Lezeres in het buitenland: “Mijn zus vertrok enkele jaren eerder al naar Amerika, nu ‘verloor’ ze ook haar tweede dochter”

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Isabelle is één van hen: zij verhuisde twintig jaar geleden in haar eentje naar Zuid-Afrika, het land waar ze haar hart aan verloor.

Weg als au pair

Isabelle (47): “Zo’n twintig jaar geleden nam ik het vliegtuig naar Zuid-Afrika. Wat een onvergetelijke trip voor drie maanden moest worden, werd iets voor altijd. (lacht) Ik was een jaar of zevenentwintig en werkte toen bij een kleine touroperator die vooral reizen naar Zuid-Afrika uitstippelde. Op een van de prospecties die ik deed in het land, leerde ik toevallig een Belgische familie kennen in Wellington, die een gastenverblijf hadden midden in de wijnlanden.

Niet veel later had de familie plannen om naar de grote stad trekken. Maar omdat hun drie kinderen nog school liepen in Paarl en hun nieuwe stek in het hartje van Kaapstad nog helemaal gerenoveerd moesten worden, zochten ze een soort van au pair die voor hun kroost en hun gastenverblijf kon zorgen, terwijl zij aan het vloeren en schilderen gingen. Blindelings nam ik mijn koffer en sprong op het vliegtuig. Ik had nood aan nieuwe uitdaging, dus waarom niet? En wat zijn drie maanden op een heel mensenleven? Nadien kon ik gewoon de draad terug oppikken in eigen land.

Een logische beslissing

Het plan was om na drie maanden terug te keren, maar op een avond stond ik op het balkon van het gloednieuwe gastenverblijf van het koppel en ik kon mijn ogen niet geloven. Een prachtig uitzicht over heel Kaapstad. Ik werd er helemaal stil van. ‘Wat zou ik graag blijven’, zei ik tegen Ann, de uitbaatster. Blijkbaar had ze dat al vaker gehoord, maar nog maar weinig mensen effectief zien verhuizen. Wel, ik ging haar het tegendeel bewijzen. (lacht)

Eigenlijk gebeurde het allemaal héél spontaan. Die avond had ik in mijn hoofd de knoop al doorgehakt. Ik ging gewoon springen in het onbekende. Niet met het idee dat het voor áltijd zou zijn, maar op dat moment voelde het gewoon juist. Wat de toekomst zou brengen, dat was voor later. Ik was nog maar zevenentwintig, ik had niemand om echt rekening mee te houden. Het moment was gewoon perfect.

Zuid-Afrikaans afscheid

Na enkele weken ben ik nog heel even teruggekeerd naar België om nog wat formaliteiten te regelen. En om iedereen te vertellen dat ik niet voorgoed terugkwam, maar tien dagen later al terug vertrok naar het land waar ik mijn hart verloor. Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld, ik voelde me er thuis. Maar mama, die had het moeilijk. Mijn zus was enkele jaren voordien al vertrokken naar Amerika, dus nu ‘verloor’ ze ook haar tweede dochter. De rest van de familie en mijn vrienden waren niet echt verrast. ‘Typisch Isabelle’, zeiden ze dan. (lacht)

Op tien dagen tijd heb ik mijn spullen gestockeerd bij mijn ouders en mijn toenmalige vriend. Wat daarmee moest gebeuren, zouden we later wel regelen. Mijn auto leende ik uit aan een Zuid-Afrikaanse vriend die een tijdje naar Antwerpen kwam. Ik mocht uiteraard de zijne in Kaapstad gebruiken. (lacht) En dan kwam uiteraard het moment om afscheid te nemen. En dat deed ik met vrienden en familie in een gezellig Zuid-Afrikaans restaurantje aan de kaai in Antwerpen. Helemaal is de sfeer van mijn nieuw avontuur.

Liefde op ’t eerste gezicht

Eén keer aangekomen in Zuid-Afrika, voelde het alsof ik een lange reis ging maken. Alleen had ik wel een job nodig om mijn avontuur te financieren, en een eigen stek. Gelukkig viel alles al snel in z’n plooi en voelde ik me onmiddellijk weer thuis. De jaren vlogen voorbij, zonder dat ik het zelf goed en wel besefte.

Al moet ik toegeven dat ik na een paar jaar wel even heb getwijfeld om terug te keren. Ik werd al wat ouder, en was nog steeds single. Stilaan voelde ik meer en meer de behoefte om me te settelen, maar ik was er vrij zeker van dat ik mijn zielsverwant niet in Zuid-Afrika zou vinden. Maar dat was verkeerd gedacht. Ik leerde Platon kennen op een blind date, toch min of meer. Vrienden van ons zagen ons als het perfecte koppel. Dus vonden ze er niet beter op om een leuk etentje te organiseren, om Platon en ik met elkaar te laten kennismaken. Ik was zó zenuwachtig dat ik de hele avond met iedereen aan het babbelen was, behalve met hém. Maar op het einde kwam hij dan toch bij me zitten, raakten we aan de praat en sloeg de vonk over. Een jaar later waren we verloofd.

