Lezeres in het buitenland: “Voor velen blijft het een verre droom, voor ons werd het gelukkig de realiteit”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Sabrina verhuisde afgelopen zomer met haar man Nico naar een varkensboerderij in het prachtige Abruzzo in Italië.

Tranquilo

Sabrina (46): “Het was mijn man Nico die al zijn leven lang droomde van la dolce vita. Maar zo’n grote droom kan pas werkelijkheid worden, als je die met twee koestert. Ik moet toegeven: in het begin was ik heel terughoudend. Het is niet niks om alles achter te laten en elders opnieuw te beginnen. Maar het zou natuurlijk niet eerlijk zijn geweest tegenover Nico, moest ik het niet eens een kans geven.

Ik dompelde me volledig onder in het Italiaanse leven, met al de typische gewoontes en verborgen plekjes. Langzaam maar zeker kreeg ik de smaak te pakken. Maar het was pas na een weekje in Italië dat ik helemaal overstag ging. Wat me meteen opviel, was de ongedwongen sfeer die overal heerste. Niemand die zich druk maakte om de tijd. Tranquilo, tranquilo, zeggen ze dan. (lacht) Iets wat ons totaal vreemd was. Nico was het gewend om dag en nacht te werken, maar plots beseften we alle twee dat het ook anders kon. Rustiger, gezelliger, gemoedelijker.

Een varkensboerderij

Nico’s droom werd er één van ons twee. Maar wíllen verhuizen naar het buitenland is één ding, het ook effectief doen, dat is wel wat anders. Het was vooral een kwestie van de ideale plek te vinden. Na lang wikken en wegen pinden we ons vast op Abruzzo: een streek in het zuiden met een uniek stukje kust, adembenemende bergen, historische stadjes en een authentieke keuken.

Het plan was om een echte foodtruck te introduceren in Italië, maar ze zijn nogal gesteld op hun eigen keuken. (lacht) Dat hebben we dan maar snel weer laten varen. Omdat Abruzzo ook wel het land van de zwijnen genoemd wordt, leek het ons logischer om varkens te kweken. Van een ommezwaai gesproken!

Jaloezie

Ons oog viel al snel op een boerderij met stallingen, op een stuk grond dat zeven voetbalvelden groot was. Ideaal om de varkens op een biologische manier te kunnen kweken. Nico en ik wisten meteen dat we een voor een specifiek ras wilden gaan, waarvan het vlees subliem is. En eentje dat maar in één ander landhuis gekweekt werd, helemaal in het noorden van het land.

De grote ommezwaai deed natuurlijk heel wat ogen fronsen bij familie en vrienden. Begrijpelijk, al was het pijnlijk om te zien dat niet iedereen ons het gunde. Jaloezie is toch zo’n vies beestje! Maar dat maakte het vertrek alleen maar makkelijker. Natuurlijk deed het pijn om onze dochters achter te laten maar omdat we een nieuw samengesteld gezin zijn, wisten we dat ze altijd in een warm nest terecht konden. Nico’s dochter van zestien bij haar mama, mijn dochter van vierentwintig bij haar papa. Dat stelde ons gerust.

Home sweet home

1 juli 2020 was het grote moment daar. Heel even vreesden we dat we niet zouden kunnen vertrekken door het coronavirus. Maar gelukkig geraakten we met de nodige documenten probleemloos de grens over. In tegenstelling tot de vrachtwagen, waar letterlijk ons heel hebben en houden in gestockeerd zat… Het heeft ons heel wat moeite en geld gekost om die tot in Abruzzo te krijgen.

Intussen zijn we een half jaar in Italië, en gaat het eigenlijk prima. We werden hartelijk ontvangen door de vorige eigenaars van de boerderij, die ons nog steeds met raad en daad bijstaan. Een hele geruststelling. En dat we ons niet druk moesten maken over verbouwingen -de boerderij was tiptop in orde- zorgde ervoor dat we snel tot rust kwamen en vooral konden wennen aan onze nieuwe thuis.

In de wangen knijpen

Gelukkig hebben we op onze boerderij een stuk minder last van de hele coronacrisis.  Omdat we best afgelegen wonen en de eerste buren op enkele honderden meters van ons vandaan wonen, leven we sowieso in onze eigen kleine bubbel. Maar de Italianen zijn gedisciplineerd en volgen alle regels nauwgezet op waardoor het aantal besmettingen elke dag blijft dalen.

Nico en ik trekken ons op aan het prachtige weer waarmee we elke dag opstaan en gaan slapen, de fijne buren, het lekkere eten, de eindeloze aperitiefjes en de rust op onze boerderij. Soms moet ik mezelf nog eens stevig in de wangen knijpen, omdat ik niet kan geloven dat we het écht gedaan hebben. Voor heel wat mensen blijft het een verre droom, voor ons is het gelukkig de realiteit.”

La dolce vita

Het grootste cultuurverschil: “Italianen zijn echte levensgenieters, die familie hoog in het vaandel hebben. Met alle tantes, nonkels, neven en nichten in een kleine kamer, urenlang dineren. Zalig!”

De aangenaamste verrassing: “Op het koppel van wie we de boerderij kochten, kunnen we nog altijd rekenen. Ze hebben ons al een aardig mondje Italiaans geleerd en zorgen mee voor dat heerlijke thuisgevoel.”

Het grote voordeel: “Omdat we wonen en werken op één plek, hebben Nico en ik veel meer tijd voor elkaar.”

Het grote nadeel: “Elk voordeel heeft z’n nadeel, natuurlijk. Maar voorlopig wegen die nog lang niet op tegen alle pluspunten van la dolce vita.” (lacht)

Het moeilijkste moment: “Het enige wat me op de heupen werkt, is de administratieve rompslomp. Maar verder gaat alles piano piano (langzaam, red.)!”

De grootste blunder: “Toen ik in de supermarkt vroeg naar koffiefilters! (lacht) Elke rasechte Italiaan zet een kopje met een perculator. Ik ben dan maar naar huis gegaan met zo’n kleine koffiezet in plaats van filters.”

De levenskwaliteit: “Iedereen is de rust zelve, stress kennen ze gewoon niet. Dat straalt natuurlijk af op Nico en mij. En gewoon al het uitzicht beneemt ons nog elke dag onze adem. Vooraan zie je de zee, achteraan de Gran Sasso (een bergmassief, red.).”

Het grootste gemis: “De Belgische frietjes natuurlijk. En grijze garnalen.”

Spijt? “Nog geen moment. Natuurlijk kun je nooit voorspellen wat er in de toekomst nog op je pad komt, maar stiekem hoop ik tot mijn laatste dag te kunnen genieten van het Italiaanse leven.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Voor het eerst Kerstmis en Nieuwjaar vieren in Frankrijk, dat heeft zo z’n charmes”
• “Een zomerse kerst went maar niet. Maar vieren in België, dat is weer net té koud” (lacht)
• “Gelukkig zijn mijn ouders mee verhuisd. Onze kleine familiebubbel is dus compleet voor kerst”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!