Lezeres in het buitenland: “De toeriste die valt voor haar gids. Zo cliché (lacht)”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Fee (31) is één van hen. Zo’n zes jaar geleden verhuisde ze naar Zuid-Afrika, voor de man van haar leven.
Fee: “Vroeger was ik een echte huismus. Het liefst van alles was ik bij mama en papa, gezellig thuis. En ging ik toch een paar dagen weg, dan had ik al snel heimwee. ‘Typisch Fee’, zei mijn familie dan. Maar begrijp me niet verkeerd: het is niet dat ik nooit wegging, maar ik was wel altijd blij als ik terug thuis was.
De gids
Acht jaar geleden, na een moeilijke relatiebreuk, had ik zin om te reizen. In mijn eentje vloog ik naar Zuid-Afrika, waar ik drie weken lang met een groep vreemden door het land trok. En daar leerde ik Shawn kennen, onze gids. Pas op de laatste dag besefte ik dat er misschien wel meer aan de hand was tussen ons, maar ik wist heel goed: het kan niet meer worden dan een vakantielief. De afstand, zijn job als gids, … Het was gewoon te moeilijk.
Maar een keer terug thuis wilde ik het niet zomaar opgeven. Met een bang hartje stuurde ik hem een e-mail, waar hij tot mijn grote verbazing op antwoordde. Maandenlang vertelden we elkaar alles, en groeiden we steeds dichter naar elkaar toe. Toevallig of niet, een jaar later maakte ik opnieuw een groepsreis, maar dan in Mozambique. En wie stond er klaar als gids? Shawn! Die reis deed ons allebei beseffen dat het te goed klikte, en dat we onze relatie echt wel een kans wilden geven. Een maand later bezocht ik hem in Zuid-Afrika, om de feestdagen samen door te brengen.
Een langeafstandsrelatie
Het jaar dat volgde, was bijzonder moeilijk. Een langeafstandsrelatie is toch niet alles. Gelukkig hadden vonden we allebei wat afleiding in het werk, maar toch. Ik vloog nog één keer naar Zuid-Afrika, en Shawn kwam op zijn beurt naar mij. Het was ontzettend belangrijk voor mij dat hij ook mijn familie, mijn vrienden en mijn thuisland leerde kennen. Mijn ouders hebben hem met open armen ontvangen. Sterker nog: ze gaven een groot feest, zodat iedereen hem kon leren kennen. En tegelijk kon iedereen al een beetje afscheid nemen van mij. Want voor Shawn en mij was het duidelijk: we wilden samen verder.
Het pendelen, elkaar wekenlang niet zien, … Het kon zo gewoon niet verder. Omdat Shawn al eerder een paar jaar in Engeland had gewoond en daar echt niet kon aarden door het slechte weer, was het niet meer dan logisch dat ik mijn koffers zou pakken en ging verhuizen. Een moeilijke stap, maar ik volgde mijn hart. Dat schreeuwde het uit dat ik moest luisteren. (lacht)
De ultieme relatietest
In december 2013 stapte ik voor het eerst op het vliegtuig richting Zuid-Afrika. Maar nog niet voorgoed. Shawn en ik wilden niets forceren, dus besloten we om eerst drie maanden samen te wonen, en pas dan knopen door te hakken. Maar voor ik het goed en wel besefte, waren die maanden al voorbij. Dat kon maar één ding betekenen: dat we écht wel een toekomst hadden. En toen is alles vrij snel gegaan. Ik keerde terug naar België, ik bracht mijn visum in orde, ik nam ontslag en nam afscheid van iedereen die ik lief had.
Wat niet wil zeggen dat het makkelijk was. Ja, ik was heel zeker van mijn relatie, maar ik ging wel naar de andere kant van de wereld verhuizen. Ik, een echte huismus. Gelukkig stonden mijn ouders, mijn zus, mijn grootouders en mijn vrienden allemaal achter mijn beslissing. Ze hadden zelf al gezien hoe gelukkig ik was met Shawn. De dag van mijn vertrek, ergens in juni 2013, zijn er nog heel wat traantjes gevloeid. Maar tegelijk kon ik niet wachten om Shawn terug te zien en om samen aan een mooie toekomst te werken.
