Lezeres in het buitenland: “Op Madonna’s Instagram herkende ik plots mijn vroegere living, en mijn uitzicht van weleer op de Taag” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Veerle trok negen jaar geleden met haar intussen ex-lief naar de bruisende Portugese hoofdstad Lissabon.

Wanderlust

Veerle (48): “Mijn nogal beschermende opvoeding strookte absoluut niet met mijn nieuwsgierige aard. Als kind wilde ik maar wat graag onbekende werelden ontdekken, en daarom las ik veel. Boeken waren mijn venster op de wereld. Eens ik naar de universiteit ging, brak de wanderlust pas echt goed in me los. Een paar jaar later trok ik samen met een fotograaf en een collega-historicus naar Portugal, om alles te weten te komen over Lissabon en de Alentejo. En opeens voelde ik het klaar en duidelijk: hier hoor ik thuis.

Lissabon stond lange tijd hoog op mijn lijstje. Net als São Paulo, Istanbul en Berlijn. Had ik al gezegd dat ik een stedenmens ben? (lacht) Het heeft niet veel gescheeld, of ik was naar Berlijn verhuisd. Mijn ex-lief had zelfs al een appartement op ’t oog. Maar toen ik ginder arriveerde om het contract te ondertekenen, viel de stad me toch wel wat tegen. Ik had net een maand in Parijs gewoond en het contrast tussen het elegante savoir vivre van de Parijzenaars en de nuchtere rechttoe rechtaan-mentaliteit van de Duisters zag ik plots helderder dan ooit. Het huurcontract heb ik niet ondertekend. Sterker nog: even later ben ik op het vliegtuig gestapt om in Lissabon een eigen stek te zoeken.

Leven als Madonna

Al was het moment niet ideaal. Portugal maakte net een gigantische crisis door. Heel wat locals pakten hun koffers, op zoek naar een beter leven ver buiten de landsgrenzen. Bijna elke week kwamen de Portugezen op straat, om te betogen tegen de zware besparingen van de overheid. Wat kom jij hier in hemelsnaam doen?, vroegen ze me. Er is geen toekomst! Gelukkig keerde het tij en ontdekten de toeristen Lissabon. Het toerisme werd zelfs té, inclusief grote cruiseschepen, biertonfietsen langs de Taag en honderden tuktuks die reizigers van over de hele wereld over de heuvels van de stad vervoerden.

En mijn eigen stek? Op een dag kreeg ik een telefoontje van een lieve vrouw die had gehoord dat ik fixe was (wat in de Portugese straattaal cool betekent). (lacht) Ze zocht een betrouwbare huurder voor een appartement in haar groot, antiek huis in Alfama, een pittoreske volkse buurt midden in het historisch centrum van Lissabon. Een kans die we niet konden laten schieten. Nog een leuk weetje: jaren later nam de enige echte Madonna haar intrek in dat huis. Op haar Instagram herkende ik mijn vroegere living, mijn vroeger uitzicht op de Taag en mijn buurt Alfama. (lacht)

Nomadisch bestaan

Dat ik ging verkassen naar Lissabon, dat kwam voor niemand als een verrassing. Eerder ruilde ik het Gentse in voor Brussel, wat voor mijn ouders al voelde als de andere kant van de wereld. (lacht) Ik leidde al langer een soort van nomadisch bestaan, woonde een tijd op een binnenschip, reisde heel veel en verhuisde vaak. De nood om een afscheidsfeestje te geven, had ik dan ook niet. Ik ben gewoon vertrokken met de woorden: tot binnenkort!

Samen met een vriend ben ik in februari 2012 in mijn volgestouwde Saab 900 gekropen, met Lissabon als eindbestemming. Onderweg hebben we een tussenstop gemaakt in Rouen om Jeanne d’Arc te eren, zijn we lekker gaan eten in Salamanca om na een dag of vier Lissabon binnen te rijden. Gelukkig was het appartement bemeubeld, en moest ik enkel mijn kleren netjes in de kast hangen. Om vervolgens ons te nestelen op een zonnig terras voor een welverdiend aperitiefje. (lacht)

Op ontdekking

Het eerste bezoek heeft niet lang op zich laten wachten. Een goede vriend, een brandweerman uit Gent, zakte al snel met twee collega’s af naar Lissabon. Hun cadeau? Een afgedankte brandweerslang, die ze in hun handbagage mee wisten te sleuren. (lacht) En mijn werk? Dat verhuisde gewoon mee naar Portugal. Als journalist kun je overal werken, als er maar internet is, en een luchthaven vlakbij. Al moet ik toegeven: in Lissabon is het wel wat prettiger werken.

Op ontdekkingstocht gaan, deed ik vaak samen met vrienden die op bezoek kwamen. Maar al snel kwamen er ook vrienden van vrienden over de vloer, net als hun familieleden en collega’s. Zo werd Lisboneye geboren: mijn eigen toeristische dienst waarmee ik als gids toeristen op wandel neem doorheen de stad, persreizen organiseer en citytrips in heel Portugal. Heerlijk om reizigers van over de héle wereld kennis te laten maken met het land, en niet de hele tijd achter mijn laptop te moeten zitten. Intussen werkte ik ook aan een reis- en fotoboek en dat ligt ondertussen in de boekhandel: To Die For Portugal.

