Lezeres in het buitenland: “Eén minuut na aankomst sukkelde de hond in het zwembad, en wij dus ook” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Nele trok vier jaar geleden samen met haar man Jochen naar het pittoreske Spaanse stadje San Pedro del Pinatar.

Impulsievelingen

Nele (36): “Jochen en ik zijn geen twijfelaars, maar eerder impulsievelingen. (lacht) Het was zeker niet zo dat we alle twee al van kinds af aan mijmerden over een leven elders. Dat idee kwam er eigenlijk vrij spontaan. Jochen werkte al jaren als cipier in een gevangenis en ik had een eigen kapsalon. Die lange dagen en onregelmatige uren deden ons snakken naar wat meer rust. Een rust die we in België moeilijk gingen vinden, dus zochten we elders.

Eerst keken we naar Italië en Griekenland, maar dat werd niets. We waren op zoek naar een huisje om stokoud in te worden, en dan moet je gevoel natuurlijk meteen goed zitten. Uiteindelijk kwam Spanje op ons pad, en viel ons oog op een prachtige nieuwbouw die nog niet helemaal klaar was. Zoals ik al zei, zijn Jochen en ik geen twijfelaars en voor we het goed en wel beseften was het huis van ons. (lacht)

Zot verklaard

Een jaar lang stond alles in teken van de grote oversteek naar Spanje. Terwijl in Spanje druk gebouwd werd aan onze nieuwe stek, zocht ik naar een kapper die niet alleen mijn zaak, maar ook het huis wilde overnemen. Jochen had het iets makkelijker: hij nam simpelweg loopbaanonderbreking. De reden? Moest er de komende vijf jaar toch iets mislopen, dan hadden we altijd iets om op terug te vallen. Je weet nooit, hé.

Dat het allemaal zo snel moest gaan, boezemde natuurlijk wel angst in bij familie en vrienden. Op de dag dat we tekenden voor het huis, hebben we meteen iedereen opgebeld met het nieuws. Werkelijk iedereen verklaarde ons zot. (lacht) Dat we onze zekerheid opgaven voor zo’n impulsief avontuur, dat begreep niemand. Maar Jochen en ik waren net blij om het avontuur aan te gaan. Lukte het niet, dan kwamen we gewoon terug en waren we sowieso een ervaring rijker.

Tranen van blijdschap en verdriet

Kort voor het vertrek stapten Jochen en ik in het huwelijksbootje. Het trouwfeest was meteen ook het afscheidsfeest. Al had ik wel gezegd dat ik niemand in tranen wilde zien, tenzij van blijdschap. Is dat even mislukt. (lacht) Logisch natuurlijk, zowat alle emoties gierden door mijn lijf. Ik voelde me intens gelukkig dat ik Jochen eindelijk mijn man mocht noemen, tegelijk immens verdrietig omdat ik wist dat we niet veel later afscheid moesten nemen van iedereen die we lief hadden…

In januari 2017 was het dan eindelijk zover. De wagen en een kleine camion werden tot aan het dak volgepropt met ons heel hebben en houden, om niet veel later naar onze nieuwe stek te bollen.

Een bewogen rit

De tocht naar Spanje, die vergeet ik nooit meer. Op een gegeven moment kwamen we midden in een sneeuwstorm terecht en reden we ons niet veel later helemaal vast. Ik stond langs de weg te brullen, maar er was in de verste verte geen huis te bespeuren. En dan begon plots de vrachtwagen te slippen, richting de afgrond. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terugdenk. Gelukkig kwam alles goed, maar ik kan je verzekeren: met het afscheid nog in je kleren en de vermoeidheid na al die kilometers op de baan, denk je op zo’n moment dat je het gewoonweg niet gaan overleven. (lacht)

Na een bewogen rit kwamen we zonder kleerscheuren aan in Spanje. Opgelucht haalden we adem, tot we plots een grote plons hoorden: nog maar net aangekomen en de hond sukkelde al meteen in het zwembad. En wij dus ook want ze kon niet zwemmen. (lacht)

Helemaal thuis

Intussen zijn we vier jaar in Spanje en voelen we ons helemaal thuis. Ons nieuwe huisje op de berg is bijna klaar, en ons gezin is helemaal compleet. Zes maanden geleden werden Jochen en ik voor ’t eerst papa en mama van een zoontje Mattiz. Heerlijk is dat.

