Lezeres in het buitenland: “Thuis lijkt toch net iets minder ver, dankzij onze buren”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Els is één van hen. Zij verhuisde dertien jaar geleden met haar man Koen en hun drie zonen Tim, Stef en Dieter naar het landelijke Texas.
Geen toekomst voor de boerderij
Els (45): “Mijn man Koen is altijd al een echte avonturier geweest: naast zijn gewone vakanties deed hij ook z’n stages in het buitenland. Canada, Duitsland, Oekraïne, hij had het allemaal gezien. Een nieuw leven in het buitenland, dat zag hij ook wel zitten. Ik daarentegen was een echte huismus. Nergens beter dan thuis, hé? Als je me twintig jaar geleden had gevraagd of ik ooit naar een vreemd land zou vertrekken, voorgoed, dan had ik ongetwijfeld ‘neen’ gezegd. (lacht)
En toch kwam ik tot inkeer. Samen met man runde ik een boerderij, met een zestigtal koeien. We wilden dolgraag uitbreiden, en nog meer beestjes in huis halen, maar dat was gewoon niet mogelijk. De boerderij lag in het natuurgebied in Deurle, en we hadden daar gewoon geen toekomst meer als boeren. Heel jammer, maar niets aan te doen. Meer dan tien jaar geleden kwam Koen dan met het idee om te gaan boeren in het buitenland. We trokken naar Duitsland, Oekraïne en Hongarije, maar dat zag ik écht niet zitten. Wat nu?
Heel wat traantjes
Tot we in contact kwamen met een Nederlander die alles wist over emigreren naar Amerika, en ons zou helpen om onze eigen boerderij op poten te zetten, in Indiana. Eerlijk? Ik zag het al helemaal voor me. Natuurlijk wist ik niet wat ons allemaal te wachten stond, en wat we konden verwachten. Maar ik had zin om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen en ik was opgelucht dat we konden rekenen op iemand die ervaring had in het hele emigratieproces.
Koen en ik hebben dus niet lang getwijfeld, en zijn met de Nederlander in zee gegaan. De moeilijke knoop was doorgehakt, maar er stonden ons nóg moeilijkere dingen te wachten: het nieuws vertellen aan de familie. Echt waar, dat was zwaarder dan ik ooit had gedacht. We hadden het al maanden voor ons uitgeschoven, maar uiteindelijk konden we niet anders dan het zeggen. Er zijn toen heel wat traantjes gevloeid. Het was een klap in hun gezicht, en ik denk dat niemand goed wist hoe ze moesten reageren. Logisch, natuurlijk.
En toen kwam het vertrek…
Gelukkig maakten de traantjes al snel plaats voor begrip, en heel veel steun. Sterker nog: kort voor ons vertrek organiseerden ze een mooi afscheidsfeestje. Iedereen was afgezakt naar Deurle om ons nog een laatste keer te zien. Zalig! Achteraf hebben we dan zelf nog een drink gegeven toen ons huis helemaal leeg was. Een geweldig feest! En in de laatste week hebben we zelfs nog frietjes gebakken voor de school van onze zonen, en de buren.
Een week voor het vertrek vertrok een container vol met spullen naar Indiana. En op 28 januari 2006 was het dan eindelijk onze beurt. Met het vliegtuig vertrokken we richting Amerika op weg naar een nieuw boerenleven en een toekomst vol verrassingen. Vóór we in het vliegtuig stapten, hebben we een laatste keer afscheid genomen. De hele familie was naar de luchthaven gekomen. Als ik er nog maar aan denk, rollen de tranen opnieuw over mijn wangen.
Een hobbelig parcours
De eerste twee jaren in Amerika waren bijzonder moeilijk. De Nederlander die ons ging helpen met de opstart van onze eigen boerderij, bleek een oplichter te zijn. Daar stonden we dan… Pas in 2008 kregen we ons leven op de rails, en vonden we een huurboerderij in het westen van Texas.
