Lezeres in het buitenland: “Zónder Rudi had ik hoogstwaarschijnlijk de stap nog niet gezet. Maar hij kwam in mijn leven en zette het helemaal op z’n kop.”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Sandra is één van hen. Zij verhuisde meer dan twee jaar geleden naar de Spaanse kuststad Orihuela-Costa. Een droom die eindelijk werkelijkheid werd.

Smoorverliefd

Sandra (44): “Zónder Rudi had ik hoogstwaarschijnlijk de stap nog lang niet gezet. Maar hij kwam in mijn leven en zette het helemaal op z’n kop. Het begon allemaal toen ik problemen kreeg met de aannemer, die de wellnessruimte onder handen moest nemen. Maar dat liep helemaal mis: de voorschotten werden alsmaar hoger, de afwerking was niet naar behoren. Na een zware discussie, zette ik hem aan de deur en ging onmiddellijk op zoek naar een ander. Het was mijn beste vriendin Michelle, die wel iemand kende.”

Niet veel later stond Rudi aan mijn deur. Het is misschien moeilijk te geloven, maar vanaf het eerste moment dat ik hem zag, werd ik smoorverliefd. Ik wist dat hij getrouwd was, en zelf een dochtertje had, dus ik vertelde hem niets van het overweldigende gevoel dat hij me gaf. Tot hij een paar weken later vertelde dat hij precies hetzelfde voelde, en dat ook hij het niet kon verklaren. Zijn relatie liep al langer moeilijker, wat het misschien net iets makkelijker maakte om er een punt achter te zetten. Twee maanden nadat ik hem voor het eerst zag, werden we een koppel.

Een droom die werkelijkheid wordt

Na enkele weken wilde ik hem dolgraag Spanje laten zien. Het was altijd al een grote droom om ooit daar opnieuw te beginnen, maar dat wist hij natuurlijk nog niet. En eerlijk? We konden ook wel wat tijd met ons tweetjes gebruiken. Op het terras vertelde ik hem dan over mijn Spaanse droom. ‘Als mijn dochter achttien is, dan verhuis ik.’ Rudi keek me in de ogen en antwoordde: ‘Waarom pas dan, waarom niet nú?’ Zijn reactie maakte me een beetje boos. Ik dacht dat hij het niet serieus nam… Maar plots nam hij zijn telefoon, en belde hij zijn ex-vrouw op, met de vraag of dat oké was. En het was geen probleem. Meteen daarna belde ik naar mijn ex-partner. ‘Ik heb je vroeger genoeg pijn gedaan. Het is tijd dat je aan jezelf denkt. Ga, en volg je hart. We komen er wel uit.’ Van de ene dag op de andere werd mijn droom bijna werkelijkheid.

Dezelfde dag nog namen we een stuk papier en schreven alles op wat er moest gebeuren. We dokterden een regeling uit voor de kinderen, beslisten om alles zelf te verhuizen met een busje, mijn vriend moest de boekhouder bellen om zijn zaak stop te zetten en ik ging loopbaanonderbreking nemen. En een huis? Ik had een paar vakantiehuisjes in Spanje, maar die waren allemaal verhuurd. Dus zochten we meteen iets anders. We kochten een huis, maar we wilden op termijn zelf een kleine villa bouwen. Check, check, check!

Een onvergetelijk afscheid

Eén keer terug thuis stond ons nog één ding te wachten: de kinderen, en de familie inlichten. Het moeilijkste was mijn dochter Yalina, omdat ze moeilijk sociale contacten kon leggen, en ik dus vreesde dat ze absoluut niet wilde verhuizen. Op een avond gingen Rudi en ik op haar bedje zitten, en vroegen haar of ze het zag zitten om in Spanje te gaan wonen. Yalina sprong recht en riep: ‘Eindelijk!’ Mijn familie en vrienden wisten natuurlijk van mijn grote droom, en toch was iedereen heel verrast dat het plots allemaal zo snel ging. Zeker omdat Rudi, die ik eigenlijk nog maar een paar maanden kenden, met me meeging. Sommigen hadden vragen, anderen gaven wat commentaar. Maar het was ónze beslissing, en die moesten ze maar respecteren. Gelukkig waren de meesten heel blij voor ons, en steunden ze ons voor de volle honderd procent.

