Lezeres in het buitenland: “Na een jaar staat er nog steeds een grote stapel ongeopende verhuisdozen in huis”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Kristin is één van hen: zij verhuisde een jaar geleden met haar man Piet en hond Rikkie naar een amandelboomgaard in Spanje.

Dromen voor later

Kristin (47): “Zo’n twintig jaar geleden trok mijn man als lichttechnieker van de zanger Alejandro Sanz enkele maanden door Spanje. Na die ene tour kwam hij uitgeput maar zo gelukkig thuis. ‘Later, als ik op pensioen ben, dan verhuis ik naar ginds’, zei hij. Tot dan zouden we er regelmatig tussenuit knijpen, op kampeertrip. Naar een rustieke camping, midden in de natuur zonder al te veel volk. Back to basic, zeg maar! Om dan later in de Spaanse wildernis van onze oude dag te genieten.

Wat eerst een verre droom leek, werd plots heel snel werkelijkheid. (lacht) Piet en ik deden al twintig jaar hetzelfde. Het leven kabbelde voort, maar op een gegeven moment hadden we er allebei genoeg van. Waarom zouden we in hemelsnaam wachten tot we de zestig gepasseerd waren? Wat hield ons tegen om de stap niet eerder te zetten? Het leven is toch veel te kort om je dromen op te bergen tot later? Met die gedachte in het achterhoofd begonnen we sneller dan gepland aan een gloednieuw hoofdstuk in ons leven.”

Instant verliefd

Omdat Piet en ik nog veel te jong waren om op pensioen te gaan, zochten we naar een nieuw avontuur. De liefde voor het kamperen bracht ons meteen op het idee om een plekje in het groen te creëren, voor de avontuurlijke toeristen. Maar de zoektocht naar een ideale plek bleek moeilijker dan gedacht. Twee keer zakten we af naar Spanje, en keerden we teleurgesteld terug naar huis.

De derde trip werd meteen ook de laatste. We namen ons voor dat we het idee van een leven in Spanje zouden laten varen als we niets vonden. Maar je raadt het al: het laatste pand was meteen een voltreffer. De cortijo kon je het best omschrijven als een veredelde ruïne. (lacht) Vier dikke muren en een dak, dat was het. Maar Piet en ik zagen het als één groot avontuur. Het was vooral de immense amandelboomgaard waar we instant verliefd op werden.

Intens afscheid

Eens de ‘ruïne’ van ons was, kwam de verhuis in een stroomversnelling. Ons huis in België was op een week tijd verkocht, tot onze grote verbazing. En de spullen? Die verkochten we, en gaven we weg aan vrienden en familie. En zo was iedereen meteen op de hoogte van het nieuwe avontuur dat Piet en ik tegemoet gingen. Al moest iedereen wel wennen aan het idee. We komen allebei uit een grote familie, en de gedachte dat we niet meer op élk familiefeest erbij zouden zijn, boezemde toch wat angst in. Maar we verdwenen uiteraard niet van de aardbol. (lacht) Bovendien had iedereen plots een vaste vakantiestek in Spanje.

Natuurlijk wilden we ook niet vertrekken zonder iedereen nog een keer te zien. Het was hartverwarmend om te zien dat zelfs vrienden die we maar één of twee keer per jaar zagen bergen verzetten om nog een laatste keer af te spreken. De laatste weken waren dan ook onvergetelijk. Intens ook. Het was dan misschien geen definitief afscheid, maar toch…

Grote toekomstplannen

Na een heerlijke avond en nacht bij mijn ouders in Wenduine, stapten we op 8 juni vorig jaar in een volgeladen wagen richting Spanje, waar we drie dagen later aankwamen. Vrijwel onmiddellijk zijn we aan de slag gegaan, om van onze ‘ruïne’ een heerlijke thuis te maken. Het was pittig, al namen we af en toe wel een dagje vrij om de buurt te verkennen. En tijdens de bloedhete zomermaanden stonden we extra vroeg op, om in de namiddag te gaan zwemmen in het meer van Bermejales. Zalig!

