Lezeres in het buitenland: “Verjaardagen, Sinterklaas, Nieuwjaar, Kerstmis. We vieren het allemaal in één keer”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Eva is één van hen. Zij verhuisde bijna twee jaar geleden naar de toeristische trekpleister Cancún in Mexico voor de liefde.
Een moeilijk verleden
Eva (33): “Als klein meisje had ik grote dromen, die altijd net iets anders waren. Maar één ding wist ik zeker: de man waar ik later mee ging trouwen, zou een kleurtje hebben. (lacht) De wereld rond reizen, nieuwe plekjes van de wereld ontdekken, dat was niet zo mijn ding.
In de zomer, drie jaar geleden, ging het bergaf met mij. Mijn zus Ruth stierf drie jaar eerder, op 26-jarige leeftijd. Ik was in één klap was ik mijn zus én mijn beste vriendin kwijt. Twee jaar later pleegde mijn moeder zelfmoord, omdat ze het verlies van mijn zus gewoon niet aankon. Dat ben ik zelf nooit echt te boven gekomen. Mijn leven was niet meer compleet. Ik voelde me zó eenzaam… Net op het moment dat ik zo diep zat, moest ik voor mijn werk naar Cancún, in Mexico. Even kon ik vluchten van de miserie, die me maar bleef achtervolgen.
Op de vlucht
Nooit had ik verwacht dat die trip mijn hele leven zou veranderen. Natuurlijk moest ik werken, maar ik had ook genoeg vrij tijd. Tijd die ik gebruikte om de rust terug te vinden. Dat deed ik aan de bar van mijn hotel. In mijn eentje wat mijmeren over het leven, genieten van de stilte. Tot die stilte op een dag verstoord werd door de barman. Met zijn versie van ‘Hakuna Matata’ vrolijkte hij me instant op. We raakten aan de praat, en toen ik mijn ongenoegen uitte over de hoteldokter – ik had tweedegraads brandwonden en het zou me 120 dollar kosten om er even naar te kijken, waar ik dus niet op ben ingegaan – wilde hij me naar een dokter in de stad brengen.
En dat deed hij. Na het doktersbezoek ging ik samen met David nog iets eten in de stad, en zijn we uiteindelijk in de tequila’s gevlogen. (lacht) Typisch Mexicaans! Het klinkt misschien gek, maar die avond voelde ik de vlinders in mijn buik harder fladderen dan de alcohol die door mijn aderen stroomde. Ik voelde me zó op mijn gemak bij hem, zo veilig. Een gevoel dat ik niet meer had gehad, sinds de dood van Ruth.
Echte liefde
Het afscheid was moeilijk. Was het een kleine vakantieromance, of was David méér dan dat? Maar toen hij vlak voor mijn vertrek vastnam, voelde ik gewoon dat het geen bevlieging was. Net zoals David. Nog geen drie maanden later kwam hij me terug opzoeken. Het gevoel dat ik in Mexico had, was sterker dan ooit. Toen is ook het idee gegroeid om te trouwen, een leven op te bouwen in Mexico. Wij met z’n tweetjes. Vanaf dan is alles eigenlijk in een stroomversnelling gekomen…
In december, een klein half jaar nadat ik David leerde kennen, gaven we elkaar het jawoord in Mexico. Een onvergetelijke dag! Davids moeder maakte mijn trouwjurk, met een klein zakje waar een foto van Ruth en mijn mama in zat, een geldstuk, een armbandje van mijn papa en een steentje van mijn beste vriendin. Op die manier was iedereen erbij. Een paar dagen na de trouw, vloog ik terug naar België om een maand later definitief naar Mexico te verhuizen.
Begrip en onbegrip
Een echt afscheidsfeestje heb ik niet gegeven. De meeste mensen wisten wel dat ik ging vertrekken, en dat was genoeg voor mij. Sommigen begrepen mijn beslissing niet, waren zelfs boos. Anderen waren dan weer heel blij, en snapten dat het voor mij de beste keuze was. Niet alleen op relationeel vlak, maar ook voor mezelf. Om eindelijk terug rust te vinden. En mijn vader? Hij ‘verloor’ natuurlijk opnieuw een dochter, maar hij was vooral trots. Trots op het feit dat ik zo’n groot avontuur aanging. Een dikke knuffel, meer had ik niet nodig om te kunnen vertrekken.
