Lezeres in het buitenland: “De geur van de oceaan en de zonsopgangen waren het bewijs dat het leven gewoon verderging”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Barbara ruilde eind 2019 ons Belgenland in voor de prachtige Portugese kust, waar ze samen met haar gezin geniet van het strandleven.

Een kleine obsessie

Barbara: “Ken je dat gevoel, dat je haast geobsedeerd geraakt als iets onmogelijk lijkt? Al zolang ik me kan herinneren mijmerde ik over een leven onder de Spaanse zon. Vraag me niet waarom, want ik was er nog nooit geweest. (lacht) In mijn latere leven kwam zowat alles in het teken van die droom te staan. Zo ging ik naar de Gentse universiteit om vertaler-tolk te studeren, met in mijn achterhoofd het idee om op Erasmus naar Spanje te kunnen. Al is dat plan grandioos mislukt. Al een geluk was mijn vriend, waarmee ik intussen al jàren gelukkig getrouwd ben, al even vastberaden als ik om op een dag naar daar te gaan.

Meer dan tien jaar geleden hebben we op het punt gestaan om eindelijk de sprong te wagen, maar het voelde gewoon niet juist. Mijn zoon zat op een lastige leeftijd, de huizenjacht verliep heel moeizaam. Dus lieten we het voorlopig passeren.

Samen op roadtrip

In 2017 wilden we er even tussenuit. Mijn man en ik kochten een mobilhome en vertrokken voor een jaar samen met ons dochtertje op roadtrip doorheen Zuid-Europa. We reden van de Belgische naar de Franse kust tot in Spanje, om dan voor ’t eerst Portugal binnen te rijden. Niemand had het verwacht, maar daar was het liefde op het eerste gezicht. De ongerepte natuur, de Atlantische Oceaan, de stranden… Elke ochtend werden we wakker met het geluid van de golven, en elke avond vielen we in slaap met de ondergaande zon. Geweldig! Noem het gerust het hoogtepunt van de hele roadtrip.

Een klein jaar later, met al die mooie herinneringen van onze roadtrip nog vers in het geheugen, waren mijn man en ik niet meer te houden: het was tijd om onze grote droom waar te maken. Al werd het niet Spanje maar… Portugal. (lacht) Onze zoon was oud genoeg om in Antwerpen te blijven, wat hij graag wilde, en het werk dat mijn man en ik deden, speelde zich vooral online af. Dat konden we dus zonder problemen ‘meepakken’ naar het zuiden. Wat niet wil zeggen dat het allemaal zonder slag of stoot ging. Onze dochter ging net naar ’t eerste middelbaar. Te oud om ze naar een Portugese school te laten gaan, dus gingen we op zoek naar een internationale school. Maar aan de Zilverkust was er maar één… Om dan nog maar te zwijgen over de huizen. De Portugezen zijn niet rijk, maar huizen hebben ze genoeg. (lacht) En die verhuren ze niet snel voor jaren, laat staan dat ze verkopen.

Strandwandelingen

Maar kijk, eind goed al goed. Op 25 december 2019 waren al onze koffers gepakt, klaar om aan een nieuw hoofdstuk in ons leven te beginnen. Of familie en vrienden verbaasd waren van onze plannen? Niet echt. Ze hadden al een voorproefje gekregen toen we twee jaar eerder op roadtrip waren vertrokken. (lacht) We hebben er ooit nooit een geheim van gemaakt dat we niet ons hele leven in België wilden blijven. Natuurlijk bleven mijn ouders achter met een dubbel gevoel. Enerzijds waren ze bang dat we elkaar niet meer gingen zien, maar aan de andere kant waren ze enthousiast dat we voluit kozen voor óns geluk.

Op tweede kerstdag zijn we de auto ingestapt om twee dagen later thuis te komen, in Portugal. Het eerste wat me opviel, was het weer. Geen regen en ijskoude wind, maar een prachtige winterzon. Daar wordt iedereen toch gelukkig van? Die eerste dagen leek het net alsof we op vakantie waren. Al was kwam er een moment dat we dachten: wat hebben we nu gedaan? Na uren over het strand te kuieren, kwam onze hond terug met pijnlijke rode pootjes. Niet onlogisch: hij was de macadam in Schoten gewend, en moest nu over het ruwe zand rennen. Gelukkig moest hij gewoon wat wennen. Intussen is hij een echte strandhond geworden. (lacht)

Surfers en vissers

Vanaf dag één voelen we ons thuis in Portugal. Het enige spijtige? Dat we amper drie maanden hier waren toen de pandemie uitbrak en het land op slot ging. Al ben ik wel dankbaar dat ik die moeilijke tijd kan uitzitten aan de zee. Alleen al de oceaan ruiken, de zon zien opkomen hielp me eraan herinneren dat de wereld gewoon verderging, en dat stelde me gerust.

