Lezeres in het buitenland: “Er is maar één weg naar Los Cocoteros, en die was vroeger niet eens aangeduid”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Carina is één van hen. Bijna elf jaar geleden verhuisde ze, samen met haar man Filip en haar tweeling Amina en Azira naar een pittoresk dorpje op het eiland Lanzarote.

Geen overhaaste beslissing

Carina (54): “Als kind raakte ik al besmet met het reisvirus. Mama en papa trokken er regelmatig samen met mij op uit, waardoor ik heel wat van de wereld had gezien. Maar ik kreeg er niet genoeg van. Toen ik mijn man Filip leerde kennen, boekten we élk jaar een tripje om de verjaardagen te vieren. Dan gingen we een weekje naar de zon, of een lang weekend naar een prachtige stad. Dat was heerlijk! Stiekem koesterden we allebei wel de droom om elders opnieuw te beginnen. Maar willen verhuizen is één ding, het daadwerkelijk doen, dat was iets anders.

Tot we een paar dagen in het noorden van Italië waren. Filip en ik hadden allebei het gevoel dat dát misschien wel de plek was om ons te settelen. Maar we wilden geen overhaaste beslissing nemen, dus keerden we een paar maanden later terug. Om zeker te zijn dat we nog altijd hetzelfde gevoel hadden. Maar toen we terugkeerden, vonden we er helemaal niets meer aan. De sfeer, het landschap, … Het deed ons niets meer.

De gouden tip

Het gewone leven ging verder. Mijn man was aan de slag als zelfstandige fotograaf, en ik had mijn eigen praktijk als kinesiste. Het was een van mijn patiënten die me de tip gaf om eens naar Lanzarote te gaan. De foto’s die ze me liet zien, ik droomde al helemaal weg bij het idee. Dus bij de volgende verjaardag waren we weg! (lacht) En ik moet toegeven dat van zodra ik uit het vliegtuig stapte, had ik meteen het gevoel: dit is het. De eerste minuten voelde ik een vlaag van rust door me heen gaan. Een onbeschrijfelijk gevoel, dat nooit meer is weggegaan.

Natuurlijk is de eerste keer altijd leuk en spannend. Alles is nieuw en er valt zoveel te ontdekken. Maar zelfs de tweede, de derde en de vierde keer dat we op vakantie gingen in Lanzarote, voelden we de magie, en wisten we met zekerheid: dit wordt onze nieuwe thuis. Lang hebben we dan ook niet gewacht om de zoektocht naar een huis te startten.

Illegaal huis

Een huis vonden we, en de verhuis kwam alsmaar dichter bij. Onze woning in België probeerden we te verkopen, we schreven onze tweeling Amina en Azira in, in een schooltje op het eiland en ik ging op zoek naar een kinesiste die mijn praktijk wilde overnemen. Tot bleek dat het huis in Lanzarote, waar we allebei verliefd op waren, grotendeels illegaal gebouwd was. Een jaar heeft het geduurd om alle paperassen in orde te krijgen.

En toen kwam het vertrek…

In augustus, bijna elf jaar geleden, trokken we eindelijk de deur achter ons dicht en begonnen we aan een nieuw hoofdstuk op het prachtige eiland Lanzarote. Een afscheidsfeestje hebben we niet gegeven, omdat we daar geen tijd voor hadden en omdat Filip en ik ook niet de types waren om grote feestjes te geven. Maar we zijn natuurlijk niet in alle stilte vertrokken. In het lokale krantje lieten we een tekstje plaatsen om iedereen te laten weten dat we gingen vertrekken, en dat iedereen welkom was op het eiland.

Iedereen was meteen enthousiast, en vooral benieuwd naar hoe ons avontuur zou verlopen. Natuurlijk was er ook wel verdriet. Mijn ouders vonden het vooral moeilijk dat ze ons en hun twee kleindochters minder gingen zien, maar ze zeiden ook meteen dat we ons hart moesten volgen. De ouders van Filip, die hadden het er moeilijker mee. Logisch natuurlijk, je kind zien vertrekken naar een ander land is nooit makkelijk.

Het onbekende dorpje

Eén keer aangekomen in Los Cocoteros, het pittoreske dorpje waar we gingen wonen, knapten we meteen het huis op. De dorpelingen keken met grote ogen toe hoe we de tuin onder handen namen, en het interieur. Plots kende iedereen ons. (lacht) En na bijna elf jaar, is dat niet anders. Als je woont op een eiland zoals Lanzarote, dan ben je écht op elkaar aangewezen.