Wat we hier doen? Jochen ruilde zijn uniform van cipier in voor een maatpak, en werkt nu al enkele jaren in een vastgoedkantoor. Helemaal zijn ding! Het lijkt wel alsof hij elke dag naar Bobbejaanland mag, zo gelukkig is hij. (lacht) Ook ik heb twee jaar in de vastgoedwereld gewerkt, maar na twee jaar vond ik een nieuwe uitdaging in een advocatenbureau. Daar help ik Belgen en Nederlanders bij de aankoop van een huis in Spanje, stel ik testamenten op of duik ik in complexe dossiers. Best veel verantwoordelijkheid, maar zo heb ik het graag.

In de greep van corona

Ik moet wel toegeven: de coronapandemie heeft de heimwee naar ‘thuis’ wel weer groter gemaakt. Vooral sinds de geboorte van Mattiz. Net als elke mama wil ik hem aan de hele familie en al mijn vrienden voorstellen, maar dat kan helaas niet.

Wanneer het wel zal lukken, geen idee. De cijfers waren een tijdlang hoopgevend, maar na de feestdagen is het weer de slechte kant opgegaan en werden de regels weer verstrengd. Alle restaurants en bars zijn terug gesloten. Een doodsteek voor de Spanjaarden, wiens leven vooral op straat afspeelt. Wat kijk ik uit naar een wereld zonder virus, zonder lockdowns, zonder mondmaskers. Maar vooral naar het moment dat iedereen onze kleine Mattiz van dichtbij kan bewonderen, liefst met een lekkere cocktail op ons nieuwe terras op een prachtige berg, hier in Spanje.”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “Dat de Spanjaarden erg gelovig zijn, is misschien geen verrassing maar ze zijn ook bijzonder bijgelovig. (lacht) Zo mag je nooit je handtas op de grond zetten en kan een baby geboren worden met mal de ojos (ogen met magische krachten, red.).”

Het grote voordeel: “Dat het leven zich vooral buiten afspeelt. De donkere, grauwe dagen van weleer, ik kan het me zelfs niet meer inbeelden.”

Het grote nadeel: “Het gemis van familie en vrienden, natuurlijk. En een warme kop koffie bij het haardvuur. Zo gezellig was dat!”

De aangenaamste verrassing: “Het geduld van de locals. Mañana is hier niet voor niets een van de populairste woorden.” (lacht)

De grootste blunder: “Niet de mijne, wel die van een vriendin. Op een dag ging ze naar de markt, op zoek naar een lekkere kip. Aan een kraampje vroeg ze: una polla caliente. Werkelijk iedereen barstte in tranen uit van het lachen. Nietsvermoedend wandelde ze terug naar huis, en pas toen besefte ze dat ze geen kip had besteld maar een warme lul. (lacht) Oeps!”

De levenskwaliteit: “Geen winterdip meer, kortere werkdagen en dus meer tijd voor het gezin. Wat wil een mens nog meer?

”De mooiste herinnering: “De dag dat Mattiz in ons leven kwam. Twee Belgen die een kleine Spanjaard op de wereld zetten, zo bijzonder!” (lacht)

Het moeilijkste moment: “De dagen nadat mijn grootvader overleed. Wat ik er graag voor moeke geweest… De pandemie staat met stip op twee: tot nu heeft nog niemand van de familie ons zoontje Mattiz kunnen knuffelen.”

Het grootste gemis: “Steppegras! Gelukkig is er een Belgische supermarkt in de buurt, waardoor we op tijd en stond hagelslag in huis kunnen halen. ”

Spijt? “Soms is het heimwee toch groot. Of we ooit terugkeren? Alsof ik Jochen ooit uit Spanje weg zou krijgen. (lacht) Je weet natuurlijk nooit hoe het leven loopt, maar de kans is groot dat we hier stokoud gaan worden. Laten we hopen.”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Lachenderwijs zeiden we tegen elkaar: ‘zouden we?’”
• “Toestanden zoals in ‘Ik Vertrek’, dat is niet aan mij besteed” (lacht)
• “Voor velen blijft het een verre droom, voor ons werd het gelukkig de realiteit”
• “Voor het eerst Kerstmis en Nieuwjaar vieren in Frankrijk, dat heeft zo z’n charmes”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!