Lezeres in het buitenland: “Als Jan achter het fornuis staat en ik in het bos, dan kijken ze raar op” (lacht)
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Silja is één van hen. Zij verhuisde samen met haar man Jan begin dit jaar naar Aljubarrota in het hart van Portugal.
EEN GROTE INSPIRATIEBRON
Silja (35): “Een nieuw leven opbouwen in het buitenland, dat zit een beetje in de genen van de Keyaerts: één nonkel woont in Nieuw-Zeeland, de andere in Frankrijk en mijn papa sinds kort in Spanje. Maar het is pas toen mijn Jan en ik de wereld begonnen rond te reizen, dat de zin voor een nieuw avontuur werd aangewakkerd. De vraag die elke keer weer terugkwam, was: zouden we ergens anders ook een nieuwe thuis kunnen creëren?
Elf jaar geleden werd de zin alleen maar groter toen Geraldo, een Braziliaanse uitwisselingsstudent, een jaar lang bij ons vertoefde. Als zeventienjarige jongeman in een ander land gaan wonen, waar je de taal niet spreekt en niemand kent, dat is durven! Maar hij heeft dat schitterend gedaan. Eigenlijk was hij een tiener zoals een ander: hij ging sporten, sprak met vrienden af, hing ’s avonds in de zetel, … Al was het zeker in het begin vermoeiend. Het is wel eens gebeurd dat hij ’s avonds na school op de bus in slaap viel, en pas op het einde van de rit wakker schoot in een dorp dat hij helemaal niet kende. (lacht) Maar dat heeft hem gemaakt tot wie hij nu is: een zelfstandige, volwassen man.
DE REISMICROBE
Drie jaar later zochten we Geraldo opnieuw op, in het verre Brazilië. Gelukkig volgde ik al een tijdje avondschool om Portugees te leren, zodat ik zeker een babbeltje kon slaan met zijn familie. Drie weken lang trokken we rond in het zuiden en het centrum van het land, en maakten we een tussenstop in Tiête, waar Geraldo woont. Wat werden we hartelijk ontvangen. Echt iedereen – van zijn grootouders tot zijn kleinste nichtje – wilde ons ontmoeten. Pas toen begrepen we waarom Geraldo het altijd zo stil vond in ons huis. (lacht)
Het was een onvergetelijke vakantie, maar meteen ook de laatste reis. Of toch voor even, want Jan en ik begonnen vrijwel onmiddellijk aan de verbouwingen van ons huis. Misschien waren de reiskriebels sterker dan onszelf, want uiteindelijk zaten we de volgende zomer toch weer op het vliegtuig. Bestemming: Portugal!
DE PERFECTE STEK
Na de eerste vakantie had ik meteen het gevoel: hier kan ik wel wonen. Jan daarentegen had nog wat meer vakanties nodig. (lacht) Maar uiteindelijk ging hij overstag, en gingen we op zoek naar de perfecte regio en het perfecte pand dat we konden omtoveren tot een gastenverblijf. Dat vonden we, in het historische dorp Aljubarrota aan de Zilverkust. Een rustige, groene omgeving op een boogscheut van het klooster Alcobaça en de badplaats Nazaré. Beter kon gewoon niet!
Twee jaar geleden ben ik samen met Jan, in een gehuurde bestelwagen, met het eerste deel van de inboedel naar Portugal gereden. Een stevige autorit, maar gelukkig konden we ’s nachts even uitrusten in een hotel tussen Frankrijk en Spanje. Toen al leek het of ons avontuur helemaal begonnen was.
EN TOEN KWAM HET AFSCHEID…
Natuurlijk konden we niet vertrekken vooraleer we afscheid genomen hadden van iedereen die we graag zien. Geen groot feest of een kleine drink op café, dat was echt niets voor ons. Jan en ik hebben écht de tijd genomen om van iedereen apart afscheid te nemen. Gezellige etentjes op restaurant, waar we de tijd konden nemen om nog een laatste keer urenlang te babbelen en te lachen. Zalig!