Pas twee jaar later zijn we kunnen beginnen met hetgeen we het liefste doen: koeien melken. Eerst hadden we zo’n honderd koeien, en na een jaar stonden er al meer dan achthonderd koeien op stal. Vier jaar later konden we de boerderij dan écht kopen, en hadden we eindelijk het leven waar we zo naar snakten. Intussen telt onze boerderij meer dan drieduizend koeien, en nog eens dertien werknemers. Niet slecht, hé? (lacht) In de buurt zitten trouwens wel meer boeren, en dan vooral melkveehouders uit Nederland. Met hen zetten we graag een stapje in de wereld. Thuis lijkt toch net iets minder ver, dankzij onze buren. Ja, het was een hobbelig parcours, maar ik kan nu zeggen dat ik oprecht gelukkig ben.”
THE AMERICAN DREAM
Het grootste cultuurverschil: “Uren tafelen, dat kennen ze hier niet. Eten is eerder noodzakelijk dan een gezellig momentje samen. Dat mis ik soms wel.”
De aangenaamste verrassing: “In The Texas Panhandle wonen maar een handvol mensen, en dat zijn bijna allemaal boeren. En toch hebben ze mij en mijn gezin met open armen ontvangen, ook al wisten ze dat we net als hen voor het boerenleven kozen. Wij zijn dus geen concurrenten, maar echte buren.”
Het grote voordeel: “Vroeger hadden we ook een boerderij, met een zestigtal koeien. In Texas zijn we begonnen met honderd koeien, en intussen staat de teller al ver boven de drieduizend. We kunnen dus naar hartenlust koeien melken, zónder al te veel papierwerk. (lacht)”
Het grote nadeel: “Texas is natuurlijk niet bij de deur. Mijn ouders, mijn vrienden, die kunnen niet zomaar even binnenspringen. Ook even over en weer vliegen is niet zo makkelijk, dus het gemis is vaak groot.”
De grootste blunder: “Echte blunders, die heb ik nooit echt gemaakt. Het enige wat moeilijk blijft, is praten over football, baseball of softball. De spelregels snap ik niet altijd even goed, en vraag me al helemaal niet welke speler mijn favoriet is, want daar ken ik niets van. (lacht)”
De levenskwaliteit: “Bijzonder. Eigenlijk wonen we in een van de armste gebieden van heel Amerika. De kinderen krijgen op school een ontbijt én een middagmaal. Helemaal gratis. En in de supermarkt vind je lang niet alles terug. Lekker brood is moeilijk te vinden, en als je het vindt, dan is het vaak erg duur. Maar als boerin heb ik het hier perfect naar m’n zin.”
Het moeilijkste moment: “Het moment waarop ik mijn familie en vrienden vertelde dat we met het gezin naar Amerika gingen. Daar zijn heel wat traantjes gevloeid, net als op de dag dat we definitief vertrokken…”
Het grootste gemis: “Familie en vrienden met stip op één, maar stiekem ook de lekkere frietjes, de zee en de feestjes. En niet te vergeten: chocolade! Als iemand ons komt bezoeken, dan vragen we altijd om Chokotoffs mee te brengen. En Napoleonnekes. (lacht)”
Spijt? “Neen, absoluut niet! Soms vraag ik me weleens af of we destijds wel de juiste beslissing hebben genomen, maar die gedachte verdwijnt al snel als ik rond me kijk en besef op wat voor een fantastische plek ik nu woon. Een terugkeer zit er dus niet meer in, tenzij het hier in Texas grondig misloopt, natuurlijk. Maar dat zien we dan wel weer.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “We reisden 14 dagen lang naar onze bestemming om te kunnen wennen aan het idee”
- Lezeres in het buitenland: “Mijn vader gaf me een foto-atlas en toen wist ik het: ik wilde de wereld zien!”
- Lezeres in het buitenland: “Wat Nick en ik hadden, dat was méér dan een simpele vakantieromance”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!