De laatste jaren is het dorpje wel erg veranderd. Er is maar één weg hier naartoe, en die was vroeger nergens aangeduid met een wegwijzer. Geen enkele toerist die ons vond. Dat is intussen anders, want steeds meer mensen vinden hun weg naar ons dorp. En maar goed ook, want Filip en ik verhuren vakantiehuisjes en proberen de gasten een onvergetelijke vakantie te bezorgen. Iedereen is hier welkom! Natuurlijk is niet iedereen even gek op het eiland als ons. Maar wij zouden ons geen ander leven meer kunnen voorstellen.”

HET MYSTERIEUZE LANZAROTE

Het grootste cultuurverschil: “De typische Spaanse mentaliteit: komt het vandaag niet, dan morgen misschien wel. Je geduld wordt hier echt wel op de proef gesteld. Tijd is echt een rekbaar begrip. (lacht) Een van de dorpelingen zei ooit dat Lanzarote ‘wit’ Afrika is, en ik kan hem geen ongelijk geven.”

De aangenaamste verrassing: “Los Cocoteros is een pittoresk dorpje, waar je weinig toeristen vindt. De dorpelingen komen letterlijk van overal: Zweden, Zwitserland, Duitsland, Argentinië, … En toch kent iedereen elkaar. Zalig!”

Het grote voordeel: “Het mooie weer, dat sowieso. Het grootste voordeel: mijn dochters, Amina en Azira beleven een onvergetelijke jeugd. In de zomer vertrekken ze ’s morgens vroeg al naar het strand, waar ze met al de jonge gasten van het dorp de hele dag genieten van het mooie weer. Of ze gaan een potje voetballen op het plein. Ze zijn alleen thuis om snel een hapje te eten. (lacht)”

Het grote nadeel: “De banden die vervagen. In het begin vond iedereen het spannend dat we alles en iedereen achterlieten om elders opnieuw te beginnen. Maar na een tijd vervaagt dat. Na elf jaar is de vriendenkring héél klein geworden. Maar er zijn nog altijd vrienden die we regelmatig zien, sommigen zelfs jaarlijks. Dat is toch wel bijzonder.”

De levenskwaliteit: “In Lanzarote is alles vrij goedkoop, al spreek ik natuurlijk voor mezelf. De lonen liggen hier een stuk lager dan in andere landen… Maar het prachtige weer en de oceaan die in de voortuin ligt, geeft me een ongelooflijk gevoel van vrijheid. Puur genieten!”

Het moeilijkste moment: “Elke keer als ik afscheid neem van mijn ouders. Ze zijn intussen al tachtig jaar, en ik besef heel goed dat er elk moment iets kan gebeuren. Dat is niet altijd even makkelijk.”

Het grootste gemis: “Gelukkig is mijn man Filip een uitstekende kok, en kan hij met de ingrediënten van hier typisch Belgische kost op tafel toveren. Al mis ik wel de grijze garnalen, want die vind je hier niet. Als ik in België ben, dan kan ik echt genieten van een heerlijke garnaalkroket. (lacht) ”

Spijt? “Absoluut niet, maar zeg nooit ‘nooit’. Over een paar jaar denk ik daar misschien anders over, want dat zal het leven van Filip en mij er een stuk anders uitzien. Als de meisjes achttien zijn en verder willen studeren, dan is dat niet op het eiland zelf, maar gaan ze hoogstwaarschijnlijk naar Tenerife, Gran Canaria, Spanje of ergens anders in Europa. Dan zal het maar stilletjes zijn in huis… Maar dat zijn zorgen voor later. Voorlopig hebben we het hier ongelooflijk naar ons zin, en dat is wat telt.”

Wil je meer lezen? Op www.casasdelmarlanzarote.com kom je nog meer te weten over de avonturen van Carina, Filip en dochters Amina en Azira.

LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:

• Lezeres in het buitenland: “Neranjan droeg me de berg af, en ik viel als een blok voor mijn stoere redder”
• Lezeres in het buitenland: “Pas als mijn man me definitief achterna reist, zal mijn geluk compleet zijn”
• Lezeres in het buitenland: “De vliegmaatschappij ging failliet, het retourticket was niets meer waard. Het teken dat het meant to be was”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!