Lezeres in het buitenland: “Je kind moeten achterlaten, daar bloedt je moederhart van”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Els is één van hen: zij verhuisde twee jaar geleden naar Singapore, voor de job van haar man Hendrik.

Alles of niets

Els (47): “Als ik later groot ben, dan ga ik naar Amerika, zei ik als kind altijd. Maar verder dan dromen is het nooit gekomen. Wat niet wil zeggen dat Hendrik en ik niets van de wereld hebben gezien, integendeel. (lacht) Vooral Hendrik dan, want naast onze vakanties samen was hij aan de slag voor een Duitse firma. Als hij niet in Hamburg zat, dan was hij of thuis aan het werk of reisde hij de wereld rond. Zijn baas wist heel goed dat Hendrik en ik wel te vinden waren voor een buitenlands avontuur, en vier jaar geleden was het eindelijk zover.

Het was Singapore, of niets. Gelukkig kon ik me al een goed beeld van het land vormen, door de verhalen waarmee Hendrik altijd thuiskwam. Zelf was ik er ook al eens geweest, maar uiteraard bezocht ik alleen de toeristische hotspots. (lacht) Dat de kinderen les krijgen in het Engels, de zomer het hele jaar lang in het land blijft en de Singaporezen onderling Singlish -een sappige verbastering van het Engels- spraken, gaven me onmiddellijk een heel goed gevoel.

Uitstel is geen afstel

Vier jaar geleden wisten we dat Hendrik een plek ging krijgen in Singapore, maar het vertrek werd jammer genoeg elke keer opnieuw uitgesteld. Terwijl wij het hoofdstuk België probeerden af te sluiten, werd de grote oversteek telkens met een half jaar vertraagd. Frustrerend! Niet alleen voor mij, maar ook voor de kinderen. Emiel was razend enthousiast, voor hem kon het niet snel genoeg gaan. Elise had het eerst wel moeilijk: wat met haar twee dwergkonijntjes, oma en opa, al haar vriendinnen? En Lenne, die bleef achter. Op het moment dat we te horen kregen dat we effectief konden vertrekken, zat ze net in haar eerste jaar aan de unief. En dat wilde ze uiteraard tot een goed einde brengen.

Twee jaar geleden brachten we de paasvakantie door in Singapore, om met Emiel en Elise enkele internationale scholen te bezoeken. Hendrik en ik wilden het hen zo goed mogelijk naar hun zin maken, de keuze was dus aan hen. Uiteindelijk hebben ze elk aan andere school gekozen, maar dat vonden we prima. Na de scholenjacht begon de huizenjacht. Het werd een appartement in een condo, een groot complex met zwembad, fitnessruimte en tennisvelden. Typisch voor expats.

Tot in de vroege uurtjes

De kinderen en wij stonden te popelen om te vertrekken, maar voor de familie was het natuurlijk dubbel. Zo ver weg, niet wetende wanneer ons avontuur zou eindigen. Maar iedereen gunde het ons gelukkig wel. De meeste toch. Soms kregen we de vraag hoe we de kinderen dat aan konden doen, of zeiden ze met een beetje minachting dat we snel weer in België zouden staan. Dat deed me wel eens twijfelen. Maar niet iedereen weet hoe het leven in Singapore is, dus dan kun je die reacties wel plaatsen.

Een kleine maand voor de grote dag, op een bloedhete zomeravond, hebben we een gigantisch tuinfeest gegeven om afscheid te nemen van iedereen die we graag zien. Familie, vrienden, speelkameraadjes van de kinderen, niemand ontbrak. Zelfs de frietkraam was aanwezig, want dat gingen we stiekem toch wel missen. (lacht) Tot in de vroege uurtjes hebben we gedanst, gelachen en genoten van elkaars gezelschap. Zalig!

Bloedend moederhart

Begin augustus brachten mijn ouders, Lenne en haar vriend mij en Elise naar de luchthaven. Hendrik zat al sinds mei in Singapore en Emiel was een paar dagen eerder vertrokken, omdat hij graag eens in z’n eentje wilde reizen. Ik herinner me nog goed hoe zwaar het afscheid me viel. Ondanks de goede voorbereidingen bleef het een sprong in het diepe, en liet ik een van mijn kinderen achter. Daar bloedt een moederhart van. Maar ze was intussen achttien, een plichtbewuste jongedame dus ik wíst dat ze zich ging redden. Maar toch…

De eerste dagen voelde echt aan als vakantie, met het zwembad in de tuin. Maar al snel sloeg de realiteit heel hard binnen: enkele dagen na aankomst moest Hendrik al naar Shanghai voor z’n werk. Samen met de kinderen ben ik dan op verkenning geweest en hebben we de schooluniformen gekocht, maar vooral veel tijd aan het zwembad gespendeerd. (lacht)

Zomerse sint

Slechts een week later startte het schooljaar al. Emiel ging in z’n eentje, Elise heb ik zelf aan de schoolpoort afgezet. Het voelde precies hetzelfde als jaren eerder, toen ik mijn klein meisje voor het eerst naar de kleuterklas bracht. Spannend en beangstigend tegelijk. Achteraf bleek mijn ongerustheid nergens voor nodig te zijn. De internationale scholen verwelkomen élk semester tientallen nieuwe leerlingen. De kinderen weten perfect hoe ze nieuwe studenten moeten opvangen, omdat ze ooit in hetzelfde schuitje zaten.

