Lezeres in het buitenland: “Het enige wat ik mis met kerst, is een lekker glaasje Glühwein. Misschien moet ik dat maar eens introduceren bij de Spanjaarden”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Chris is één van hen. Zij verhuisde meer dan twee jaar geleden, na een zware burn-out, naar de Spaanse kust Valencia. Ondertussen woont ze in het pittoreske dorpje Jalón.

Van muurbloempje tot globetrotter

Chris (32): “Als ik mijn vriendinnen moet geloven, dan was ik vroeger écht een muurbloempje. (lacht) Ja, ik moet wel toegeven dat ik een echte huismus was. Zeker in vergelijking met mijn broer, die al van kinds af aan droomde van reizen, de wereld ontdekken. Iets waar ik als klein meisje totaal niet mee bezig was. Tot ik de twintig gepasseerd was, en toch kriebels kreeg om de wijde wereld in te trekken. Het begon klein: een citytrip naar Italië, een weekje naar het zuiden. Om dan toch eens naar Cuba te gaan, en rond te trekken in Australië, India, Thailand, Vietnam, Ecuador, … De reismicrobe had me duidelijk te pakken.

Ik moet eind de twintig geweest zijn toen ik besefte dat ik me nog niet wilde settelen. Of toch niet in België. Mijn leven bestond meer uit werken om onbetaald verlof te nemen en opnieuw het vliegtuig te pakken naar een voor mij nog onbekende bestemming. Elke keer opnieuw. Het is op een van die reizen dat ik voelde: mijn plek ligt ergens anders in de wereld, al kon ik niet zeggen waar dat precies was.

Een mentale knak

Op mijn dertigste liep ik met mijn hoofd tegen de muur. Ik had werkelijk alles om gelukkig te zijn: een goede job, een mooi appartementje, een warme thuis en de meest geweldige vrienden. En toch was ik niet echt gelukkig. Ik werd geleefd, in plaats van dat ik zelf mijn leven in handen nam. Ik vond mijn plek niet in mijn geboortedorp, en niet in de stad waar ik toen woonde. Ergens verlangde ik naar meer, en meer, en meer. Maar ik luisterde gewoon niet naar wat mijn gevoel, en mijn lichaam me zei. Het gevolg? Een burn-out, een depressie, een identiteitscrisis. Wat je het ook wilt noemen. Ik was mezelf gewoon helemaal kwijt.

In die moeilijke periode trok ik terug naar het natuurreservaat Albufera in Valencia, waar ik  zeven jaar voordien voor het eerst was geweest. Het is moeilijk uit te leggen, maar plots had ik mijn plek wél gevonden. Niet veel later heb ik dan ook mijn koffer gepakt, en ben ik vertrokken. Zonder plan. Zonder te weten hoe lang ik precies ging wegblijven, of wat ik ging doen. Ik moest gewoon weg. Na drie maanden ben ik dan even teruggekeerd, maar vrijwel onmiddellijk miste ik het gevoel dat me in Spanje overviel. Je raadt het misschien al, maar ik vertrok, alweer.

Een hobbelig parcours

Anderhalf jaar lang zette ik me vrijwillig in: yogalessen geven, mountainbikeritjes begeleiden, mensen mee op uitstap nemen. Het was puur genieten. Maar ik moet eerlijk zijn: van vrijwilligerswerk kun je niet blijven leven. Dus ging ik op zoek naar werk. De grote vraag was: wat?  Al langer droomde ik ervan om zelf iets op poten te zetten. In de psychiatrie waar ik jarenlang werkte, zag ik dat praten gewoon niet genoeg was. Ondertussen had ik mijn weg in de yoga gevonden en de ongelooflijke effecten ervan mogen ervaren. Zo ontstond Authenti-C. Mensen begeleiden via yogatherapie om het beste uit hunzelf en hun leven te halen, want een gezonde lichaam en een gezonde geest gaan hand in had. Vooral de retreats, workshops waarbij ik mensen kan laten kennismaken met yoga en hun vertrouwen in hun eigen lichaam kan vergroten, vind ik zo mooi. Maar iedereen weet dat het in het begin niet makkelijk is. Ik heb zelfs vloeren zitten schrobben en in restaurantjes gewerkt om wat extra geld te verdienen, maar financieel trok ik het niet. Ik zag geen andere uitweg dan terugkeren. Opnieuw.

