Lezeres in het buitenland: “Van zodra we de oprit opreden, vielen de mondjes van de kinderen open… Dat zei genoeg” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Kirby is één van hen: zij verhuisde eind vorig jaar met haar man Sven naar het Spaanse dorpje Taberno, waar ze samen een bed & breakfast uitbaten.

De sneltrein

Kirby (36): “Als ik mijn leven samen met Sven in één woord moet omschrijven, dan is dat simpel: een sneltrein. (lacht) Allebei waren we grote supporters van Anderlecht -ja, voetbal- en op een online fanpagina raakten we aan de praat. Het klikte op zowat alle vlakken. Na maandenlang chatten, zagen we elkaar voor ’t eerst in het stadion. Eén knipoog van Sven en ik was verloren. Nog geen zes maanden later kochten we samen een huis, en een jaar later waren we getrouwd.

Wat we wel rustig wilden aanpakken, was het plan om in Spanje opnieuw te beginnen. Een droom die we allebei koesterden, al van kleins af aan. Sven en ik hadden als kind heel wat vakanties in het zuiden doorgebracht, en elke keer opnieuw voelde het als thuiskomen. De zon, de zee, het rustige leven. Heerlijk! Om al een beetje te proeven van het Spaanse leven, gingen we zo vaak als we konden naar ginds, op zoek naar ons droomhuis voor later, als de kinderen op eigen benen konden staan. Al is dat plan hélemaal anders uitgedraaid.

Een moeilijke tweestrijd

Sven en ik hadden een goed leven. Al zestien jaar werkte ik als kleuterleidster in een dorpsschooltje, en Sven was magazijnier. ’s Morgens vroeg uit bed, samen ontbijten, naar het werk, ’s avonds voor de kinderen zorgen, rondcrossen van de logopedie naar de voetbal en de balletles. (lach) Het leven ging z’n gangetje. Tot er op een dag een tumor in mijn voet gevonden werd. Een klap in mijn gezicht. Meteen begon ik de balans van het leven op te maken, voor moest het slecht aflopen. Heb ik mijn leven geleid zoals ik het écht wilde? Was ik wel écht gelukkig?

Dat was het grote keerpunt. Waarom zouden we in godsnaam wachten om onze grote droom waar te maken, als het evengoed nú kon? Uiteindelijk zijn we met de kinderen én de ex-partners rond de tafel gaan zitten, om te kijken of het haalbaar was. De drie jongens waren meteen enthousiast en zagen zichzelf al elke schoolvakantie in Spanje aan het zwembad liggen. Mijn dochter, Chloë, was heel wat minder enthousiast. Ze heeft lange tijd getwijfeld om met Sven en mij mee te gaan, maar de drie jongens wilden blijven voor hun vriendjes, en zónder hen wilde ze ook niet gaan.

Gelukkig konden we rekenen op de steun van de ex-partners. Op schooldagen bleven de kids bij hen, elke schoolvakantie zouden ze naar ons komen. Niet dat het zó simpel was, want we hebben ons lange tijd heel schuldig gevoeld. Maar iedereen was het eens dat we ervoor moesten gaan. En dat deden we ook.

Vijf spannende maanden

De vijf maanden die volgden waren behoorlijk intens. Onze goede vriend Luc, die heel toevallig als makelaar aan de slag was in Spanje, hielp ons bij de huizenjacht. En met succes, want niet veel later was een prachtig huis in het dorpje Taberno helemaal van ons. De papierwinkel die volgde, was hels maar ook daar heeft Luc ons stap voor stap doorgeloodst. Gelukkig maar, want zonder zijn hulp was het praktisch onmogelijk. (lacht)

Terwijl we druk timmerden aan onze Spaanse droom, moesten we natuurlijk ook afscheid nemen van alles en iedereen die ons lief is. Dat iedereen het had zien aankomen dat we gingen vertrekken, maakte het misschien net iets makkelijker. Al waren er natuurlijk ook vrienden die het moeilijk hadden met ons vertrek. Logisch, al wisten we heel zeker dat het geen écht afscheid was, maar eerder een ‘tot snel’. Op slechts twee uurtjes vliegen staan we terug aan hun deur. Of omgekeerd, zij aan de onze.

Een turbulente reis

Op 20 december, na een onvergetelijk afscheidsfeest, was het tijd om te vertrekken. Met een bang maar zo gelukkig hartje stapte ik met Sven en de vier kinderen in een camionette, en twee wagens, op weg naar een nieuw leven. De rit op zich werd al een héél avontuur. Ergens in de buurt van Parijs viel de camionette in panne! Gelukkig had mijn ex-man me ’s morgens nog fluohesjes meegegeven, voor het geval dat. (lacht) Nooit gedacht dat die écht van pas zouden komen. Eén keer de depannage er was, bleek dat de camionette niet meer te redden viel.