Intussen zijn we twee jaar verder en voel ik me helemaal thuis in Singapore. De condo hebben we ingeruild voor een huisje, vlak bij de kust. Als we lekker gaan uiteten of naar de supermarkt gaan, herkennen de locals ons. Dat geeft ons nog meer dat heerlijke thuisgevoel. Maar vooral de hechte vriendenkring is een grote steun. Het zijn vooral expats, want de Singaporezen zijn best gesloten. Dat maakt het soms wel extra zwaar, want de expatwereld is een komen en gaan… Maar de herinneringen aan iedereen die ons pad al kruiste, koesteren we voor het leven. Zo speelde Hendrik vorig jaar Sinterklaas voor tachtig Belgische kindjes, en dat bij meer dan dertig graden. (lacht) Bijzonder!

In de greep van corona

Tot voor kort had ik nooit écht stilgestaan bij de afstand tussen ons en de familie, tot het coronavirus de wereld rondging. De eerste besmettingen in Singapore dateren van Chinees nieuwjaar, eind januari. Omdat de Singaporezen al eens af te rekenen kregen met het SARS-virus, wisten ze perfect wat te doen. Het coronavirus leek onder controle, tot begin februari de cijfers drastisch stegen. Het ging dan vooral om de Bengalese gastarbeiders die met acht tot tien op één kamer sliepen… De besmettingen onder de locals bleven gelukkig beperkt.

Twee dagen voor België in lockdown ging, landden mijn ouders in Singapore. En ook Lenne is niet veel later toegekomen, net op tijd. Zij moest wel in quarantaine. Elke dag werden we opgebeld om de temperatuur door te geven, of ze kwamen aan de deur om te kijken of ze wel effectief thuis was. Met een boete tot 10.000 dollar en zes maanden cel hebben we ons héél flink aan de regels gehouden. Maar begin april ging ook Singapore in lockdown -wat circuitbreaker werd genoemd- en moesten mijn ouders en Lenne terugkeren. Het moeilijkste afscheid ooit. Wat als het coronavirus hen te stekken kreeg? Wanneer zouden we elkaar terugzien?

Kerst in de tropen

Midden juni was de lockdown achter de rug. We mochten eindelijk terug vijf vrienden zien, en het leven kwam stilaan terug op gang. Restaurants openden hun deuren opnieuw, de bioscopen draaiden weer de nieuwste films en Elise en Emiel konden de laatste twee weken van het schooljaar terug naar de schoolbanken. Sindsdien zitten we nog steeds in fase twee, al hebben we nu toch al enkele dagen geen enkele besmetting meer gehad.

Na al die maanden hopen we eerlijk gezegd wel dat er snel versoepelingen komen. Al beseffen we maar al te goed dat het juist door die strenge aanpak is dat Singapore bijna coronavrij is. Europa daarentegen… Met lede ogen kijken we naar de dramatische cijfers van de voorbije weken. Als het zo verder gaat, vrees ik dat we Kerstmis voor het eerst niet met onze geliefden kunnen vieren.”

Het land van de onbegrensde mogelijkheden

Het grootste cultuurverschil: “De Singaporezen zijn heel gesloten. Zo viel Emiel eens met de fiets en lag hij kermend van de pijn op straat. Maar niemand die zich bekommerde om hem, uit schrik verkeerd te handelen en achteraf de schuld te krijgen… En de locals koken niet zelf. Meestal eten ze in een hawker: een hal vol eetkraampjes.”

De aangenaamste verrassing: “Singapore lijkt wel een stad die midden in de jungle is neergezet. (lacht) Overal zie je bomen, planten en bloemen. De garden city! En overal hangen camera’s, wat me een héél veilig gevoel geeft.” 

Het grote voordeel: “Singapore is de ideale uitvalsbasis om de rest van Azië te ontdekken. Een weekendje naar Bali of Hanoi, waarom niet? (lacht) De kinderen hun kijk op de wereld is ruimer. In de klas vind je kinderen uit alle hoeken van de wereld.”

Het grote nadeel: “Singapore is niet bij de deur, natuurlijk. Lang leve de technologie, wat het allemaal toch wat draaglijker maakt.”

De levenskwaliteit: “Kan niet beter! Het is het enige land waar je water uit de kraan kunt drinken, en het onderwijs en de medische zorg zijn van wereldklasse. Maar het leven is wel duur.”

Het moeilijkste moment: “Lenne en Emiel moeten missen gedurende de pandemie, en niet weten wanneer dat wél weer kan…”

De mooiste herinnering: “De trip naar Australië met het hele gezin. Onvergetelijk!” 

De grootste blunder: “Hendrik en ik waren uitgenodigd voor een Singaporese bruiloft. Om stipt twaalf uur ’s middags werd het feest afgetrapt, slechts twee uur later, na het dessert, stapten alle gasten op. Omdat wij nog een kopje koffie hadden verwacht bij het dessert bleven we zitten tot alle tafels afgeruimd waren, de vloer gestofzuigd werd en ons vriendelijke gevraagd werd om weg te gaan. (lacht) We zijn dan maar een koffietje gaan drinken in de Starbucks.”

Het grootste gemis: “Een broodje martino en een goei pakske friet.” (lacht)

Spijt? “Absoluut niet! Het plan is wel om na vijf jaar terug te keren. Naar België, of naar een heel andere plek in de wereld. Wie zal het zeggen?”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Na een jaar staat er nog steeds een grote stapel ongeopende verhuisdozen in huis”
• “Als Jan achter het fornuis staat en ik in het bos, dan kijken ze raar op” (lacht)
• “Als je iets wilt, dan ga je ervoor”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!