Lezeres in het buitenland: “Oorspronkelijk zou ons avontuur twee jaar duren, maar we hadden het zo goed hier, dat we zijn gebleven”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Ann (47) is één van hen. Zij verhuisde acht jaar geleden naar San Francisco, voor de job van haar man Peter. Een avontuur dat oorspronkelijk ‘maar’ twee jaar zou duren.

Van het platteland naar het stadsleven

Ann: “Als tiener verhuisde ik van een kleine stad naar een echt boerendorp, waar iedereen elkaar kende. En hoewel ik er niet echt graag woonde – ik miste het leven in de stad – ben ik er altijd gebleven. Toen ik er samen met mijn man Peter een huis bouwde, begon ik wél meer te genieten van het landelijke leven. Joggen tussen de velden, fietsen in de rustige natuur… Heerlijk! Tot Peter negen jaar geleden de vraag kreeg van z’n baas of hij voor twee jaar naar San Francisco wilde verhuizen. Aangezien ik er stiekem altijd van had gedroomd om ooit in een échte grootstad te wonen, leek dit de uitgelezen kans, ook al moest ik ervoor naar de andere kant van de wereld. Peter was er al een paar keer geweest voor z’n werk, en samen hadden we ook al verschillende roadtrips gemaakt door Amerika. Daar, in de ongerepte natuur die er zo ongelooflijk mooi is, beseften we dat er méér in het leven is dan wat er onder de kerktoren gebeurt. Dus toen San Francisco op ons pad kwam, twijfelden we niet lang.

Snelle huizenjacht

De voorbereidingen verliepen vlot. En dat hadden we vooral te danken aan het bedrijf waar Peter werkte. Al het papierwerk namen zij voor hun rekening. Het enige wat ons nog te wachten stond, was een eigen plek vinden. Maar dat was onmogelijk vanuit België, want de huizenmarkt daar is helemaal anders. Als je een contract tekent, kun je een week of twee later al verhuizen, zo snel gaat het allemaal. Dus vertrok Peter begin november in z’n eentje. Ik wilde nog een paar dingen in mijn job afronden, zodat ik met een schone lei kon vertrekken.

Peter werd tijdelijk ondergebracht in een bemeubeld appartementje, dicht bij z’n werk. Dan kon hij na het werk telkens op huizenjacht gaan. Van élke woning die hij bezocht, stuurde hij me foto’s door. Uiteindelijk viel ons oog op een appartement in een complex, mét een verwarmd buitenzwembad. Meer dan ik had durven dromen.

Heel hebben en houden

Twee maanden later keerde Peter terug naar België, om de feestdagen met de familie door te brengen, want het vertrek kwam steeds dichterbij. Maar ook dat was nog een heel avontuur. We verhuisden van een groot huis naar een veel kleiner appartement; alles meenemen was geen optie. Ik vergeet nooit de dag dat ik met mama naar het containerpark reed met een volgeladen auto, waarop de parkwachter me vroeg: ‘Heb je je hele huishouden meegebracht?’ (lacht) Eens we wisten wat we wél zouden meenemen, kwam een verhuisbedrijf ons hele hebben en houden ophalen. Een deel werd overgebracht met het vliegtuig, de rest was maar liefst acht weken onderweg met de boot.

Pure emotie

30 december 2010 was de grote dag. Enerzijds stond ik te popelen om aan ons nieuwe leven te beginnen, anderzijds viel het afscheid van vrienden en familie me ook zwaar. Zeker mijn zus zou ik ongelooflijk missen, zij en ik waren de beste vriendinnen. Op een koude decemberavond organiseerden Peter en ik nog een drink, en ik was echt ontroerd dat zoveel mensen het gure winterweer hadden getrotseerd om ons nog een laatste keer te zien. De sneeuw bleef maar uit de lucht dwarrelen, en hoewel ik iedereen ontzettend hard ging missen, was ik ook opgelucht dat ik twee jaar lang geen sneeuw meer zou zien, want in San Francisco is het bijna altijd mooi weer.

Afscheid blijft moeilijk

Oorspronkelijk zou ons avontuur maar twee jaar duren, maar eerlijk: we hadden het zo goed hier, dat we zijn gebleven. Intussen al acht jaar! Ja, ik mis mijn familie en vrienden nog elke dag. En sinds mijn zus een zoontje heeft gekregen, is het alleen maar moeilijker geworden. Als ik mijn koffer weer pak, een laatste keer mijn mama en zus eens goed vastpak, dan denk ik elke keer opnieuw: waarom doe ik mezelf en hen dit toch aan? Maar zodra ik terug in San Francisco ben, valt alles weer in z’n plooi. Dan kom ik thuis.

In de toekomst willen we wel terug wat dichter bij de familie gaan wonen. Over een paar jaar trekken we richting Spanje. Misschien dat we ooit nog terugkeren naar Amerika, dat sluit ik absoluut niet uit.”

The American dream

Het grootste cultuurverschil: “Het metrisch stelsel, of het ontbreken eraan. Hier tellen ze niet in kilometers, maar in miles. Geen kilo’s maar ponden. Dat went maar niet, en eerlijk gezegd doe ik ook niet veel moeite om het gewend te raken. Overal ter wereld doen ze het toch anders.”

De grootste blunder: “De Amerikaanse cultuur lijkt sterk op die in Europa. Maar je moet wel opletten met wat je zegt. Je moet altijd politiek correct blijven. In mijn sportlessen kan ik geen liedjes gebruiken waarin het woordje bitch gezongen wordt. In een spinningles had ik ooit eens het nummer Blurred Lines van Robin Thicke gebruikt, en toen kreeg ik de opmerking: ‘you’re going to be in trouble, lady!’”

Het grote voordeel: “In San Francisco heb ik van mijn passie ook echt mijn beroep kunnen maken: personal fitness trainer. Samen met klanten train ik in de gym van hun appartementsgebouw, in de huiskamer of gewoon buiten. Daarnaast werk ik ook als fitness trainer bij Google, en op de universiteit hier in San Francisco. Een droom die ik in België helemaal niet had kunnen waarmaken.”

En het nadeel: “Binnenspringen bij familie zit er voor ons niet in. We moeten eerst het hele land doorkruisen, om dan met het vliegtuig de Atlantische Oceaan over te steken, een reis van zo’n vijftien uur lang. Als ik een rechtstreekse vlucht had, dan vloog ik wel wat vaker over en weer. Maar nu geniet ik des te meer van mijn bezoekjes.”

De levenskwaliteit: “Als duurste stad van de Verenigde Staten, zelfs duurder dan Manhattan, leven de mensen hier heel goed. Maar dat zorgt meteen ook voor een grote kloof tussen arm en rijk. En zonder een sociaal vangnet, is het soms schrijnend om te zien hoe sommige mensen hier leven.”

Het grootste gemis: “De mensen die ik graag zie. Al de rest is vervangbaar. Frietjes hebben ze hier ook, al moet ik toegeven dat die niet zo lekker zijn als in België.” (lacht)

Spijt? “Absoluut niet. Als je echt openstaat voor verandering, en positief in het leven staat, dan is zo’n verhuis echt verrijkend. Maar over een paar jaar wil ik wel terug dichter bij mijn familie wonen. Aan het wisselvallige weer in België, ga ik niet meer kunnen wennen, dus zal het een verhuis naar Spanje zijn.”

Lees ook:

• Lezeres in het buitenland: “Je hebt maar één leven om te doen wat je écht graag doet”

• Anne Davis maakt haar langverwachte reis naar Japan…Beleef het mee!

• Mijn verhaal: De vier kinderen van José wonen in het buitenland

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!