Lezeres in het buitenland: “Zelfs als we een woordje West-Vlaams spreken, begrijpen de locals meestal wat we willen zeggen”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Marleen is één van hen: zij verhuisde een kleine zes jaar geleden met haar man Jacques naar Paarl in Zuid-Afrika, waar ze samen genieten van de herfst van hun leven.

Verknocht aan Zuid-Afrika

Marleen (66) : “Drie weken rondreizen in Zuid-Afrika was genoeg om ons hart te verliezen aan het prachtige land. De wondermooie heldere hemel, de stralende zon, de vriendelijke mensen en de adembenemende natuur, we waren onmiddellijk verkocht. Het zal je dus zeker niet verbazen dat het niet bij die ene vakantie is gebleven. De eerste keer bleven we drie weken, en bleven we op elke plek twee nachtjes. Maar het werden al snel vier, vijf en zelfs zes weken. We reden van boven naar onder, van links naar rechts. Elke reis voelde niet gewoon als een vakantie aan maar eerder als thuiskomen, een gevoel dat we niet konden negeren.

De droom om de herfst van ons leven te slijten in Zuid-Afrika werd met de jaren groter en groter. Jacques en ik werkten allebei als zelfstandige, maar we hadden geen idee wat we moesten doen als we op pensioen gingen. Blijven werken? Een hobby zoeken? Kinderen hebben we niet, dus als oma en opa de kleinkinderen opvangen, zat er voor ons ook niet in… Misschien dat dat het ook wel allemaal net iets makkelijker maakte?

Administratieve rompslomp

Willen verhuizen is één ding, maar het daadwerkelijk doen, dat is nog iets anders. Zeker naar Zuid-Afrika. Een verblijfsvergunning krijgen was misschien wel het moeilijkste van alles. Een toeristenvisum was geen optie, want dat is maar drie maanden geldig. En een permanente vergunning, krijg je niet onmiddellijk. Dan maar een retired permit voor vier jaar, die verlengd kan worden. Om die te krijgen moesten we wel bewijzen hoe het gesteld was met onze gezondheid, een blanco strafregister voorleggen en aantonen hoeveel we maandelijks verdienden. Een inkomen van 37.000 rand, of een kleine 2000 euro per maand, moet je wel echt hebben.

Eén keer alle administratieve rondslomp in orde was, stond ons enkel nog het afscheid te wachten. De vrienden en familie wisten al langer dat het idee om in Zuid-Afrika te gaan wonen door ons hoofd speelde, maar of ze het ook echt geloofden? ‘Blijf maar dromen’, werd al eens gezegd. Tot Jacques in mei 2014 z’n zestigste verjaardag vierde, en op pensioen ging. ‘Die gaan niet lang meer blijven’, werd er toen gezegd. En gelijk hadden ze, want in september van datzelfde jaar, zouden we onze koffers pakken.

Het afscheid

Om iedereen die we graag zagen nog een laatste keer te zien voor ons vertrek, gaven we in juni een groot tuinfeest. Al veel van de meubels hadden we al verkocht, dus was er plaats genoeg in huis én in de tuin om al onze vrienden en familie uit te nodigen. Het werd een dag waar ik nu nog steeds met een lach en een traan aan terugdenk.

De laatste dag en nacht in België hebben Jacques en ik doorgebracht op hotel. Zodat we onbezorgd konden genieten, en nog eens goed konden uitslapen voor de lange reis. ’s Morgens hebben we dan nog met een dertigtal geliefden ontbeten, een verrassing van onze vrienden, om dan richting Parijs te vertrekken en daar op te stijgen. Op weg naar een nieuw leven, een nieuw begin. Jacques kon niet wachten om aan het avontuur te beginnen, terwijl er bij mij toch wel wat traantjes gevloeid zijn. ‘Waar zijn we toch aan begonnen?’ Gelukkig trok Jacques me mee in z’n enthousiasme, en waren de twijfels al snel terug verdwenen.

Een eigen stek

In Zuid-Afrika kwamen we aan met vier valiezen vol kleren en wat persoonlijke spullen. Niet meer, niet minder. De eerste twee maanden woonden we in een bemeubeld huurhuis, zodat we rustig naar een eigen stek konden zoeken. Al was geen simpele opdracht, want je betaalt al snel 1.750 euro per maand voor een huis. Uiteindelijk vonden we een prachtige woonst, waar we na twee maanden onze intrek namen. En dan kon het leven pas écht beginnen: een frigo kopen, een wasmachine, nieuwe meubels. Al hebben we na anderhalf jaar wel nog een container vanuit België laten komen, met spullen die we nog niet hadden verkocht.

