Lezeres in het buitenland: “Om een visum aan te vragen heb je wel meer dan vijftig A4’tjes nodig” (lacht)
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Dany is één van hen: zij verhuisde een dik jaar geleden met haar man Guy naar het boerendorpje Cruzinha op de Kaapverdische eilanden.
Kaapverdische magie
Dany (54): “Guy en ik hadden zowat alles om gelukkig te zijn. We woonden in een droom van een huis in Hoboken, we hadden een toffe vriendenkring waarmee we regelmatig afspraken. Guy werkte als hoofd van de technische dienst van een klein bedrijf dat hij indertijd zelf mee had opgericht. En ik gaf les aan de Kunsthumaniora in Antwerpen waar ik altijd heel graag voor de klas heb gestaan. Ik leefde voor het lesgeven, maar de laatste twee jaar was de kaars een beetje uitgedoofd. De reden? Plots hadden Guy en ik ons droomeiland gevonden…
Een dikke tien jaar geleden beslisten we dat we niet de rest van ons leven in België gingen blijven: op een dag pakken we onze koffers en vertrekken we. Alleen wisten we niet goed naar waar… Tot we zes jaar geleden voor het eerst voet aan wal zette op Kaapverdië, in Sal om precies te zijn. Het was een onvergetelijke vakantie en voor het eerst in ons leven hadden we totaal geen heimwee naar huis. Sterker nog: op Kaapverdië voelden we ons thuis. De prachtige, ongerepte natuur, de Kaapverdiërs die ons met zoveel liefde het land lieten zien, … Kaapverdische magie!
Grootse plannen
Sindsdien gingen Guy en ik elk jaar twee keer naar Sal. Om te genieten, om de eilanden te ontdekken. Zo trokken we in 2017 met vrienden naar het groenste eiland van Kaapverdië: Santo Antão. Daar hadden we het gevoel dat dat wel eens onze nieuwe thuis kon zijn.
Nadien hadden we het gevoel: het is nu of nooit. Na lang sparen hadden we genoeg geld om helemaal opnieuw te beginnen, dus waarom zouden we in hemelsnaam wachten? Maar ik moet toegeven: het niet makkelijk was om ons huis te koop te zetten. Maar het moest, als we onze grote droom wilden waarmaken: Eco-Lodge Palmeira Da Cruz, een vakantieoord met een tiental gastenkamers waarbij de focus ligt op duurzaamheid. Zelf energie opwekken, groentjes uit eigen tuin, …
Ingrijpend nieuws
Misschien nog moeilijker was iedereen te vertellen over onze grootse plannen. Onze dochter Viktor nam het nieuws gelukkig heel goed op. Ze was blij en trots dat we vol voor ons eigen geluk kozen. Al kan ik me inbeelden dat het voor haar niet makkelijk geweest moet zijn. Het idee dat je mama en haar vriend plots duizenden kilometers verder wonen… Dat is toch even slikken.
Mijn ouders hadden het er zichtbaar moeilijker mee. Mijn broer was al eerder verhuisd naar het buitenland, en nu vertrok ook haar dochter. Ze voelden zich in de steek gelaten… Dat was zwaar, maar eens ze het hadden laten bezinken, konden ze niet anders dan gelukkig zijn voor Guy en mij.
Alles komt goed
Op de langste dag van het jaar gaven we voor al onze vrienden een groot feest, om iedereen zeker nog een laatste keer gezien te hebben. In augustus hebben we dan de hele familie opgetrommeld, om ook hen een voor een nog eens goed vast te pakken. Een kleine maand later zijn Guy en ik de vlieger ingestapt, het begin van een nieuw hoofdstuk in ons leven.
De eerste stop was het eiland Sao Vicente. Daar hebben we één nacht geslapen, om de volgende dag de oversteek te maken naar Santo Antão. De eerste tien dagen op het groene eiland logeerden we bij Hilde en Wim, twee landgenoten die een prachtig hotel uitbaten in Ponta Do Sol. Intussen zochten Guy en ik naar een stek om te huren. Ja, we zijn vertrokken zónder zekerheid in Kaapverdië, maar zoals de Kaapverdiërs het zo mooi zeggen: alles komt goed.
Houten huisje
Gelukkig kwam het ook goed. Guy en ik vonden een boerderij waarop wij zelf een klein primitief houten huisje hebben gebouwd, waar we vandaag nog steeds in wonen. De eerste weken sliepen we op luchtmatrassen, knapten we de badkamer op en installeerden we een geïmproviseerde keuken onder het afdak. (lacht) Eind oktober kwamen de containers aan met al onze spullen, en konden we ons hutje eindelijk wat meer inrichten. Om een klein beetje dat heerlijke thuisgevoel te creëren.
Al hebben we het gevoel dat we nog steeds aan het overleven zijn. Soms hebben geen water of elektriciteit. En ook het netwerk durft al eens weg te vallen. Geen telefoon, geen internet. En geloof het of niet: na vier jaar zonder een druppel regen werden we onlangs getrakteerd op een tropische storm. De boeren waren heel tevreden, wij iets minder. Het water sijpelde binnen, dus alles wat we nu vastnemen vochtig, nat of beschimmeld. Hoog tijd om te verhuizen!
