Lezeres in het buitenland: “Spanje is niet het einde van de wereld, maar nu voelt het wel zo”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Anke is één van hen: zij verhuisde afgelopen zomer samen met haar man Filip naar het pittoreske dorpje Comares in Zuid-Spanje.

Pennenvrienden

Anke (46): “Als kind had ik pennenvrienden over de héle wereld. Japan, India, Griekenland, noem maar op. Elke keer als er een kaartje of een brief in de bus viel, droomde ik helemaal weg. (lacht) Wat moest het leven elders toch boeiend zijn? Ja, ik zag mezelf al aan de andere kant van de wereld wonen, maar meestal bleef ik hangen tussen droom en daad…

In mijn eentje zou ik nooit naar verkassen naar een vreemd land, maar in Filip vond ik de perfecte compagnon. Na jaren hadden we beiden het gevoel dat we vastzaten in een routine, waar we niet echt gelukkig van werden. Natuurlijk hadden we genoeg vrienden, familie en bezigheden om te ontsnappen aan de ratrace, maar toch werden alle verlofdagen flink opgespaard om zo vaak als kon onze koffers te pakken.

Een eerste kleine stap

Filip was eerlijk gezegd geen fan van Spanje, maar in 2009 wist ik hem toch te overtuigen. Het werden meteen drie volle weken in Andalusië. (lacht) Ik herinner me nog goed dat ik me er instant thuis voelde. Dat kwam misschien grotendeels door de vakantievibe? Al voelde ik toch net dat tikkeltje meer.

Sindsdien ging er geen jaar voorbij of Filip en ik reden naar het prachtige zuiden. Zo nu en dan verbleven we in een leuke bed & breakfast, als de uitbater op familiebezoek in Nederland ging. Heerlijk was dat! Maar twee jaar geleden werd de zaak verkocht, waardoor we beslisten om een eigen vakantiestek te kopen. Helemaal niet met het idee om twee jaar later voorgoed uit te wijken naar de streek.

Verkocht!

Al begon het wel te kriebelen. Af en toe schuimden we het internet af op zoek naar een huis. Filip en ik beseften maar al te goed dat het even kon duren vooraleer we op ons droomhuis zouden botsen, dus we konden maar beter op tijd beginnen. (lacht) Toen we vorig jaar in oktober tijdens een trip nog enkele huizen gingen bezichtigen, werden we meteen verliefd op een pand op enkele kilometers van ons vakantiehuisje.

Zou onze droom dan toch werkelijkheid kunnen worden? Filip was net met pensioen, maar ik had nog twintig jaar voor de boeg. Na lang wikken en wegen wisten we maar al te goed dat het nu of nooit was. Omdat het leven veel te kort is om te wachten op later, wat niet eens iedereen gegund is, besloten we er vol voor te gaan. Geen van beiden wilden later terugblikken op het leven en denken: hadden we toen maar…

In stilte naar Spanje

Na die laatste trip kwam alles in een stroomversnelling. Het liefst van alles hadden Filip en ik enkele weken nadien al de grote stap gezet, maar omdat ik nog zes maanden opzeg moest doen, konden we niet onmiddellijk vertrekken. Achteraf gezien was dat misschien niet zo slecht. Ons huis werd gelukkig snel verkocht, maar wat met onze inboedel? Wekenlang hebben we onze spullen in dozen gestoken: Spanje, verkoop, familie, kringwinkel. Ongelooflijk wat een mens op al die jaren in huis haalt. (lacht)

De praktische kant van het hele verhaal is natuurlijk één ding, maar het emotionele… Familie en vrienden wisten natuurlijk wel dat we met het idee speelden om naar het zuiden te trekken, maar ik denk dat niemand verwacht had dat het zo snel zou gaan. Op het kerstfeest hebben Filip en ik onze grootse plannen uit de doeken gedaan. Iedereen was verbaasd, maar tegelijk ook heel enthousiast. Mijn ouders en de kleinkinderen, die hadden het er wel wat moeilijker mee. Begrijpelijk natuurlijk. Jammer genoeg hebben we geen deftig afscheid kunnen nemen, omdat het coronavirus nog steeds niet verslagen was. Filip en ik zijn dus eigenlijk in alle stilte vertrokken…

Snelle terugkeer

Op dinsdag 16 juni zijn we ons ’s morgens naar uitschrijven op de gemeente en hebben we de sleutel van het huis aan de nieuwe eigenaars gegeven, om de volgende dag in de auto te stappen, op weg naar het pittoreske dorpje Comares. En of dat spannend was! Alleen al omdat de grens met Spanje nog niet open was… Gelukkig hadden we een attest van de notaris gekregen dat we in het land moesten zijn, waardoor het vrij vlot verlopen is.

