Lezeres in het buitenland: “Soms moet je diep zinken om voor jezelf te dúrven kiezen”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Heidi week meer dan drie jaar geleden met haar man Christophe uit naar het noorden van Portugal, waar ze een bed & breakfast uitbaat.

Heidi (49): “Terug naar 2016! Het was het jaar dat ik op pelgrimstocht naar Santiago de Compostella ging in Spanje, maar dan vanuit Porto. Het was mijn eerste kennismaking met het noorden van Portugal, en ik was op slag verliefd. Ik had nog nooit eerder zo’n indrukwekkende wijngaarden gezien, net als de gezellige historische stadjes, de rustige stranden en de ongelooflijke natuur. Ik had altijd gezegd dat ik op een dag naar Frankrijk zou gaan, maar dat idee liet ik onmiddellijk varen: het zou Portugal worden. (lacht)

Op huizenjacht

Soms moet je diep zinken om voor jezelf te dúrven kiezen. Daar weet ik intussen alles van. Na een zware burn-out vond ik het moeilijk om terug betekenis te geven aan mijn leven. Alsof ik wat verloren liep in het leven dat ik zo gewend was. Het was mijn man Christophe die me op een dag vroeg: wat wil je écht graag doen in je leven? Daar moest ik niet lang over nadenken: een bed & breakfast beginnen, en dan liefst in het noorden van Portugal, de streek waar ik kort voordien mijn hart verloor. Dan doen we dat toch gewoon, zei hij.

Op anderhalf jaar tijd vlogen we meerdere keren heen en weer, om het perfecte pand te vinden. Het huis waar we nú in wonen, was eigenlijk het eerste waar we een kijkje gingen nemen. Alles wat daarna kwam, kon er in de verste verte niet aan tippen. (lacht) De dag dat we de verkoopakte tekenden, werd onze woonst in België ook verkocht. Al was het nog even spannend, want de eerste kopers lieten het op het laatste moment afweten. Maar na slechts twee dagen hadden we al een nieuwe kandidaat.

Inpakken en wegwezen

Of onze geliefden blij waren? Mijn ouders hebben van het begin tot het einde alles vanop de eerste rij meegemaakt. Ze gingen zelfs mee op huizenjacht in Portugal, waardoor het misschien makkelijker was om te wennen aan het idee. Als er al iemand z’n twijfels had, dan verdwenen die meteen bij het zien van onze nieuwe stek. Wat ook hielp was dat Christophe al een tijdje in Frankrijk werkte. Eigenlijk stonden we dus al met één been in het buitenland. (lacht)

Een groot feest met veel toeters en bellen, dat was niets voor ons. Natuurlijk zijn we de laatste dagen nog bij familie en vrienden over de vloer geweest, maar eigenlijk wilden Christophe en ik het liefst zo snel mogelijk beginnen aan het nieuwe hoofdstuk in ons leven.

Stormachtig welkom

Op een koude zaterdagochtend in januari vertrokken we samen met mijn zoon, mijn vader en onze twee katten in twee volgeladen wagens én een vrachtwagen naar het zuiden, om zondagavond ons huisje binnen te stappen. Ik herinner me nog goed dat het pijpenstelen regende, en er een elektriciteitskabel was geknapt door het stormachtige weer. Geen licht, geen televisie, niets! (lacht) Gelukkig stonden de buren meteen klaar met een heleboel kaarsen. Zo hartverwarmend!

De eerste dagen en weken was het vooral erg zoeken. Er moest nog veel gebeuren in ons huis, maar als je niet weet waar je moet zijn voor hout en vloeren, dan ben je wel even bezig. Alles duurde gewoon héél lang. ‘Even’ naar de winkel werd al snel twee uur. (lacht) Misschien dat de babbeltjes met de kassierster daar ook voor iets tussen zitten. Stress, dat woord staat niet in de Portugese woordenboek.

Toekomstmuziek

Intussen zijn we meer dan drie jaar verder en draait de bed & breakfast Quinta Do Farhalho op volle toeren. Christophe werkt nog steeds in Frankrijk, maar zakt elke maand toch even af. Dan vliegt hij meteen de tuin in, om daar de handen uit de mouwen te steken. (lacht) Als alles verloopt volgens plan, dan runnen we over drie jaar samen de B&B, en daar kijken we zó naar uit.

En ja, ook wij bleven niet gespaard tijdens de pandemie. De toeristen hebben we lang moeten missen, maar het leuke is dat de Portugezen nu ook ons plekje hebben ontdekt. En ik ben wel blij dat ik de pandemie heb kunnen uitzitten in ons eigen stukje groen. Op zo’n moment lijkt de gruwel die zich overal afspeelde, toch net een beetje verder weg…”

Het land van de azulejos

Het grootste cultuurverschil: “Voor de Portugezen telt maar één ding: familie. Zelfs verre neven en nichten komen dikwijls over de vloer bij de ouderen. En daar hoort natuurlijk lekker eten bij, én een goedgevuld glas.” (lacht)

Het grote voordeel: “Het simpele leven. Wat er een dorp verderop allemaal gebeurt, is niet belangrijk. Wat telt is het hier en nu, heerlijk!”

Het grote nadeel: “De administratieve rompslomp. Maar eens je de juiste persoon te stekken hebt, komt het allemaal wel in orde.”

De levenskwaliteit: “Kan niet beter! Het motto komt het vandaag niet, dan morgen misschien wel brengt ongelooflijk veel rust. Tel daar de verse groenten uit eigen tuin, een lekker stuk vlees en een goed glas wijn bij en meer heb je toch niet nodig om gelukkig te zijn?”

De grootste blunder: “Portugezen sms’en nooit. Stuur je toch een berichtje, dan kun je làng wachten op een reactie. Bellen is de boodschap, hebben we intussen geleerd.”

Het moeilijkste moment: “De traagheid, daar moest ik toch aan wennen. De eerste weken was het zo frustrerend dat niets vooruit ging, omdat ik het heel anders gewend was…”

De mooiste herinnering: “Ik herinner me nog die avond dat Christophe en ik werden uitgenodigd bij een familie in het dorp. Het was een geweldige avond, en het gaf ons meteen het gevoel een van hen te zijn. Dat we niet veel later ook uitgenodigd werden door alle vrienden van die familie, was het perfecte bewijs.” (lacht)

Het grootste gemis: “Kort en bondig: frietjes met tartaar, én préparé.”

Spijt? “Nog geen seconde! Als we terugkeren, dan is het om familie en vrienden nog een keer te zien. Maar als we weer naar Portugal gaan, dan gaan we naar huis.”

Wil je meer lezen? Op de website van Heidi’s bed & breakfast kom je meer te weten over haar avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “De geur van de oceaan en de zonsopgangen waren het bewijs dat het leven gewoon verderging”
• “Uiteindelijk kocht ik toch een Panamahoed voor… zestig dollar” (lacht)
• “Als twee dronken Spanjaarden ruzieden, kwam ik als een echte Spaanse furie tussenbeide” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!