Urenlang hebben we langs de autostrade moeten wachten op een nieuw busje. Ik zie ons nog steeds met ons zessen in die kapotte camionette zitten, om te schuilen voor de liters regen die naar beneden viel. Om nadien ál onze spullen van het ene busje naar het andere over te laden. Het was duwen en trekken om alles erin te krijgen, maar even later waren we alweer op weg. In de gietende regen, weliswaar.

Het ultieme vakantiegevoel

Maar één keer aangekomen was die helse rit in één klap vergeten. Toen ik de mondjes van de kinderen zag openvallen toen we de oprit opreden, geweldig. Dat zei genoeg. (lacht) De eerste dagen in onze nieuwe stek voelde écht als vakantie. Zolang de kinderen er waren, wilden we genieten van de tijd samen. We adopteerden twee puppy’s die in een vuilnisbak gedumpt waren, en ontdekten de streek. Een betere start kon ik me echt niet wensen.

De dag dat de kinderen terug naar huis keerden, kwamen wij in de échte wereld terecht. Onmiddellijk zochten we naar aannemers om het huis om te toveren tot een bed & breakfast. Een paar maanden later waren we de trotse eigenaars van een heus paradijs, omringd door prachtige amandelbomen.

In de greep van het coronavirus

Wat het begin van een prachtig eerste seizoen moest worden, werd er eentje in mineur. De bed & breakfast was al bijna volgeboekt voor de hele zomer, maar toen kwam het coronavirus. Gelukkig heeft geen enkele gast zijn verblijf geannuleerd, maar gewoon verzet naar een later moment. Financieel mogen we dus zeker niet klagen.

Enkel de kinderen hebben we nu al héél lang moeten missen. Te lang. Maar het leven begint stilaan terug z’n normale gangetje te gaan, waardoor we nu écht kunnen aftellen om ze terug te zien. De verloren tijd halen we sowieso in. De zomervakantie wordt er eentje om nooit meer te vergeten!”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “Als je een helpende hand nodig hebt, dan staan bij wijze van spreken alle Spanjaarden te drummen om te mógen helpen. (lacht) Iedereen is zo vriendelijk. Zelfs op straat passeer je niemand zonder een ‘goeiedag’ te horen.”

De aangenaamste verrassing: “Dat we als buitenlanders heel snel nieuwe vrienden hebben gemaakt. De locals waarderen jonge mensen met dromen, en steunen hen door dik en dun.”

Het grote voordeel: “Elke dag zijn we verwonderd van al het moois rondom ons. Puur genieten!”

Het grote nadeel: “Het coronavirus heeft ons lang van de kinderen gescheiden gehouden, maar dat maken we snel goed. De zomervakantie wordt er eentje om nooit te vergeten. Qualitytime ten top.”

De levenskwaliteit: “Als ik alle oudjes met de wandelstok naar het dorpsplein zie wandelen om een babbeltje te slaan met elkaar… Zo wil ook ik oud worden.”

De grootste blunder: “Het Spaans blijft soms wel een uitdaging. Zo gingen we een keer na een lange wandeling tapas eten in het dorp. Sven en ik bestelden twee hapjes de man, of dat dachten we toch. Plots stond de héle tafel vol met lekkers. De mama van Sven -die trouwens mee verhuisde- is ons dan maar komen helpen, en zelfs met ons drietjes kregen we niet alles op.” (lacht)

Het moeilijkste moment: “Het afscheid van de kinderen. Gelukkig hebben Sven en ik nog steeds een goede band met de ex-partners, wat het allemaal wat draaglijker maakten. En de tijd die we ze moeten missen, maken we in de schoolvakanties ruimschoots goed!”

Het grootste gemis: “De kids, natuurlijk! Verder eigenlijk niets. Spanje is onze thuis, en genieten van al het lekkers dat het land te bieden heeft! En dat is véél.”

Spijt? “Nog geen seconde! Of we ooit terugkeren? Als de kinderen daar nood aan hebben. Maar zelfs zullen we het leven heel anders aanpakken dan voordien.”

Wil je meer weten? Op www.casasiara.com kom je nog meer te weten over het avontuur van Kirby en Sven.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “De lockdown was ideaal om in en rond het huis te klussen, de B&B zag er nog nooit zo gezellig uit”
• “Op 29 maart 2019 vertrokken we. Ik wou vóór mijn 40ste verjaardag thuis zijn, in Spanje”
• “We wilden het toch een kans geven, om onszelf later niets te verwijten”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!