Lezeres in het buitenland: “Als ik binnen de drie maanden geen job én een eigen stek vond, dan ging ik gewoon terug naar huis”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Sophie is één van hen. Zij verhuisde zo’n dertien jaar geleden naar Japan voor haar job, en vond er later haar grote liefde Rohan.
Het betoverende Japan
Sophie (38): “Hoe ouder ik werd, hoe groter de drang werd om andere oorden te verkennen. Ik was een jaar of achttien toen ik besloot om Antwerpen, de stad waar ik geboren en getogen was, in te ruilen voor Gent. Daar studeerde ik japanologie. Ik deed héél graag talen, maar de klassieke talen als Engels of Spaans spraken me niet echt aan. Japans daarentegen. (lacht) Niet moeilijk dat ik uiteindelijk ook het land zelf ging ontdekken. Een onvergetelijke reis. Sterker nog: het idee om voor een langere tijd naar Japan te trekken, begon steeds meer door mijn hoofd te spoken.
Een unieke kans
Nadat ik afstudeerde, vond ik maar moeilijk een job. Alsof het zo moest zijn, kreeg ik toen de vraag of ik het eventueel zag zitten om een half jaar te gaan werken op de wereldexpo in Aichi. En daar ben ik natuurlijk gretig op ingegaan. Ik weet nog goed dat mijn familie en vrienden ter afscheid een groot verrassingsfeest georganiseerd hadden. Ik dacht altijd dat ik zo’n verrassing snel door zou hebben, maar niets was minder waar. Het werd een onvergetelijke avond!
Die zes maanden in Japan waren misschien wel de leukste uit mijn leven. Voor het eerst voor langere tijd weg van huis, met een bende jonge gelijkgestemde zielen die van bijna elke dag een feestje maakten. (lacht)
Een onverwachts vervolg
Eén keer terug thuis miste ik het leven in Japan. Misschien omdat ik niet meteen een leuke job vond… Tot ik een advertentie van het uitwisselingsprogramma JET las. Ik wist meteen: dit is het. Al betekende dat wel dat ik opnieuw afscheid moest nemen van alles en iedereen die ik liefhad. Ook al dacht ik maar voor een jaar of twee weg te zijn, afscheid nemen deed pijn. Tegelijkertijd stond ik ook te popelen om aan een nieuw avontuur te beginnen.
Na één jaar in Kanazawa, de Japanse zusterstad van Gent, had ik het gevoel dat ik nog niet bereikt had wat ik wilde bereiken. Gelukkig werkte het uitwisselingsprogramma met een jaarprogramma en kon ik er een vervolg aan breien. Maar na drie jaar was ik helemaal ingeburgerd en wilde ik de job, de collega’s en de vrienden nog niet achterlaten, dus bleef ik nog een jaar extra. Na vier jaar dacht ik uiteindelijk: waarom niet dat laatste jaar nog blijven? Ik was daar écht graag.
Zin voor meer avontuur
Na vijf jaar in het relatief ‘kleine’ Kanazawa snakte ik naar meer. De grootstad Tokio trok me enorm aan, en ik wilde kijken of ik het ook daar kon waarmaken. Ik had nog één jaar voor mijn werkvisum verviel, en recht op een werkloosheidsuitkering voor drie maanden. Tijd genoeg dus om een job en een eigen stek te vinden. Lukte het niet, dan keerde ik gewoon terug naar huis. Twee maanden verbleef ik bij een Japans gezin vlak bij Tokio, tot ik een job én een appartement vond. Toen was het voor mij duidelijk: mijn avontuur in Japan was duidelijk nog niet afgelopen.
Natuurlijk had iedereen op het thuisfront het graag anders gezien, en ze hebben lang gehoopt dat ik toch nog ging terugkeren naar België. Maar nu weten ze dat ik hier gelukkig ben, en dat is wat telt.