Een nieuwe liefde

Jammer genoeg liep mijn relatie met mijn ex-lief stuk, maar een tijdje geleden vond ik opnieuw de liefde. Bij een boer uit de Ribatejo, een landelijke streek op ongeveer een uur rijden van de hoofdstad, met kurkbossen en groene heuvels. Hoe ik als stadsmens verliefd werd op een boer? Op een dag braken zijn koeien uit, en stonden ze heerlijk te grazen in de tuin van een kennis, die daar een buitenverblijf heeft. Toen hij zijn avontuurlijke koeien kwam ophalen, leerden zij elkaar kennen. En niet veel later was ik bij haar op bezoek, en kwam hij toevallig ook langs. Ook al was ik niet op zoek naar een relatie, van het een kwam het ander en voilà. (lacht)

Bijna een jaar geleden ruilde ik de stad in voor het platteland. Aan het begin van de pandemie wíst ik dat er ons een lange tijd vol miserie en restricties te wachten stond, en ik wilde het niet riskeren mijn nieuw lief maandenlang te moeten missen. Nu woon ik middenin in de Portugese natuur vol kurkbomen, maïs- en aardappelvelden en loslopende dieren. Intussen heb ik een klein bijhuisje opgeknapt, als gastenverblijf. Als corona het weer toelaat, hoop ik het te verhuren aan gasten die houden van rust en eenvoud, natuur en lekker eten.

Een waar paradijs

Lisboneye ligt door Corona momenteel helemaal stil, en het magazine waar ik als journaliste voor schreef, werd jammer genoeg na dertien jaar roemloos opgedoekt. Dus heb ik me moeten heruitvinden. Tegenwoordig schrijf ik biografische verhalen voor enkelingen, heelder families, merken en bedrijven. Het project heet Walk and Talk Bio, en ik kan het doen van achter mijn computer. Maar zodra het weer mag, kunnen geïnteresseerden logeren op de boerderij, om hun verhalen te vertellen tijdens een wandeling door de uitgestrekte kurkbossen (650 hectaren in totaal, da’s 3 keer groter dan Monaco!). (lacht)

Verder geniet ik van het boerderijleven. Ik heb mijn eigen groentetuin waar ik maar wat graag in ploeter, ik help de stallen uitmesten en ik kam de manen van de ezel en de paarden, ik kook en lees oneindig veel, en samen met mijn lief maak ik lange avondwandelingen. Het is een waar paradijs, en dat zegt dan een stadsmens.” (lacht)

Het land van de azulejos

Het grootste cultuurverschil: “Slow living is in Portugal nooit uit de mode geraakt. (lacht) Te laat komen is geen halszaak, eindeloos wachten doen de locals zonder morren en als het vandaag niet lukt, dan morgen misschien. En niet te vergeten: de Portugese humor is toch anders dan de Belgische. Ironie, ondeugende spot of sarcasme dat hebben ze niet graag.”

Het grote voordeel: “Eerlijk gezegd dacht ik na een jaar of drie wel uitgekeken te zijn, maar niets is minder waar. Juist omdat de verschillen in de kleinste hoekjes schuilen, moet je extra moeite doen om ze effectief te zien. Heerlijk vind ik dat!”

Het grote nadeel: “De bureaucratische molen draait nog net iets stroever dan in België…”

De aangenaamste verrassing: “De Portugezen modderen tot het laatste moment maar wat aan, en net als je denkt dat het niet meer goed komt, schiet iedereen in actie en gebeurt er iets magisch.”

De grootste blunder: “Op de feira da ladra, een grote rommelmarkt in Lissabon, zocht ik naarstig naar een broche. In het eindeloze gescharrel had ik niet veel zin, dus vroeg ik maar meteen aan een paar marktkramers of ze er eentje te koop hadden. Procuro um broche. Maar meer dan wat ondeugende lachjes en jolige commentaren kreeg ik niet als antwoord. Achteraf vertelde ik een vriend over het voorval, die me vervolgens met uitgestreken gezicht vertelde dat ik in Portugese straattaal om een blowjob had gevraagd. Oeps!” (lacht)

De levenskwaliteit: “De locals houden van de simpele geneugten des levens en zijn zelden gehaast. Tel daar nog de zon, het lekkere eten en de pittoreske dorpen en steden bij, meer heb je toch niet nodig?”

”De mooiste herinnering: “Samen met een Belgische fotograaf schreef ik ‘To Die For Portugal’, een reisboek over Portugal. Het perfecte excuus om het hele land te doorkruisen, tal van lekkernijen te proeven, verborgen parels te ontdekken, …”

 Het moeilijkste moment: “De winter, als de zon plaats moet ruimen voor grijze wolken, liters regen en een stevige wind. De Portugezen lijken die 2 maanden van afzien compleet te negeren, alsof ze lijden aan een collectief geheugenverlies eens de winter gepasseerd is.” (lacht)

Het grootste gemis: “Grijze garnalen uit de Noordzee! Een bezoek aan België is nooit compleet zonder een bezoekje aan de Faim Fatale in Gent. De garnaalkroketjes, héérlijk!”

Spijt? “Nog geen seconde. Of ik ooit terugkeer? Misschien. Wie weet wijk ik op een dag wel uit naar Santiago de Chili, Kinshasa, Punakha of Montevideo.” (lacht)

Wil je meer lezen? Op www.lisboneye.eu en www.walkandtalkbio.com kom je nog meer te weten over haar Portugese avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Eén minuut na aankomst sukkelde de hond in het zwembad, en wij dus ook” (lacht)
• “Lachenderwijs zeiden we tegen elkaar: ‘zouden we?’”
• “Toestanden zoals in ‘Ik Vertrek’, dat is niet aan mij besteed” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!