Intussen zijn we bijna twee jaar verder en hebben we onze draai helemaal gevonden. Omdat mijn man en ik twintig jaar kei hard gewerkt hebben aan een eigen zaak, kunnen we het ons permitteren om niet meer elke dag van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat te werken. We hebben voor onszelf die vrijheid kunnen creëren. En we blijven sowieso bezig. Mijn man als muzikant en ik als schrijfster. Enkele jaren geleden heb ik samen met een vriendin het boek Blauw uitgebracht, onder het pseudoniem J.B Ocean (de oceaan komt altijd terug). (lacht) De uitgeverij vroeg naar meer en zo debuteerde ik in oktober 2020 solo, met de thriller Alleen, en sinds juni ligt nummer twee in de winkel: Roadtrip naar nergens. Dat speelt  zich af in… Portugal. Wie wilt weten waarom ik zo verliefd ben op het land, moet het zeker lezen. Al vanaf de eerste pagina neem ik je mee op een roadtrip langs surfers, lokale vissers en verborgen parels.”

Het land van de azulejos

Het grootste cultuurverschil: “Het geduld van de locals. Mensen wachten zonder te mopperen. Je kunt ook niet snel naar de supermarkt om een zakje rijst te halen, want je staat uren aan te schuiven aan de kassa. Dat moet je gewoon accepteren.” (lacht)

De aangenaamste verrassing: “Dat de Portugezen oprecht lieve mensen zijn. Iedereen denkt dat ze net zo luid en extravert zijn als de Spanjaarden, maar eigenlijk zijn ze net als Vlamingen ingetogen, vriendelijk en zacht. Een minder aangename verrassing: dat je op de autostrade péage moet betalen.”

De grootste blunder: “De man die het zwembad onderhoudt, spreekt alleen maar Portugees. Hoewel ik intussen goed met mijn plan kan trekken, vind ik het nog altijd makkelijker om te sms’en, met Google Translate als beste vriend. (lacht) Op een dag zei ik hem dat ik een berichtje ging sturen als we thuis waren, waarop hij maar bleef zeggen dat ik moest bellen. Achteraf bleek dat hij niet kan lezen en schrijven, zoals wel meer Portugezen van zijn leeftijd…”

Het grote voordeel: “Waar moet ik beginnen? Het leven is vrijer. Ik hou van gesprekken, maar ik ben ook graag alleen. In Portugal geniet ik van de twee.”

Het grote nadeel: “Helemaal niets!”

De levenskwaliteit: “Als de zon schijnt, zie je de Portugezen met een kop koffie in de hand op straat zitten. Het zijn echte levensgenieters, en ze hebben daarvoor niet veel nodig. Als ze maar een dak boven hun hoofd hebben, en dat hebben ze bijna allemaal.”

Het moeilijkste moment: “Dat was nog vóór de verhuis. (lacht) Ons huis was héél snel verkocht waardoor alles plots in een stroomversnelling kwam. Op een gegeven moment dat ik dat het ons niet ging lukken, maar we konden niet meer terug.”

Het grootste gemis: “Spontaan op café gaan met vriendinnen. En niet te vergeten: mijn familie. Dat ik mijn neefjes niet vanop de eerste rij zie opgroeien, dat is en blijft moeilijk. Als je mijn dochter zou vragen wat zij mist, dan staat speculoospasta met stip op één. En bruine suiker.”

Spijt? “Nog geen seconde! Of we de rest van ons leven in Portugal blijven? Zeg nooit nooit, maar op dit moment voelt het wel zo.”

Wil je meer lezen? Op en haar website en Instagram kom je meer te weten over haar avonturen. 

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Uiteindelijk kocht ik toch een Panamahoed voor… zestig dollar” (lacht)
• “Als twee dronken Spanjaarden ruzieden, kwam ik als een echte Spaanse furie tussenbeide” (lacht)
• “De eerste weken behielpen we onszelf met de meubels en het gerief van de vorige eigenaars”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!