Een nieuwe thuis
In Tokio begon ik niet alléén aan een nieuw leven. Toen ik nog in Kanazawa werkte, leerde ik Rohan kennen. De eerste jaren hadden we weinig contact. Ja, af en toe moesten we eens samenwerken voor een opdracht, maar dat was het dan ook. Tot we na vier jaar ook na de werkuren afspraken en echt heel goede vrienden werden. Na 5 jaar in Kanazawa had hij net als ik een job gevonden in Tokio. En ja, uiteindelijk sloeg de vonk tussen ons over. (lacht)
Na een paar maanden zijn we gaan samenwonen, en niet veel later zijn we getrouwd. In Japan! Dat hebben we gevierd met een groot feest in India, in België en twee kleinere in Tokio en Kanazawa, daar waar het allemaal begonnen is. Dus neen, spijt van mijn beslissing om naar Japan te verhuizen heb ik helemaal niet. Maar dat Japan uiteindelijk mijn nieuwe thuis is geworden, is misschien eerder toevallig. Maar ik kan eerlijk zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb een toffe job, een lieve man en goede vrienden. Alleen wens ik soms nog dat Japan dichter bij België zou liggen, bij de mensen die ik na al die jaren nog altijd even graag zie.
HET LAND VAN DE RIJZENDE ZON
Het grootste cultuurverschil: “De balans tussen werk en privé is hier vaak zoek. Gelukkig werk ik zelf vooral met buitenlanders, waardoor ik niet veel overuren maak. Mijn man daarentegen, die zit vaak in het weekend uren achter zijn computer. En spontaan zijn zit niet in het DNA van de Japanners, alles wordt lang op voorhand gepland. Maar soms is dat ook nodig: om mijn beste vriendin te zien, die net als ik in Tokio woont, moet ik twee keer de trein nemen en ben ik een uur onderweg.”
Het grote voordeel: “Alles wat ik in Japan heb opgebouwd, heb ik helemaal zelf gedaan. En daar ben ik eigenlijk best trots op. En ik ben niet meer de moeilijke eter van vroeger. (lacht)”
Het grote nadeel: “De vele familiegebeurtenissen die ik moet missen. Japan is écht ver, dus meer dan twee bezoekjes per jaar zit er jammer genoeg niet in.”
De grootste blunder: “Grote blunders kan ik me niet meteen herinneren, maar wel veel kleintjes. (lacht) Moeilijk met stokjes kunnen eten, op de toiletsloefjes door het huis wandelen, schoenen vergeten uit te doen op tatami-matten, of de lift binnenstappen zonder de mannen te laten voorgaan…”
De levenskwaliteit: “Japan is een héél georganiseerd land, en alles werkt zoals het moet. De straten zijn proper, zelfs de openbare toiletten! Het eten is lekker én gezond, wat natuurlijk altijd goed is. Een minpunt: in Japan heerst nog een echte mannencultuur.”
Het moeilijkste moment: “De dag dat mijn zus me belde en zei dat ik zo snel mogelijk naar huis moest komen, omdat ons moeder in het ziekenhuis lag. Pas toen besefte ik wat de keerzijde van de medaille was…”
Het grootste gemis: “De heerlijke lange zomeravonden. In Japan is het om acht uur ’s avonds al donker. De terrasjescultuur kennen ze hier niet echt, en een hele zomer lang het ene muziekfestival na het andere nog veel minder. Die zalige zomersfeer, dat mis ik.”
Spijt? “Nee, maar ik moet wel toegeven dat ik me soms schuldig voel als er op het thuisfront een feestje is, of iemand ziek wordt, en ik er niet bij kan zijn. Verder ben ik gelukkig, het zou alleen handig geweest zijn moest Japan iets dichter bij België liggen. (lacht)”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “Na achttien zenuwslopende maanden kregen we dan eindelijk het bericht: ‘Welcome to Canada’”
- Lezeres in het buitenland: “Vier maanden lang heb ik van alles en iedereen afscheid genomen”
- Lezeres in het buitenland: “De eerste weken behielpen we onszelf met de meubels en het gerief van de vorige eigenaars”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!