar was ik mijn leven onder de Italiaanse zon helemaal gewoon. De weken, zelfs maanden, nadien had ik het best moeilijk, omdat je alles intussen kent en er amper nog iets nieuws te ontdekken valt. En natuurlijk is het gemis van familie en vrienden nog altijd groot. Zeker wanneer ik het moeilijk heb, of wanneer zij het niet makkelijk hebben. Een dikke knuffel kan dan zo’n deugd doen, en dat gaat nu gewoon niet.”
De levenskwaliteit: “In elk land heb je rijke mensen, maar evengoed gezinnen die amper iets hebben. Alleen heeft zelfs de middenklasse het soms moeilijk om rond te komen… Maar het weer en de vriendelijke mensen die je hier overal ziet, dat maakt veel goed.”
Het grootste gemis: “Daar moet ik niet lang over nadenken: frietjes natuurlijk, en de traditionele gerechten. Ik heb ze al een keer zelf proberen maken, maar nergens beter dan in België.”
Spijt? “Neen, absoluut niet. Ik heb mijn hart gevolgd, en ik kan eerlijk zeggen dat ik gelukkig ben. Even hebben we overwogen om ons leven verder te zetten in België, maar momenteel is dat geen onderwerp van discussie meer. Italië is mijn thuis. Maar zeg nooit ‘nooit’, natuurlijk.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “De toeriste die valt voor haar gids. Zo cliché (lacht)”
- Lezeres in het buitenland: “Michael stond op en gaf me een vlinderkusje. Ik was sprakeloos”
- Lezeres in het buitenland: “Een maand lang hebben we zonder televisie, wasmachine, koelkast, koffiemachine, … geleefd”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!