Lezeres in het buitenland: “Elke keer als we naar een aflevering van ‘Met Vier in Bed’ keken, werd het gevoel van ‘wij kunnen dat ook’ steeds sterker”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Sandra is één van hen: zij verhuisde twee jaar geleden met haar man Kersten naar Murcia in Spanje, waar ze samen een bed & breakfast begonnen.  

Fervente golfers

Sandra (49): “Tot negen jaar geleden trokken mijn man en ik minstens drie keer per jaar naar de Turkse stad Belek. Een topbestemming voor fervente golfers zoals wij. (lacht) Op een gegeven moment besloten we andere oorden op te zoeken, en kwamen we terecht in het voor ons nog onbekende Murcia. En dat was liefde op het eerste gezicht. Kersten en ik hadden onmiddellijk het gevoel dat dát de plek was waar we oud wilden worden. Slechts een jaar later kochten we een appartementje in de streek, en volgden de golfreisjes elkaar steeds sneller op.

We leefden van vakantie naar vakantie. In de zomer speelden we talloze rondjes golf om nadien de streek wat te verkennen, en zelfs in de winter maakten we de terreinen onveilig en genoten we van het weer. En zo kregen we stilaan het idee om ons voorgoed te settelen in Spanje. Elke keer als we naar een aflevering van ‘Met Vier in Bed’ keken, werd het gevoel van ‘wij kunnen dat ook’ steeds sterker. De voordelen wogen meer en meer op tegen de nadelen: we werden onze eigen baas, en we zouden meer samen kunnen zijn. Kersten werkte lange dagen, waardoor er nog maar weinig tijd overbleef om te genieten met ons tweetjes.

Vertrouwen op vreemden

De maanden die volgden waren behoorlijk intens. Elke avond zocht ik op het internet naar het perfecte pand. De meeste huizen die ik vond, waren illegaal gebouwd en dat risico wilden we absoluut niet nemen. Tot ons oog viel op een klein, vervallen huisje op een grote lap grond. Mét maar liefst vijfhonderd olijfbomen. Ja, er was nog heel wat werk aan, maar het was gewoon perfect.

Twee jaar lang ging ik overdag gewoon werken, en hield ik me ’s avonds bezig met het opvolgen van de verbouwingen van ons huisje. We moesten volledig vertrouwen op onze Spaanse architecte Mara en aannemer Joaquin. Bovendien zijn de Spanjaarden niet van de snelsten. Het heeft héél lang geduurd eer we een licentie in handen hadden. Een bed & breakfast kenden ze in Murcia niet, dus wisten ze niet goed wat ze met ons moesten aanvangen. (lacht) Het is de ‘moestuin van Europa’, waar de meeste inwoners vooral landbouwers zijn, of appelsien- en citroentelers. Met wat omwegen kregen we een licentie voor een pension, al bleef het oorspronkelijke idee wel bestaan: een bed & breakfast.

Geen geheim

Hoe langer de voorbereidingen duurden, hoe meer we begonnen te twijfelen. Ergens op vakantie gaan, is natuurlijk iets helemaal anders dan er effectief gaan wonen. Op het moment dat ik Kersten en mij ging uitschrijven bij de gemeente Zulte, had ik pas echt het gevoel dat ons avontuur kon beginnen. Wat was ik bang! We hadden alles wat we maar wilden: een mooi huis, we gingen regelmatig op restaurant en als ik een mooi kleedje zag, dan kocht ik dat. We beseften maar al te goed dat we serieus gingen moeten inboeten. Gelukkig heb ik er niet al te lang bij stilgestaan, want anders was ik hier nu misschien niet. (lacht)

Gelukkig konden we rekenen op de steun van vrienden en familie. Kersten en ik hebben er nooit een geheim van gemaakt. Vanaf dag één was iedereen op de hoogte van onze plannen. Al is het natuurlijk nooit fijn om afscheid te nemen. Vooral mijn dochter Morgane achterlaten, was niet makkelijk. Ze heeft wel altijd gezegd dat we onze dromen moesten waarmaken, en dat ze liever een gelukkige moeder in Spanje had dan een ongelukkige dicht bij haar. Maar het bleef moeilijk. Het is tenslotte mijn kind.

Een nieuw hoofdstuk

Na tientallen kleine en intieme afscheidsetentjes, trokken we op 15 maart 2018 de deur achter ons dicht in Zulte. Klaar voor een nieuw avontuur. Met Maxime, mijn zoon, en hond Basile op de achterbank vertrokken we naar Murcia, een lange rit van meer dan tweeduizend kilometer met een tussenstop in Beziers. Het was een rit vol emoties: langs de ene kant was ik verdrietig omdat ik Morgane achterliet, bang om wat de toekomst ons ging brengen, maar evengoed blij dat ik na twee jaar eindelijk aan een nieuw hoofdstuk kon beginnen.