Omdat de huurprijzen élk jaar met acht tot tien procent stegen, en het toch wel een beetje te duur werd, besloten we om uit te kijken naar een bouwgrond. En die vonden we in Paarl in een gated community. Een klein dorp waar je enkel binnen kunt langs de controleposten. Veilig en afgesloten. (lacht)

In 2017 was ons huis helemaal klaar, en konden we ons definitief settelen. En we zitten hier goed. Veertien dagen geleden is de eerste Deli Shop op het domein opengegaan, maar verder vind je hier amper iets. Geen kerk, geen cultuurcentrum. Niets. Al zijn er wel veel mogelijkheden om te sporten: drie fitnesscentrums, drie zwembaden en een golfterrein. Ook drie restaurants, een koffiehuisje, een wijnmakerij met proeverij, een kleuterschool en een veld om polo te spelen. Het is hier ook heerlijk wandelen en fietsen. We zitten hier zeker op onze plek. Intussen hebben we ook al heel wat vrienden gemaakt: van Belgen, Duitsers en Engelsen tot Nederlanders en Afrikanen. Zelfs als we een woordje West-Vlaams spreken, begrijpen de locals meestal wel wat we willen zeggen. Zalig!

In de greep van corona

Het enige waar we ons niet aan hadden verwacht, was het coronavirus. Niemand, denk ik! Gelukkig hebben ze in Zuid-Afrika vrij snel ingegrepen, waardoor het aantal besmettingen en dodelijke slachtoffers beperkt is. Nu zitten we al een drietal weken in totale lockdown, en dat nog sowieso tot het einde van de maand. Ik moet wel zeggen dat de Afrikanen heel gedisciplineerd zijn, en braaf in hun kot blijven. Enkel om naar de supermarkt of de apotheker te gaan, komen we buiten.

Het enige jammere is dat we onze reis naar België moesten uitstellen. Het plan was om het te verzetten naar augustus, maar omdat we niet zeker zijn dat de storm tegen dan gaan liggen is, hebben we het ineens verschoven naar volgend jaar. Dan zal het drie jaar geleden zijn dat we nog een bezoekje hebben gebracht. Heimwee hebben we dus zeker niet.” (lacht)

De wereld in één land

Het grootste cultuurverschil: “Eén ding hebben we geleerd: geduld is een mooie deugd. De Afrikanen leven ook een stuk trager, en hebben een héél ander ritme. Zo zijn ze elke dag vroeg uit de veren, en valt het leven stil rond zeven uur ’s avonds.”

De levenskwaliteit: “Kan niet beter! Aan lekker en gezond eten geen gebrek, en een restaurantbezoek is de helft goedkoper dan in België. Nog een groot pluspunt: de Zuid-Afrikanen houden van sport. Waar het vroeger ons aan tijd ontbrak om in beweging te blijven, is dat nu het eerste wat we doen als we uit bed stappen.”

De aangenaamste verrassing: “De vriendelijkheid van de mensen. Als je iemand passeert, wordt er spontaan gezwaaid of een babbeltje gemaakt. De eerste drie maanden kenden we niemand, maar na bijna zes jaar hebben we opnieuw een mooie vriendenkring opgebouwd.”

Het moeilijkste moment: “De eerste maand voelde als vakantie, de tweede maand begon het pas écht. Een ziekteverzekering afsluiten, een nieuwe stek zoeken, een bankrekening openen. In een onbekend land is dat wel even zoeken.”

Het grote voordeel: “Met stip op één: het weer. Bijna het hele jaar door schijnt de zon, enkel in juli en augustus valt er wat regen. Dan zijn de Afrikanen natuurlijk héél blij. (lacht) En niet te vergeten: de prachtige natuur en de adembenemende zonsondergangen.”

Het grote nadeel: “Het gemis van vrienden en familie, al zien we ze nu soms meer dan voordien. Een vakantie in Zuid-Afrika, daar zegt niemand ‘nee’ tegen. (lacht) De elektriciteit was ook wel wennen: die valt regelmatig uit, voor twee uur per dag. Ze kondigen het wel altijd aan, maar in het begin was het toch wel even schrikken als letterlijk het licht uitging.”

Het grootste gemis: “In het begin miste ik vooral mijn favoriete shoppingsteden Kortrijk, Brugge en Gent, die ik uit mijn broekzak kende. (lacht) En Jacques? Die mist een échte wintersportvakantie.”

Spijt? “Nog geen seconde! Vroeger wisten we helemaal niet hoe we onze oude dag moesten invullen, maar nu vervelen we ons géén moment. Dat zegt genoeg, toch?”

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Elke keer als we naar een aflevering van ‘Met Vier in Bed’ keken, werd het gevoel van ‘wij kunnen dat ook’ steeds sterker”
• “Norah had één voorwaarde: dat ze in de zomer mee op kamp kon met de jeugdbeweging”
• “Plots beseften we dat we voor de rest van ons leven élke minuut van de dag samen gingen zijn. Ad en ik”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!