Lezer in het buitenland: “Uiteindelijk kocht ik toch een Panamahoed voor… zestig dollar” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Joyce en Diego ruilden twaalf jaar geleden ons Belgenland in voor het exotische Panama, waar ze inmiddels hotel Bocas del Mar runnen.

Miami Beach in Centraal-Amerika

Diego: “Joyce en ik droomden altijd al van een vakantiehuis. Niet in Spanje of Frankrijk, maar ver weg van het gewone leven. We wilden niet op vrijdagavond in de rapte de koffers pakken om op zondagavond al terug thuis te zijn. Nee, het moest ons moeite kosten om minstens voor een maand naar daar te kunnen gaan. Daarom keken we eerst naar Zuid-Afrika, maar na een zoektocht van pakweg twee jaar, bleek het voor ons toch niet de ideale plek te zijn. We hoorden van meerdere mama’s en papa’s dat Zuid-Afrika niet meer zonder gevaar was, en dat de scholen best militaristisch zijn. Met twee kleine kinderen was dat natuurlijk niet ideaal.

Tot ik heel toevallig in The New York Times een stuk las over Panama, het land bij uitstek om je oude dag door te brengen. Ons pensioen was nog een ver-van-ons-bedshow, maar ik was wel benieuwd waarom het daar zo goed was voor gepensioneerden. (lacht) Eind 2009 zakten we dan ook voor ’t eerst af naar Centraal-Amerika. Ik moet toegeven: in mijn hoofd zag ik het beeld van een derdewereldland in mijn hoofd, maar een keer aangekomen in Panama City was ik aangenaam verrast. De stad had de uitstraling van Miami Beach.”

Panamahoed

Al was het op dag twee van de trip dat het land me echt intrigeerde. Samen met Joyce wandelde ik in een straat vol kraampjes. Ik wilde dolgraag een Panamahoed, dus vroeg ik aan een verkoper wat de prijs was. Zestig dollar, zei hij. Een vakantie is geen vakantie zonder af te dingen, dus stelde ik veertig dollar voor. Maar hij hield voet bij stuk. Ik stapte dan maar door, met het idee dat hij me wel achterna gerend kwam om verder te onderhandelen. Maar hij kwam niet. (lacht) Aan een kraampje verderop probeerde ik het opnieuw, maar ook die verkoper zei vriendelijk no gracias en liet ons gaan. Ongelooflijk dat niemand zich opdrong om toch maar te verkopen!

Na ons bezoek aan Panama City doorkruisten we het hele land met de jeep, en hoe verder we van de hoofdstad waren, hoe mooier het werd. De parelwitte stranden, de prachtige eilanden, de indrukwekkende bergen. Maar evengoed het platteland, waar de mensen nog met paard en kar rijden.

Walvissen spotten

In korte tijd werden we helemaal verliefd geworden op de schoonheid van het land. Slechts drie maanden na de eerste trip, zaten we al terug op het vliegtuig richting Panama en werden we de trotse eigenaars van onze eerste hectare grond. En niet zomaar een stuk grond, eentje met zicht op verschillende bounty-eilanden en soms walvissen die je in de verte kunt spotten!

Oorspronkelijk wilden we een vakantiehuis bouwen, maar in de jungle is alleen maar alleen. (lacht) Het toeval wou dat mijn broer toe was aan iets nieuws, en maar wat graag met ons mee wilde. We bouwden een huis en enkele cabana’s, voor als onze vrienden en familie die op bezoek wilden komen. Wat uiteindelijk geëindigd is in hotel Bocas del Mar. (lacht) We begonnen met zeven kamers, later werden het er veertien en intussen staat de teller op twintig.

Zestig dollar

De eerste zes jaar pendelden we tussen België en Panama. Maar eens de oudste naar het middelbaar ging, leek het ons beter om een meer permanente thuisbasis te hebben. En dat werd ons hotel in Panama, op ‘onze’ heuvelrug aan de zee. Een zaligheid, zeker tijdens de pandemie. De deuren van het hotel hebben we tien maanden gesloten moeten houden, maar met de prachtige natuur rondom weet je wel wat doen. Bovendien hebben we nog een eigen koffieplantage in de bergen.

Het leven in Panama heeft ons dichter bij de natuur gebracht, precies wat we nodig hadden. Oh, en voor de nieuwsgierigen: ik kocht uiteindelijk toch een Panamahoed voor… zestig dollar!” (lacht)

Het land van het kanaal, en zoveel meer

Het grootste cultuurverschil: “De nationale sport van de Panamezen: ze doen waar ze goesting in hebben. (lacht) Zo frustrerend als je cabana’s wilt bouwen en vertrouwt op de werkmannen, maar die dan gewoon niet komen opdagen.”

De grootste misvatting: “Dat het een gevaarlijk land voor toeristen zou zijn. Joyce en ik zijn al overal met de kinderen geweest, en op geen enkel moment hebben we ons onveilig gevoeld. Ja, het is een land waar je je plan moet trekken. Er staan nergens wegwijzers, maar er is gelukkig ook maar één weg. Bovendien staan de locals áltijd te springen om je te helpen, fantastisch gewoon.”

Must-see: “Het eiland Coiba, waar je met de boot naartoe kunt. Er zijn géén voorzieningen, maar je móet er gewoon geweest zijn. Als je snorkelt, zie je alleen maar haaien. Geen zorgen, er zitten genoeg vissen in de zee dus ze gaan je niet aanvallen. (lacht) Er lopen apen op het strand en de papegaaien fluiten vanuit de bomen. Wat wil je nog meer?”

Het grote voordeel: “Waar we nu wonen, is ongetwijfeld een van de mooiste plekken die ik ooit al heb gezien. En die toegankelijk zijn. Er zijn vast nog prachtigere oorden, maar dan moet je wel eerst een berg van honderden meters hoog beklimmen.” (lacht)

Het grote nadeel: “In Chiriquí heb je werkelijk niets. Als we naar de supermarkt willen, moeten we al snel een uur rijden. Om nog maar te zwijgen over goede scholen. De kinderen gaan naar een privéschool in Panama City, waardoor Joyce met hen op zondagavond het vliegtuig neemt en pas vrijdagavond terugkeert…”

De levenskwaliteit: “In België konden we de kinderen geen gezonde lucht geven, terwijl er hier maar zes auto’s op een dag passeren. Als we geluk hebben. (lacht) We leven ook een stuk gezonder. Het eten is verser, puurder. ”

Het moeilijkste moment: “Het is niet per se een moment, maar wat altijd moeilijk zal blijven, is dat mijn vader nooit op bezoek zal kunnen komen wegens gezondheidsredenen.”

Het grootste gemis: “Préparé! (lacht) De typische Belgische lekkernijen die hier niet te vinden zijn. Al is er niets waarvoor we terug zouden keren.”

Spijt? “Nee. We gaan nog vaak terug naar België om familie en vrienden te zien, en ik run er nog steeds een zaak. Maar het leven in Panama zouden we voor geen geld van de wereld meer kunnen missen.”

Wil je meer lezen? Op Bocas del Mar kom je meer te weten over hun avonturen. 

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Als twee dronken Spanjaarden ruzieden, kwam ik als een echte Spaanse furie tussenbeide” (lacht)
• “De eerste weken behielpen we onszelf met de meubels en het gerief van de vorige eigenaars”
• “Soms moet je diep zinken om voor jezelf te dúrven kiezen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!