Tijd om ons rustig te installeren, was er niet. Een dikke week later begonnen de opnames voor ‘Met Vier in Bed’ al, en we moesten alles nog inrichten. Gelukkig kregen we het net op tijd in orde. We eindigden op een mooie tweede plaats, en dat als groentjes in het vak. Het was vooral een hele leuke week, waar we met veel plezier aan terug denken. Heel even voelden we ons echte BV’s in het buitenland, want in de lokale supermarkt werden we herkend. (lacht)

De coronacrisis

Na twee jaar kan ik wel zeggen dat alles in z’n plooi gevallen is. Het hoogtepunt van elke dag? Het ontbijt! Kersten maakt bijna alles zelf: vers brood, confituur, koekjes en granola. Heerlijk! We genieten ervan om de gasten de mooiste plekjes van de regio te laten ontdekken. Ook de olijfgaard draait op volle toeren. Met vijfhonderd bomen in de tuin hebben we meer dan genoeg om onze eigen biologische olijfolie te maken. Het voorbije jaar hebben we drieduizend kilo olijven geplukt, mét de hand, wat ons meer dan zevenhonderd liter zuivere olie opleverde. Onze prachtige flessen en blikken willen we nu ook in België verkopen. Eén ding is zeker: onze olijfolie is héél lekker en gezond ook! (lacht)

Dat we geen spijt hebben van onze grote stap, is wel duidelijk. Al vraag ik me nu in heel de coronacrisis wel steeds meer af of het wel de juiste beslissing was. De gezondheidszorg is niet schitterend en op financieel vlak zal iedereen harde klappen krijgen. Ook wij. Het is al een armere streek waar we nu wonen, en ik vrees dat de coronacrisis zal eindigen in een economische crisis. Maar we gaan door. Als ik één ding geleerd heb, dan is het dat de Spanjaarden ondanks alle tegenslagen altijd terug op hun pootjes terecht komen. En daar trek ik me aan op.”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “De Spanjaarden gaan héél laat aan tafel, zo rond tien uur ’s avonds. In het begin stierven we van de honger. (lacht) Nog een klein verschil: wat op tafel komt, wordt vaak gedeeld onder de gasten.”

De levenskwaliteit: “Als je elke dag mag opstaan met de zon op je gezicht, je eigen baas kunt zijn en niet meer in de file moet staan, wat wil je dan nog meer?”

De grootste blunder: “Ik was een babbeltje aan het slaan met de buurman, en ik dacht dat hij ‘mocca’ zei. Dus rende ik naar binnen om een koffietje te maken, maar toen ik terug buiten kwam en hij me maar vreemd aankeek, wist ik dat ik niet helemaal mee was. Hij had het over ‘mosca’, een vlieg. (lacht) Het Murciaans is écht héél moeilijk. De meeste medeklinkers worden ingeslikt, waardoor het ene woord sterk op een ander lijkt.”

Het moeilijkste moment: “Ik denk dat elke moeder hetzelfde zou zeggen: het afscheid van mijn dochter Morgane. ”

Het grote voordeel: “Met stip op één: het schitterende klimaat. Zelfs in de winter kunnen we nog genieten van een rondje golf. En dat ik minder last heb van artrose is natuurlijk ook mooi meegenomen. En de streek is fantastisch: in een mum van tijd sta je in de stad, om een koffietje te drinken of lekker te gaan eten. Spanje is ook niet het einde van de wereld, wat het gemis van familie en vrienden draaglijk maakt.”

Het grote nadeel: “De gezondheidszorg, zeker nu in de coronacrisis. En de bureaucratie. Alles gaat hier zó traag.” (lacht)

Het grootste gemis: “Préparé, salades voor op de boterham. Gelukkig heb ik onlangs een Belgische slagerij ontdekt. (lacht) En chocolade! Al zorgen mijn familie en vrienden dat mijn voorraad goed aangevuld blijft. Het allergrootste gemis? Een dagje gaan shoppen met de dochter.”

Spijt? “Soms zijn er nog momenten waarop ik denk: waar ben ik aan begonnen? Maar dat gevoel overheerst gelukkig niet. Of we ooit terugkeren? Zeg nooit ‘nooit’, natuurlijk, maar we zitten hier goed en we hopen alleen maar dat we nog heel wat gasten kunnen laten meegenieten van ons perfecte plekje.”

Wil je meer lezen? Op www.fincatresmolinos.com kom je nog meer te weten over het avontuur van Sandra.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Norah had één voorwaarde: dat ze in de zomer mee op kamp kon met de jeugdbeweging”
• “Plots beseften we dat we voor de rest van ons leven élke minuut van de dag samen gingen zijn. Ad en ik”
• “Ik werd heen en weer geslingerd van ‘was het al maar zover’ naar ‘wat hebben we toch gedaan’”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!