Villa Boo
Het voorbije jaar hebben we ons geworsteld door een hoop papierwerk. Om een visum aan te vragen heb je wel meer dan vijftig A4’tjes nodig! (lacht) Intussen hebben Guy en ik ook de eerste woorden Creools geleerd, adopteerden we twee straathonden die de naam Simba en Boo kregen maar vooral genoten van het prachtige eiland. En nog leuker: in maart 2020 vonden we eindelijk een stuk grond. Een prachtig terrein met uitzicht op de Atlantische oceaan en de bergen van Santo Antão.
Vandaag zijn we volop in de weer met de bouw van Villa Boo, de eerste woning, om over enkele maanden al de eerste gasten te ontvangen. Op proef. (lacht) Tegen augustus 2021 hopen we alle villa’s klaar te hebben en officieel van start te gaan. Terwijl de bouwvakkers druk bezig zijn met de gastenverblijven, toveren Guy en ik de uitgedroogde tuin om tot een waar paradijs. Zo hebben we groenten, bomen en sierplanten geplant, al weten we niet of ze wel overleven. Het is een groot experiment, maar tot nu toe lijkt het te werken.
In de greep van corona
Het moeilijkste van alles is dat we mijn dochter Viktor nog geen enkele keer sinds ons vertrek hebben kunnen zien. Het coronavirus gooide roet in het eten. Kaapverdië is sinds maart afgesloten van de buitenwereld, waardoor geen enkele toerist welkom is. Gelukkig zijn de eilanden tot nu wel gespaard gebleven van grote uitbraken, waardoor het leven praktisch z’n gewone gangetje gaat. Mondmaskers zijn wel verplicht op openbare plekken, maar verder kunnen we gaan en staan waar we willen.”
Met lede ogen kijken we dan ook toe hoe het coronavirus lelijk huishoudt in België. De schrik dat vrienden en familieleden besmet raken, zit er goed in. Maar we merken vooral dat iedereen het stilaan moe is en nood heeft om het normale leven weer op te pikken. Hopelijk komt er snel een einde aan de wereldwijze pandemie, zodat we al onze geliefden eens goed in de watten kunnen leggen in Palmeira Da Cruz.
De parel van de Atlantische oceaan
Het grootste cultuurverschil: “De Kaapverdiërs kennen géén stress. Is het vandaag niet, dan misschien morgen, of overmorgen. En anders volgende week.” (lacht)
De aangenaamste verrassing: “De Kaapverdiërs zijn zo’n warme mensen. Zelfs al hebben ze niet al het geld van de wereld, ze zijn tevreden met wat ze hebben. En dat is bijzonder mooi om te zien.”
Het grote voordeel: “Guy en ik leven op het ritme van de Kaapverdiërs, en dat is puur genieten.”
Het grote nadeel: “Juist omdat we op een eiland wonen, is het niet makkelijk om even over en weer te vliegen. Zeker in tijden van corona… Het gemis van familie en vrienden is groot, maar het weerzien wordt des te intenser!”
De grootste blunder: “Gelukkig hebben Guy en ik nog niet écht geblunderd. Voorlopig nemen we het leven rustig in ons op, en zijn we misschien nog te bang om iets verkeerd te zeggen. Maar eens we die horde genomen hebben, blunderen we misschien wel sneller dan gedacht.” (lacht)
Het moeilijkste moment: “Het afscheid, en dan vooral van onze dochter Viktor. Een moederhart -en een vaderhart trouwens ook- breekt altijd als je je kinderen loslaat…”
De mooiste herinnering: “Elke dag geeft nieuwe, prachtige herinneringen. Als we door de bergen rijden, lijkt het elke keer een heel ander decor. Maar vooral de tijd die we spenderen op ons eigen stukje grond, is onvergetelijk. Het geeft ons een heerlijk gevoel van rust, waar we hopelijk snel dagelijks van kunnen genieten.”
De levenskwaliteit: “Geen files, geen loeiende sirenes van ambulances, geen races naar het werk. Wat wil je nog meer? Al moet je in het dorp waar we wonen, ver van de grote stad, niet al te veel luxe verwachten. De meeste Kaapverdiërs hebben geen warm water, sommigen hebben niet eens een toilet. Als je dan iemand in de velden ziet staan, is dat wel even schrikken.” (lacht)
Het grootste gemis: “Het culturele. Een bezoek aan een museum of een galerij waarbij je je laat wegglijden in een fantastische wereld… En het culinaire, al heeft Kaapverdië ook heel wat lekkers te bieden. Het varkensvlees is fantastisch lekker, en wat gaat er boven verse tonijn die je zelf hebt gevangen?”
Spijt? “Nog geen seconde! Of we ooit terugkeren? Absoluut, maar alleen om vrienden en familie te bezoeken. Na elke trip keren we ongetwijfeld terug naar huis, terug naar Kaapverdië.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Je kind moeten achterlaten, daar bloedt je moederhart van”
- “Na een jaar staat er nog steeds een grote stapel ongeopende verhuisdozen in huis”
- “Als Jan achter het fornuis staat en ik in het bos, dan kijken ze raar op” (lacht)
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!