En toen kwam het vertrek…
Op 6 februari 2018 stapte ik op het vliegtuig, op weg naar een nieuw leven, een nieuwe kans. Het was een sprong in het diepe, en ik wist dat ik van nul moest herbeginnen, maar ik keek er zó naar uit. De eerste weken was het puur genieten. Van de liefde, de gezelligheid, het mooie weer, de familie van David. Zalig! En ongeveer vijf weken na de grote verhuis, werd ik zwanger. Mijn geluk kon niet op.
Intussen zijn we bijna twee jaar verder, en kan ik zeggen dat ik de rust waar ik zo naar snakte eindelijk heb teruggevonden. Kerstmis staat voor de deur, het familiemoment bij uitstel. Voor mij is het een dag als een ander, al vieren we het wel samen met de familie van David. Ik kijk vooral uit naar april van volgend jaar. Dan komt mijn vader me bezoeken, en vieren we alles in één keer: verjaardagen, sinterklaas, nieuwjaar en dus ook Kerstmis. Ik kan niet wachten tot het zover is.”
HET LAND VAN TEQUILA EN SOMBRERO’S
Het grootste cultuurverschil: “Alles is anders in Mexico. De lucht, de geur, de grassprietjes, het gezang van de vogels, de straten, de huizen. Zelfs het formaat van een simpel blad is anders. (lacht) Religie is hier ook héél belangrijk: zelfs de grootste macho’s maken een kruisteken als ze een kerk passeren.”
De aangenaamste verrassing: “De trots van de Mexicanen. Het volkslied wordt elke nacht om klokslag twaalf uur op televisie gespeeld, én elke ochtend om zes uur.”
Het grote voordeel: “Ik zei altijd: Mexico zal me genezen, en dat doet het ook. Ik ben gestopt met roken, en ik maakte komaf met alle andere slechte gewoontes. En ik heb tijd om mijn dochter te zien opgroeien. Dat is het mooiste geschenk dat ik kon krijgen.”
Het grote nadeel: “Mijn papa, mijn vrienden en mijn familie wonen natuurlijk niet om de hoek. Vlug even binnenspringen, dat kan gewoon niet. Nog een nadeel: de criminaliteit in Mexico. Toen mijn man en ik na een gezellig etentje wilden vertrekken met de brommer, werden we tegengehouden. Ze wilden de brommer. Mijn man kreeg zelfs een geweer tegen z’n hoofd. Voor we het goed en wel beseften waren ze weg. Helemaal in shock en met de helm nog op ons hoofd, bleven we achter…”
De grootste blunder: “Taalkwesties! Zo noemde ik een schelp eens ‘klootzak’, oeps! (lacht) ”
De mooiste kersttraditie: “Een glaasje champagne wordt gevuld twaalf druiven. Bij elke druif die je opeet, mag je een wens doen. Voor jezelf, maar ook voor een ander.”
Het moeilijkste moment: “Het afscheid van familie en vrienden, én mijn dieren. De honden en de katten, mijn pony, mijn konijntjes, mijn vogels én mijn schildpadden. De afstand tussen Mexico en België, dat blijft ook moeilijk. Een dikke knuffel kan soms zo’n deugd doen. Maar ik apprecieer het thuisfront nog méér sinds de verhuis, en als ik iedereen terugzie, dan is het contact zoveel intenser. Heerlijk.”
Het grootste gemis: “Elke gezonde Belg zou frietjes en het frietkot missen. (lacht) Ik dus ook! En natuurlijk iedereen die ik graag zie.”
Spijt? “Het leven is te kort om spijt te hebben. Mijn vader zei altijd: alles komt goed. En daar geloof ik heel erg in.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN
- Lezeres in het buitenland: “Door al die lekkere gerechten en drankjes zijn er toch al een paar kilo’s blijven plakken (lacht)”
- Lezeres in het buitenland: “Het enige zekere was dat een vriend me kwam ophalen in Arusha, maar daar moest ik natuurlijk eerst nog geraken”
- Lezeres in het buitenland: “Ik moest weg. Weg van alles wat me aan Davie deed herinneren”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!