Maar een groot deel van onze spullen, die we eigenlijk voordien al wilden verhuizen, moesten we tijdelijk achterlaten. Niet veel later zijn we dan toch nog een keer teruggekeerd om rest van de inboedel op te halen. Een blij weerzien! Al wisten we dat het niet lang ging duren vooraleer we weer een bekend gezicht gingen zien, want enkele weken later kwam Filips dochter met haar gezin ons voor ’t eerst bezoeken in onze nieuwe stek.

Alles op z’n tijd

Intussen zijn we enkele maanden verder en gaat het leven stilaan zijn normale gangetje. De paperassen zijn in orde, er komt wat routine in het leven en langzaam maar zeker leren we de dorpelingen kennen. Verder zie ik wat er nog op mijn pad komt. Iedereen vroeg me altijd wat ik precies ging doen in Spanje, maar ondanks dat ik niet echt plannen had, verveel ik me nooit. Ik bak twee keer in de week een taart voor een lokale bar, schrijf nieuwe posts voor mijn kookblog en ik verdiep me in de wereld van de fotografie.

Het is trouwens niet het moment om ver vooruit te denken, want ook in Spanje is het coronavirus nog altijd niet onder controle. Intussen is het land opnieuw in lockdown, al is er iets meer vrijheid dan enkele maanden geleden. Maar wel een avondklok, en winkels en bars moeten sluiten om zes uur ’s avonds. We mogen het dorp ook niet meer uit. Vervelend wel, als je weet dat er maar één klein buurtwinkeltje is voor meer dan duizend dorpelingen. (lacht) Onze voorraadkast is gelukkig flink aangevuld. Het jammere is dat mijn ouders nog niet op bezoek zijn kunnen komen. Gelukkig praten we op tijd en stond virtueel bij, maar dat is niet hetzelfde natuurlijk. En ik weet: Spanje is niet het einde van de wereld, maar dat voelt nu wel een beetje zo…

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “Spanjaarden praten niet, in onze ogen (of oren) roepen ze. (lacht) En als je op restaurant wil, ga je best niet te vroeg, want dan is de kans groot dat je voor een gesloten deur staat.”

De aangenaamste verrassing: “Hoe hartverwarmend de mensen wel niet zien! Zo helpen ze ons bij het snoeien van de bomen, en mogen ze de ‘opbrengst’ houden. En toch duwen ze nadien verse olijfolie in je handen om je te bedanken.” (lacht)

Het grote voordeel: “Het simpele leven. Je hebt veel minder nodig omdat het leven zich vooral buiten afspeelt.”

Het grote nadeel: “Geloof het of niet, maar als het al eens regent, dan durft de elektriciteit voor enkele uren uitvallen. Wij houden de weerberichten altijd goed in de gaten.” (lacht)

De grootste blunder: “Gelukkig hebben we nog geen flater begaan. Hout vasthouden dat het zo blijft.”

Het moeilijkste moment: “Dat is er eentje van vóór het vertrek: het moment dat ik mijn ouders vertelde dat Filip en ik gingen verkassen naar Spanje…”

De mooiste herinnering: “Het was snikheet toen Filip en ik midden in de nacht in het verlicht zwembad sprongen om wat af te koelen, heerlijk toch?”

De levenskwaliteit: “Aan vitamine D zullen we zeker geen tekort hebben. (lacht) Omdat we in de bergen wonen en toch dicht aan de zee, is het niet snel té heet. En het leven is een stuk goedkoper, wat natuurlijk mooi meegenomen is.”

Het grootste gemis: “Eerlijk? Helemaal niets!”

Spijt? “Nog geen seconde. Ik denk dat ik spijt zou hebben moesten Filip en ík de stap niet hebben gezet. Of we ooit terugkeren? Zeg nooit ‘nooit’. Vraag het me over dertig jaar nog eens.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Ik voel me nergens meer thuis dan aan de zee”
• “Na veertien jaar van elkaar gescheiden te zijn, hadden we nood aan een leven samen”
• “Ik zal nooit helemaal pijnvrij zijn, maar in Portugal lééf ik weer”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!