Intussen zijn we een dik jaar verder, al voelt het helemaal niet zo lang. De tijd is voorbij gevlogen. Dat bewijzen de verhuisdozen die nog steeds niet uitgepakt zijn. (lacht) De verbouwingen schieten goed op: de zonnepanelen zorgen voor stroom, in een grote waterzak vangen we water op. Een hele vooruitgang. Nu zijn we bezig in de moestuin en leggen we een klein fruitbos aan. Het plan is om in de toekomst helemaal zelfvoorzienend te zijn, maar dat is niet voor meteen. In huis hopen we binnenkort wel nog twee gastenkamers te creëren, zodat niet alleen kampeerders maar iedereen kan meegenieten van de vossen, het gezang van de vogels, de konijnen, de herten en de amandelboomgaard natuurlijk. Alleen de vergunning voor de camping loopt vertraging op door de coronacrisis. Het is enkel nog een kwestie van tijd voor de eerste tenten in de tuin worden opgezet.

In de greep van corona

De coronacrisis heeft heel wat mensen stil doen staan bij het leven. Plots was er veel meer tijd voor het gezin, minder stress. Maar daar hadden wij het coronavirus niet voor nodig. Al besef ik wel dat Piet en ik makkelijk praten hebben: we wonen midden in de natuur en konden zelfs tijdens de strenge lockdown heerlijk buiten vertoeven, terwijl heel veel Spaanse gezinnen met vier of zelf meer in een klein appartement opgesloten zaten. Gelukkig hadden we nog net voor de lockdown de auto volgeladen met materialen om verder te renoveren. Al bleek dat achteraf niet genoeg te zijn. Dan maar recycleren, wat een verassend resultaat heeft opgeleverd. (lacht)

Financieel wordt het wel een grote uitdaging. Met het geld dat we hadden, konden we één jaar overleven zonder inkomen. Het plan was om in de zomer van 2020 zo goed als volledig van het toerisme te leven, maar dat viel tegen. Gelukkig zijn Piet en ik best creatief, al zeg ik het zelf. (lacht) Het zal misschien niet makkelijker worden, maar samen slaan we ons er wel door. Zoals altijd.”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “Moeilijk te zeggen. Omdat we de helft van de tijd aan huis gekluisterd waren door het coronavirus, hebben Piet en ik nog niet echt de kans gehad om de Spaanse cultuur te ontdekken… Jammer!”

Het grote voordeel: “Omdat ik mijn productiewerk dat ik in België deed niet volledig heb afgebouwd, kom ik nog regelmatig op bezoek. Dat voelt altijd zó vertrouwd aan. Momenteel geniet ik dus nog van het beste van de twee.”

Het grote nadeel: “Piet en ik woonden in een mooi huis, op het gezellige plein in Deurne. De buren waren fantastisch, de feestjes die ik organiseerde nog leuker. (lacht) Dat allemaal loslaten, was toch moeilijker dan ik had verwacht.”

De aangenaamste verrassing: “Dat de buren en de dorpelingen zo vriendelijk en gastvrij zijn. Met een grote glimlach helpen ze je uit de nood.”

De levenskwaliteit: “Stukken beter! In Spanje zijn Piet en ik echt tot rust gekomen. De stress zijn we in België vergeten. (lacht) Wat niet wegneemt dat we niet hard werken, natuurlijk.”

Het moeilijkste moment: “De administratieve rompslomp, élke keer opnieuw. Omdat ik het Spaans nog niet helemaal onder de knie heb en de Spanjaarden het liever moeilijk dan makkelijk maken, is het een frustrerende bezigheid geworden.”

Het grootste gemis: “De concerten in het Sportpaleis en de Lotto Arena: onze tweede thuis. En choco: een pot Duo Penotti breng ik steevast mee na een bezoekje.” (lacht)

Spijt? “Absoluut niet. Of we ooit terugkeren? Waarschijnlijk niet. Als er een dag komt dat we het gezien hebben in Spanje, dan zijn er nog genoeg landen in de wereld die de moeite zijn om te ontdekken.”

Wil je meer lezen? Op Casilla de los Tajos kom je nog meer te weten over haar Spaanse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Als Jan achter het fornuis staat en ik in het bos, dan kijken ze raar op” (lacht)
• “Als je iets wilt, dan ga je ervoor”
• “Jan wil nooit meer terug, maar ik heb nog die afwisseling met België nodig”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!