Lezeres in het buitenland: “Een zomerse kerst went maar niet. Maar vieren in België, dat is weer net té koud” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Peggy is één van hen: zij verhuisde vijf jaar geleden samen met haar man Bart naar het Zuid-Afrikaanse stadje White River.

Zin voor avontuur

Peggy (45): “Intussen staat de teller op 45, en ben ik op bijna evenveel plekken geweest. Dat was altijd al mijn missie: zoveel landen zien als mijn leeftijd. Momenteel sta ik één jaar achter. Dat verdomde coronavirus hé. (lacht) Maar een tripje naar Mozambique is niet moeilijk vanuit Zuid-Afrika, dus wie weet lukt het nog voor mijn volgende verjaardag.

Dat Bart en ik in Zuid-Afrika zijn terecht gekomen, is eerlijk gezegd toevallig. Ik was niet het type dat de grote droom koesterde om een bed & breakfast in het zuiden te beginnen. Al ben ik wel altijd avontuurlijk geweest. In 1998 doorkruiste ik Noord-Amerika, Nieuw-Zeeland en Australië met de fiets. En toen ik later mijn man Bart leerde kennen, ontdekten we samen nog meer van de wereld. Zo ook Zuid-Afrika.

Het kantelpunt

Tot Bart en ik op een dag onszelf de vraag stelden: is dit het leven dat we voor ogen hadden? Alle twee hadden we een eigen bedrijf. Ik was event- en weddingplanner, de tweede in België, na Joyce De Troch. En ook mijn man had een eigen evenementenbureau. Begrijp me niet verkeerd: we deden ons werk met hart en ziel, maar op een gegeven moment passeerden we elkaar op straat, elk in onze eigen wagen en deden we snel het raampje naar beneden om te laten weten dat het eten in de oven stond. Waar waren we in hemelsnaam mee bezig?

Het echte kantelpunt kwam er na het overlijden van mijn vader, na een moedige strijd tegen kanker. Kort daarna overleed ook Barts papa, na een hartoperatie. We hadden altijd gezegd dat ik samen met Bart, die vijftien jaar ouder is dan ik, op pensioen zou gaan. Maar waarom wachten op een dag die ons misschien niet eens gegund was? Mijn vader mocht niet eens zestig worden… Als we nog van het leven wilden profiteren, dan was het nu of nooit.

Wilde dieren in de achtertuin

Toeval of niet, Bart en ik waren tijdens een van onze tripjes in Zuid-Afrika verliefd geworden op een prachtig stuk grond aan het Krugerpark. Een toeristische trekpleister waar je de Big Five kunt spotten: leeuwen, buffels, luipaarden, neushoorns en Afrikaanse olifanten. Maar evengoed giraffen, nijlpaarden, hyena’s, … Stel je dat eens voor: vanuit je achtertuin bavianen door de bomen zien slingeren, of zebra’s zien grazen! Wat begon als een wild idee, eindigde in een concreet plan.

Om een lang verhaal kort te maken: Bart verkocht zijn aandelen van zijn evenementenbureau, en een vriend nam mijn werk als eventplanner over. Het huwelijksgedeelte, dat was moeilijker. Het was Peggy die een bruid en bruidegom vroegen om hun grote dag ineen te boksen, niemand anders. Mijn webshop daarentegen kon ik perfect blijven runnen in Zuid-Afrika. Het was een werk van lange adem om de overnames tiptop in orde te krijgen, maar na twee jaar konden we met een gerust hart uitwijken naar de andere kant van de wereld.

Zonder toeters en bellen

Dat Bart en ik zonder toekomstplannen gingen vertrekken, schrikte heel wat mensen af. Jullie zijn veel te jong om zo in het diepe te springen! Je kunt toch niet de héle dag gaan golfen? Het zijn maar twee van de vele reacties die we kregen. Maar ik geloofde toen, en nu nog steeds, dat er altijd wel iets op je pad terecht komt. Dat uiteindelijk alles wel in z’n plooi valt.

Maar ondanks de soms schokkende reacties, konden we gelukkig op veel begrip rekenen van familie en vrienden. Vóór onze grote aftocht, zijn we met iedereen apart nog eens lekker gaan eten. Geen groot afscheidsfeest, geen Ik Vertrek-toestanden. (lacht)

Thuis in White River

Dat emigreren een heel parcours met vallen en opstaan is, dat is wel gebleken. (lacht) Eens we een permanente verblijfsvergunning op zak hadden, bleek dat prachtige stuk grond waar Bart en ik verliefd op werden, toch niet ideaal. Het klinkt krankzinnig, maar we verkochten het opnieuw en vonden een nieuw stukje land in White River, op een kleine honderd kilometer van het Krugerpark. Anderhalf jaar lang hebben we uit onze valiezen geleefd, tot de bouw van ons huis hélemaal klaar was. (lacht)

Maar gedurende dat anderhalf jaar vond Bart wel een nieuwe roeping. Omdat hij zo goed overeen kwam met de projectmanager, zijn ze nadien rond de tafel gaan zitten. Het resultaat? Bart fungeert nu als contactpersoon tussen mensen die willen bouwen en de onderaannemers. Een beetje zoals vroeger in de evenementensector, maar dan nu in de bouw.