Twee dagen voor het vertrek, hebben we een groot tuinfeest gegeven, om afscheid te nemen van iedereen die we graag zien. Er was heel veel drank, een paar foodtrucks, leuke muziek. Het was een onvergetelijk feest. We hebben samen gelachen, en gehuild. Maar vooral nog een laatste keer écht tijd voor elkaar gemaakt. En dat was heerlijk.

Een nieuw begin

Op 27 juli 2017 vertrokken we met het busje, en een volgeladen aanhangwagen, naar Orihuela-Costa. Normaal gezien gingen we in twee keer rijden, en ergens overnachten om wat uit te rusten. Maar de spanning was zo groot, dat we zo’n tweeduizend kilometer in één keer hebben gereden. Het enige waar ik het moeilijk mee had, was dat mijn dochter nog bij haar papa was. Dat was zo voorzien, en achteraf gezien was dat ook de beste beslissing. Zeker voor haar. Toen ze enkele weken aankwam, was haar slaapkamer tiptop in orde, en moest ze niet tussen de verhuisdozen slapen.

Nog geen drie dagen nadat we toekwamen, voelde alles al als thuis. En toen Yalina dan eindelijk in augustus arriveerde, werd dat nog eens extra bevestigd. ‘Joepie! Hier blijf ik voor de rest van mijn leven wonen.’ De dochter van Rudi, die elke schoolvakantie naar ons komt, is hier ook héél graag. Welk kind kan zeggen dat ze vijf keer per jaar op vakantie gaat bij de papa die in het buitenland woont… (lacht) De kinderen gelukkig, wij gelukkig. En dat is na meer dan twee jaar nog steeds niet veranderd.”

EVIVA ESPAÑA

Het grootste cultuurverschil: “Vroeger deden de files me twee uur vroeger vertrekken, ik had stress of de bus of de trein überhaupt wel zou rijden, ik maakte me voor het minste zorgen over mijn dochter. Een Spanjaard is een krak ik loslaten. (lacht)”

De aangenaamste verrassing: “Als buitenlander had ik misschien wat schrik dat ik niet aanvaard ging worden, maar niets is minder waard!”

Het grote voordeel: “De zon en de warmte, doet Rudi en mij zichtbaar deugd. Minder pijn, meer plezier! En Yalina spreekt intussen vier talen, wat natuurlijk mooi meegenomen is voor later.”

Het grote nadeel: “Met stip op één: het gemis van familie en vrienden. Ik zie hen véél minder dan vroeger, en dat doet wel altijd pijn. Maar lang leve de sociale media, want we videochatten heel vaak, wat het toch iets draaglijker maakt.”

De grootste blunder: “Een bevriend koppel nodigde ons uit voor het communiefeest van hun dochter. Op de grote dag kwamen we als énige aan met een cadeau. Bleek dat het communiefeest een week duurde, en dat de pakjes op de eerste dag gegeven worden. Oeps! (lacht)”

De levenskwaliteit: “Het klimaat is heerlijk! Veel zon, het is altijd lekker warm en de lucht is proper. Wat wil je nog meer? Het fruit dat we eten, dat komt rechtstreeks van de bomen en struiken, zónder besproeiing. Eén ding is zeker: we worden gezond oud.”

Het moeilijkste moment: “De eerste schooldag van mijn dochter. Wat voelde ik me slecht toen ik haar moest achterlaten met tranen op de wangen. Toegegeven: ik hield het zelf ook niet droog. Maar toen ik haar ’s middags ging halen, kwam ze al lachend en giechelend de schoolpoort uit. Wat een opluchting!”

Het grootste gemis: “Gehakt! Daar kennen de Spanjaarden niets van. (lacht) Gelukkig woont er een Belgische beenhouwer vlakbij.”

Spijt? “Neen, het enige waar ik spijt van heb, is dat ik de stap niet vroeger heb gezet.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “De voorbije vijfentwintig jaar waren we nooit thuis met kerst, en dat is nu niet anders”
• Lezeres in het buitenland: “Het enige wat ik mis met kerst, is een lekker glaasje Glühwein. Misschien moet ik dat maar eens introduceren bij de Spanjaarden”
• Lezeres in het buitenland: “Soms denk ik weleens dat het méér als Kerstmis zou voelen met wat frisser weer, een beetje sneeuw”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!