Helemaal thuis

Intussen zijn we zo’n twintig jaar verder en is Zuid-Afrika écht mijn thuis. Soms vergeet ik zelfs dat het België dat ik heb achtergelaten, vandaag niet meer hetzelfde is. Natuurlijk mis ik mijn vrienden en de familie, de broodjes van de Panos, de Meir, de Huidevettersstraat, … Het Antwerpse leven in z’n geheel. Een vriend zei me ooit dat ik in no man’s land ben. Mijn roots liggen niet in Zuid-Afrika, maar België voelt ook niet meer als thuis. Soms voel ik me best eenzaam en verwarrend, maar als ik dan naar mijn gezin kijk, ben ik blij met het leven dat ik leid. Het maakt niet uit waar je bent, zolang je maar gelukkig bent.

Tien jaar geleden heb ik trouwens mijn eigen zaak opgestart, iets wat ik in België nooit voor mogelijk had geacht. Met BELAFRIQUE stippel ik vooral voor Belgen reizen uit door het prachtige Zuid-Afrika, en de buurlanden. Dat kan een safari zijn, een huwelijksreis of een trip met voor de hélé familie.

In de greep van corona

Al werden alle reisplannen voor deze zomer jammer genoeg opgeborgen door het coronavirus. Na meer dan drie maanden in lockdown, is de piek nu pas bereikt in Zuid-Afrika. Het zal dus nog wel even duren vooraleer het leven weer z’n normale gangetje gaat. Het belooft alleszins een spannende tijd te worden, want in tegenstelling tot in de westerse landen, dekt de sociale zekerheid noch de verzekering hier niets als het op corona aankomt. Voor het eerst in twintig jaar heb ik heimwee naar huis…

Al hebben we ook iets om naar uit te kijken. Volgend jaar komt er een Green School achter de hoek, waarbij de kinderen niet in klaslokalen worden gestoken maar leren in de natuur. In zo’n prachtige omgeving als deze zal het voor de kinderen een bijzondere manier van leren worden. En dat wil ik hen zeker niet ontzeggen. Nu maar hopen dat het na de coronacrisis financieel haalbaar blijft. Gelukkig zijn de Zuid-Afrikanen héél vindingrijk. Om het op z’n Afrikaans te zeggen: die boer maak ’n plan.”

De wereld in één land

Het grootste cultuurverschil: “Jammer genoeg de onzichtbare apartheid, die nog áltijd bestaat.”

Het grote voordeel: “Ik ga er niet om liegen: het prachtige weer. (lacht) En hoewel het leven in Zuid-Afrika hard kan zijn, het is ook een land vol opportuniteiten. Een beetje het Amerika van vroeger.”

Het grote nadeel: “De zwakke rand. Het contrast tussen arm en rijk kan niet groter zijn. Zo schrijnend om te zien.”

De aangenaamste verrassing: “Het klinkt misschien gek, maar online bankieren is in Zuid-Afrika véél geavanceerder en werkt stukken makkelijker dan waar dan ook in de wereld.” (lacht)

De levenskwaliteit: “Fantastisch. De natuur is prachtig! Het ene moment kun je genieten aan het strand, een half uurtje later ben je al op safari. En door het mooie weer speelt het leven zich ook meestal buiten af. Het enige waar de laatste jaren heel erg mee sukkelen, is de elektriciteit. Soms valt die wel vier uur per dag uit.”

De grootste blunder: “Wat ik in het begin niet wist, is dat het al jarenlang een trend is bij de inwoners van de Kaapse Vlakte om hun twee voorste tanden uit te trekken. Een heel vreemd zicht!” (lacht)

Het moeilijkste moment: “Mijn ouders hebben me nooit tegengehouden om naar Zuid-Afrika te gaan, maar ze waren wel heel duidelijk: ik moest niet bij hen komen aankloppen voor geld. Ik herinner me nog goed dat ik op een gegeven moment geld moest lenen van mijn huisgenoot om simpelweg wat benzine te kopen om op het werk te geraken. Geen makkelijke tijd.”

De mooiste herinnering: “Met de hele familie op safari gaan om wilde dieren te spotten. Als ik dan de kinderen verwonderd om zich heen zie kijken, ben ik een héél gelukkige mama.” (lacht)

Het grootste gemis: “Préparé en paaseieren!” (lacht)

Spijt? “Nog geen seconde! Of we ooit terugkeren naar België? Zeg nooit ‘nooit’. Als er een moment komt dat we ons leven over een andere boeg willen gooien, dan zouden we naar Engeland verhuizen. Gewoon omdat mijn man en de kinderen Engels spreken.”

Wil je meer lezen? Op www.belafrique.com kom je nog meer te weten over haar Zuid-Afrikaanse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Ik moest oppassen of ik kreeg een boete, gewoon omdat ik mijn brievenbus leeghaalde” (lacht)
• “De eerste dagen waren vreselijk, al bleek dat nog maar het begin te zijn van de helse weg die ons te wachten stond”
• “We hebben gerouwd om ons oude leven, maar nu voelen we ons helemaal thuis”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!