De Backyard Hiker

Maar wat ging ik doen? Ik was in het bezit van een pilotenlicentie, dus leek het me een goed idee om vlieginstructeur te worden. Tijdens een vlucht van White River naar Kaapstad las ik per toeval een magazine over drones. Zo indrukwekkend! Omdat ik hou van nieuwigheden, schreef ik me meteen in om dronepiloot te worden, én instructeur. Nadien ben ik dan met twee ‘collega’s’ in zee gegaan om onze eigen droneschool op te starten.

Maar… het duurde hier maar liefst drieënhalf jaar vooraleer de school een feit was. Misschien was ik iets te ongeduldig, maar het heeft me wel gebracht tot waar ik nu sta. Omdat ik zo gefrustreerd was om altijd maar te wachten, begon ik te wandelen. Ons huis ligt in een natuurreservaat, waar giraffen, zebra’s en gnoes rondlopen. Om iedereen te laten meegenieten van mijn wandelingen, riep ik de Backyard Hiker in het leven op Instagram. Sterker nog: ik schoolde me om tot wandel- en lifecoach, om vrouwelijke ondernemers in Afrika op weg te helpen. Wat een ommekeer! (lacht)

Warme kerst

Intussen Is Zuid-Afrika al vijf jaar lang onze thuis. Alleen met de feestdagen in het vooruitzicht, blijft het toch wat vreemd. Kerst vieren als het veertig graden is, dat went maar niet. Ook al doen de Zuid-Afrikanen hun best, met al het kerstgerief. In huis staat een mooi versierd boompje. Maar een echte, die houdt het hier geen dag uit in de hitte.

Soms denk ik weleens dat het méér als Kerstmis zou voelen als het buiten wat donkerder en kouder zou zijn, met een klein laagje sneeuw. Hoewel… Eén jaar hebben we kerst in België gevierd, maar dat was dan weer véél te koud (lacht) Nu vieren we altijd met vrienden in Zuid-Afrika. De één zorgt voor het voorgerecht, de ander brengt het hoofdgerecht mee. Wat zeker niet mag ontbreken, is mijn beroemde chocolademousse. Ik kijk er nu al naar uit!”

De wereld in één land

Het grootste cultuurverschil: “De jeugd heeft ongelooflijk veel respect voor de ouderen. Goodmorning sir, have a nice day miss. Op school lijkt het wel de wondere wereld van Harry Potter, waar de oudsten de kleinsten op sleeptouw nemen. Alleen noemen de afdelingen daar niet Griffoendor en Huffelpuf. (lacht) Wat ook opvalt: omkoping. Met een extra centje krijg je veel gedaan…”

De aangenaamste verrassing: “Het bring and braai-principe. Een barbecue met vrienden? Iedereen brengt z’n eigen koelbox mee vol vlees en drank. Intussen sta ik al bekend als Peggy Chocolate Moussie.” (lacht)

Het grote voordeel: “De balans. ’s Morgens sta ik rond twintig voor vijf op, en start ik de dag met een fikse wandeling. Nadien staat er nog yoga, mediteren, een goed boek en enkele coachingsessies op de planning, om tegen negen uur ’s avonds in bed te kruipen. De ratrace van vroeger hebben we volledig achter ons gelaten.”

Het grote nadeel: “De keerzijde van de medaille: je geliefden moeten missen.”

De grootste blunder: “Geen blunder, wel een grappig moment. Op een dag stond ik in een sportlegging in de Makro. De vrouw die met een vlaggetje toont naar welke kassa je moet gaan, zei uit het niets: wauw, je hebt de mooiste poep die ik ooit heb gezien. Gênant, al heb ik haar wel vriendelijk bedankt. De Zuid-Afrikanen strooien met complimenten!”

De mooiste kersttraditie: “Om de gastvrouw (of gastheer natuurlijk) niet op kosten te jagen, neemt iedereen één gang van het kerstdiner voor zijn rekening. Dat geeft zo’n rust, omdat je niet uren in de keuken moet zwoegen om het kerstdiner van vorig jaar te overtreffen. We zien wel wat er op tafel komt.”

De levenskwaliteit: “Giraffen en zebra’s die in de achtertuin staan te grazen, wat wil je nog meer? Het rustigere leven en de zelfzorg zorgen ervoor dat ik me beter in mijn vel voel. Maar begrijp me niet verkeerd, in Zuid-Afrika is niet alles rozengeur en maneschijn. Zo is de overheid best corrupt en heerst er nog steeds veel armoede…”

Een onvergetelijk moment: “Het heeft lang geduurd, maar ik wist eindelijk het vertrouwen van een nyala (een antilope, red.) te winnen. Sinds kort eet ze uit mijn hand, soms in het gezelschap van haar twee zusjes. Zalig!”

Het grootste gemis: “Naast familie en vrienden, het praktische gemak. (lacht) Als ik een pakje bestel, mag ik al blij zijn als het überhaupt arriveert.”

Spijt? “Nog geen moment. Of Zuid-Afrika de plek is waar we oud gaan worden? Dat kan ik niet zeggen. Er staan nog wel wat landen op ons lijstje. Wie weet vind je ons over enkele jaren wel terug in Costa Rica, of Canada.”

Wil je meer weten? Volg dan abackyardhiker op Instagram om nog meer te zien van Peggy’s Zuid-Afrikaanse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Gelukkig zijn mijn ouders mee verhuisd. Onze kleine familiebubbel is dus compleet voor kerst”
• “Spanje is niet het einde van de wereld, maar nu voelt het wel zo”
• “Ik voel me nergens meer thuis dan aan de zee”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!