EEN NIEUW BEGIN
Eind december 2018 is Jan vertrokken, met een volgeladen wagen naar Portugal. Alleen. Pas twee maanden later ben ik hem achterna gevlogen, samen met mijn mama. Ik weet nog goed hoe zenuwachtig ik was. Om Jan terug te zien, om de werken te zien vorderen en om mama mijn nieuwe stek te laten zien. Maar die zenuwen verdwenen al snel, want de eerste weken stonden helemaal in het teken van het gastenverblijf. Pas na de opening hadden we écht de tijd om de buurt te verkennen en de locals te leren kennen.
Intussen zijn we bijna twee jaar verder en ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat ik gelukkig ben. Ik had een beetje schrik voor de herfst, het moment dat het seizoen wat stilvalt. Maar dat valt heel goed mee. Er staan nog een paar kleine verbouwingen op de planning en ik volg nog altijd Portugese les. Sinds kort ga ik ook twee keer per week badmintonnen, want door al die lekkere gerechten en drankjes zijn er toch al een paar kilo’s blijven plakken. (lacht)”
HET VEELZIJDIGE PORTUGAL
Het grootste cultuurverschil: “Het is een torenhoog cliché maar de Portugezen zijn echt geen helden in het maken en nakomen van afspraken. (lacht) Elkaar twee kussen geven is hier ook de normaalste zaak van de wereld, zelfs al ken je elkaar niet. Minder leuk is de typische mannencultuur. Als Jan achter het fornuis staat en ik in het bos, dan kijken ze raar op.”
De aangenaamste verrassing: “De gastvrijheid! Het Portugees is nog wat beperkt – net als het Engels en Frans van de buren – maar iedereen doet zo z’n best!” ”
Het grote voordeel: “Geen stress! Als mensen naar ons gastenverblijf komen, dan zijn ze áltijd goedgezind. Dat werkt natuurlijk aanstekelijk.”
Het grote nadeel: “Je weet natuurlijk nooit op voorhand of je wel genoeg gasten over de vloer gaat krijgen, en dat geeft toch een onzeker gevoel. Waarschijnlijk ga ik in de toekomst elders nog wat bijverdienen, zodat we financieel sterk in onze schoenen staan.”
De grootste blunder: “Als een kindje gedoopt wordt, is het één groot feest. De eerste keer waren we dan ook underdressed en was ons cadeau eigenlijk niets in vergelijking met wat we terugkregen. Lesje geleerd!”
De levenskwaliteit: “Jan en ik hebben zeker niet te klagen, maar de Portugezen… Ze verdienen een stuk minder, maar de kosten zijn vrij hoog waardoor er op het einde van de maand vaak niets overblijft. Maar gelukkig kunnen ze altijd op elkaar rekenen.”
Het moeilijkste moment: “De stress werd me kort voor de opening van het gastenverblijf even te veel. En dat heeft de werkman geweten. Sorry! (lacht)”
Het grootste gemis: “Zeeuwse mosselen of een broodje met préparé, dat smaakt altijd. Maar ik mis vooral mijn twee grootmoeders en mijn tweelingzus Tina, waarnaar het gastenverblijf ‘Casa Gemeos’ – letterlijk vertaald ‘tweelingenhuis’ – is vernoemd.”
Spijt? “Absoluut niet! En of we ooit terugkeren? Wie zal het zeggen. Wie weet vind je ons over een paar jaar terug in België, of in Brazilië. Als het avontuurlijk beestje terug in mij begint te kriebelen…”
Wil je meer lezen? Op www.casagemeos.eu kom je meer te weten over het avontuur van Silja en haar man Jan.
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Als je iets wilt, dan ga je ervoor”
- “Jan wil nooit meer terug, maar ik heb nog die afwisseling met België nodig”
- “Met Oye LENA hoop ik kansarme kinderen in Curahuasi een mooie toekomst te geven”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!