Mama en papa in spe
De eerste weken in Zuid-Afrika waren emotioneel niet makkelijk. Ik miste mijn familie, ik kwam terecht in een totaal nieuwe omgeving. Vooral toen mijn zus net mama was geworden van haar tweede kindje, had ik het moeilijk. Dat ik mijn neefje niet van dichtbij ging zien opgroeien, dat viel me zwaar. Maar Shawn, én zijn familie en vrienden, hebben me heel goed opgevangen. Ik voelde me meteen een deel van de familie, en daar ben ik hen nog altijd ontzettend dankbaar voor.
Intussen woon ik zo’n zes jaar in Zuid-Afrika, en ik heb nog geen moment spijt gehad dat ik voor de liefde koos. Nu kijken we allebei heel erg uit naar de geboorte van ons eerste kindje: een zoon! Ik kan niet wachten om hem later te vertellen hoe zijn mama en papa elkaar hebben leren kennen. Het mag dan wel cliché zijn – de toeriste die valt voor haar gids, of omgekeerd – maar het is en blijft óns verhaal. Daar ben ik trots op.”
DE WERELD IN ÉÉN LAND
Het grootste cultuurverschil: “Met stip op één: de inefficiëntie. Alles duurt hier ongelooflijk lang, zeker als het om papierwerk gaat. Het is helemaal niet zo gek dat mensen maanden moeten wachten om de geboorteakte aan te vragen.”
De aangenaamste verrassing: “Dat het weekend helemaal in teken staat van familie en vrienden. Qualitytime in open lucht! Meestal voor een ‘braai’, een Zuid-Afrikaanse barbecue, of om te gaan kamperen in het wild. Heerlijk!”
Het grote voordeel: “Het zal je niet verbazen: het weer! En natuurlijk dat de Zuid-Afrikanen amper stress kennen.”
Het grote nadeel: “Dat ik niet snel even kan binnenspringen bij mijn ouders, mijn zus, mijn vrienden, … De mensen die ik al van kleins af aan ken, zie ik héél weinig. Dat gemis, dat blijft moeilijk.”
De grootste blunder: “In de grote steden zie je overal minibusjes: goedkope taxi’s die de locals rondvoeren. En dat met veel lawaai, want de chauffeurs claxonneren continu. Of ze stoppen in het midden van de straat. In het begin dacht ik dan ook dat ze op mij toeterden. (lacht)”
Het moeilijkste moment: “Elke keer ik een belangrijke dag mis in de levens van familie en vrienden. Het is niet altijd mogelijk om voor een trouw, een geboorte of een belangrijke verjaardag heen en weer te vliegen. Maar evengoed mis ik het om er gewoon te zijn op moeilijke momenten, en dat zij er ook niet fysiek kunnen zijn voor mij, als het even niet gaat. Soms heb ik nood aan een babbel met iemand die ik al mijn hele leven ken, en die mij ook door en door kent…”
De levenskwaliteit: “Zuid-Afrika wordt terecht beschreven als ‘de wereld in één land’: oceanen, bergketens, massieve vlaktes, natuurparken, … Je vindt het hier allemaal. Maar ik moet ook toegeven dat het niet alleen rozengeur en maneschijn is, want de kloof tussen arm en rijk is gigantisch. Bovendien zitten we regelmatig – soms dagen – letterlijk in het donker, omdat de stroom wordt afgezet.”
Het grootste gemis: “Het klinkt misschien gek, maar ik mis het echt om gewoon op de fiets te springen om boodschappen te doen bij de lokale handelaars. In Zuid-Afrika neemt iedereen áltijd de auto.”
Spijt? “Neen, absoluut niet. Ik ben oprecht gelukkig hier, en mijn leven is allesbehalve saai. Of we ooit opnieuw beginnen in België? Ik sluit het zeker niet uit. Shawn en ik staan allebei open voor verandering. We doen wat ons het beste lijkt voor ons gezin.”
LEES MEER VERHALEN VAN LEZERESSEN DIE BELGIË ACHTERLIETEN:
- Lezeres in het buitenland: “Michael stond op en gaf me een vlinderkusje. Ik was sprakeloos”
- Lezeres in het buitenland: “Een maand lang hebben we zonder televisie, wasmachine, koelkast, koffiemachine, … geleefd”
- Lezeres in het buitenland: “Als één van ons drietjes niet kon wennen, zouden we onmiddellijk terugkeren”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!