Het was een hobbelig parcours, dat is zeker. Maar nu ben ik zo dankbaar. Die burn-out, depressie, identiteitscrisis, dat was – achteraf gezien – een heel mooi geschenk. Ik zat diep, heel diep, maar ik dacht alleen: wat heb ik te verliezen? Ik kan alleen nog maar winnen, en dat is wel gebleken. Na een paar maanden in België ben ik, intussen tweeënhalf jaar geleden, voorgoed vertrokken, naar de plek waar ik me voor het eerst thuis voelde. Een van de eerste plekken waar ik echt mezelf kon zijn. Of beter gezegd: mezelf helemaal tot z’n recht kon laten komen. Vooral dat. Wat wil je nog meer?

Een warme kerst

Spijt heb ik zeker niet. Ik ben echt op mijn pootjes terechtgekomen. Niet alleen het land, de cultuur en het eten spreken me aan, maar intussen draait mijn bedrijfje ook op volle toeren. En dat is natuurlijk ongelooflijk. Ik begeleid bijvoorbeeld Nederlandse jongeren. Niet alleen met praattherapie, maar ook met yoga, mindfullness en meditatie, bijvoorbeeld. Dat is fijn.

Met de feestdagen in het vooruitzicht keer ik wel weer even terug naar mijn familie en vrienden, maar echt niet voor lang deze keer. (lacht) Nadien ga ik gewoon terug naar huis, om hier nog wat van de kerstsfeer op te snuiven. Want van Kerstmis, daar kennen de Spanjaarden wel iets van. Het is precies alsof je vijftig jaar terugkeert in de tijd, waar familie en vrienden belangrijker zijn dan cadeaus en een mooi gedekte feesttafel. En juist dat is de kern: écht samenzijn. En dankbaar zijn om dit samen te kunnen delen. Als je echt een warme kerst wilt, dan is het hier te doen. En niet alleen voor het mooie weer, natuurlijk. Het enige wat ik mis met kerst, is een lekker glaasje Glühwein. Misschien moet ík dat maar eens introduceren bij de Spanjaarden. (lacht)”

EVIVA ESPAÑA

Het grootste cultuurverschil: “De typische ‘mañana-mentaliteit. Geen rush, geen stress. Heerlijk! En de siësta’s, natuurlijk. Niet dat ze ’s middags in hun bed kruipen, hoor. (lacht) Het is tijd die ze doorbrengen met familie en vrienden: gezellig tafelen, of gewoon samen zijn.”

De aangenaamste verrassing: “De warmte van de Spanjaarden. Als je gewoon de moeite neemt om een goedendag in hún taal te zeggen, dan nemen zij sowieso de moeite om je écht te leren kennen.”

Het grote voordeel: “Ik heb me dan wel gesetteld in een ander land, maar Spanje ligt natuurlijk niet aan de andere kant van de wereld. Met het vliegtuig of de auto sta ik op een uur weer aan de deur bij mijn ouders en vrienden, en dat is een fijne gedachte.”

Het grote nadeel: “Elk voordeel heeft z’n nadeel. Spanje mag dan niet veraf zijn, maar op cruciale momenten kan de afstand toch een verschil maken. Gelukkig heb ik toen mijn grootmoeder stierf nog afscheid kunnen nemen. Maar ik besef heel goed dat het ook anders kan zijn…”

De gekste feesttraditie: “Op oudejaarsavond tellen ze af met een tros druiven. (lacht) Elke keer nemen ze een druif van de tros: tien, negen, acht, zeven, … Als alle druiven op zijn, dan is het nieuwjaar.”

Het moeilijkste moment: “Het klinkt banaal, maar ik was nog niet lang in Spanje toen ik gestoken werd door een wesp. Blijkbaar was ik allergisch, en moest ik naar de spoed. Maar als je de taal niet spreekt, geen familie rond je hebt, en de weg nog niet helemaal kent, dan lopen de emoties op zo’n moment hoog op. En dan stel je alles in vraag: waarom ben ik hier in hemelsnaam? Waar ben ik aan begonnen? Gelukkig was die gedachte snel weer verdwenen.”

Het grootste gemis: “Niet veel, maar als ik toch iets moet zeggen: mijn ouders, mijn broer, mijn vrienden, een lekkere Karmeliet, en een goed pak frieten. (lacht)”

Spijt? “Neen, absoluut niet. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, maar dit is een van de eerste plekken waar ik me écht thuis voel. En dat zegt genoeg, toch?”

Wil je meer lezen? Op www.authenti-C.com kom je meer te weten over het avontuur van Chris.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Soms denk ik weleens dat het méér als Kerstmis zou voelen met wat frisser weer, een beetje sneeuw”
• Lezeres in het buitenland: “We worden langs alle kanten uitgenodigd, maar Kerstmis is een familiefeest, en dat respecteren we”
• Lezeres in het buitenland: “Verjaardagen, Sinterklaas, Nieuwjaar, Kerstmis. We vieren het allemaal in één keer”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!