Lezer in het buitenland: “Norah had één voorwaarde: dat ze in de zomer mee op kamp kon met de jeugdbeweging”
Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Carolien is één van hen: samen met haar man Gert en dochters Norah en Penny verhuisde ze voor twee jaar naar Zuid-Korea.
REISKRIEBELS
Carolien (38): “Australië, Thailand, Costa Rica. Het zijn maar een paar voorbeelden van de onvergetelijke reizen die Gert en ik samen gemaakt hebben. Zelfs toen Norah en Penny, onze twee dochtertjes, in ons leven kwamen, gingen de reiskriebels niet weg. We namen hen mee naar IJsland, Griekenland, Frankrijk en zelfs Zuid-Afrika. Die zin voor avontuur en de nieuwsgierigheid naar andere culturen, zou ons later nog goed van pas komen.
In juni 2018 kwam Gert thuis van het werk, met de vraag: wat denk je ervan om naar Zuid-Korea te gaan? Stiekem droomden we al langer om in het buitenland te wonen. Niet voor altijd, maar een paar jaartjes, dat zeker. Lang hebben we dan ook niet moeten nadenken. Ons gevoel zei meteen ‘ja’, maar we wilden natuurlijk ook wel zeker zijn dat het praktisch haalbaar was.
STRESSVOLLE MAANDEN
Begin november tekenden we het contract, en was het zo goed als definitief: we gingen begin februari voor twee jaar naar Zuid-Korea. De maanden voor het vertrek waren best stressvol. Eén geluk hadden we: het bedrijf van mijn man nam heel veel van de administratieve rompslomp voor haar rekening.
Vlak na nieuwjaar zijn we een week lang de omgeving gaan verkennen. We bezochten de school van de kinderen, ontdekten de stad en zochten naar een appartementje. De meubels hadden we voordien in een container gestopt, die al onderweg was naar onze nieuwe plek. Eén keer terug hebben we dus nog een dikke maand gekampeerd in ons eigen huis. (lacht) Maar met de leuke vooruitzichten viel dat gelukkig heel goed mee.
GROOT NIEUWS
Norah en Penny hebben we pas ingelicht op het moment dat we écht zeker waren dat we konden vertrekken. Om achteraf niet te moeten zeggen: het gaat toch niet door. Omdat ze nog zo jong waren – Norah is acht, en Penny zes – had ik een kleine slideshow gemaakt met foto’s van Korea. Gelukkig waren ze vrij snel enthousiast. Er was wel één voorwaarde: dat we in de zomer terugkeerden, zodat ze mee op kamp konden gaan met de jeugdbeweging. (lacht)
Eens de kinderen mee aan boord waren, moesten we natuurlijk familie en vrienden nog inlichten. ‘We hebben een verrassing’, zeiden we. Eerst dacht iedereen dat er een derde kindje op komst was. Toen we zeiden dat dat niet het geval was, wisten ze meteen dat we naar het buitenland gingen. Niemand was dus echt verbaasd. De oma’s en opa’s waren natuurlijk wel verdrietig, maar ze gunden het ons van harte.
HET GROTE MOMENT
De laatste weken voor het vertrek hebben we heel wat mensen gezien die we anders misschien niet zo snel meer waren tegengekomen. Gewoon om van iedereen afscheid te kunnen nemen. We gaven een feestje voor de vrienden, eentje voor de familie van Gert en natuurlijk ook eentje voor die van mij. Zo konden we de tijd nemen om met iedereen nog een babbeltje te slaan, en elkaar eens goed vast te pakken. En de kinderen? De school heeft die weken heel erg meegeleefd, en ook zij hebben al hun vriendjes en vriendinnetjes nog een dikke knuffel kunnen geven.
Op 1 februari 2019 was het dan zover: met maar liefst acht koffers vol kleding en kleine spulletjes, vier kleinere koffers als handbagage én een kat, stapten we in het vliegtuig. Onderweg naar twee avontuurlijke jaren in Zuid-Korea. Vooraf had ik schrik dat er heel wat traantjes gingen vloeien, maar iedereen heeft het droog kunnen houden. De kinderen wisten maar al te goed dat we snel weer terug zouden zijn.
MOEILIJKE START
De eerste dagen waren een grote uitdaging. Net op het moment dat we toekwamen, vierden alle Koreanen Seollal, Koreaans Nieuwjaar. De straten waren leeg, de winkels waren dicht. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om een telefoonabonnement te regelen, en het internet aan te sluiten. We hadden zelfs geen frigo! Mijn man moest ook al redelijk snel aan de slag, waardoor ik met de kinderen écht mijn plan moest trekken. Gewoon al naar de supermarkt gaan, was een heel avontuur. (lacht) Maar eens de vakantie gedaan was, viel alles in z’n plooi.
Nu zijn we één jaar verder, en hebben we het allemaal ontzettend naar ons zin. Zelfs de kinderen, waar ik toch wel een beetje schrik voor had, hebben hun plek gevonden. In het begin spraken ze geen woord Engels, dus op school – een internationale – was het wel even zoeken. Penny heeft de eerste twee weken geen woord gezegd. Als ze al iets zei, dan was het in het Nederlands. Maar ze had het wel naar haar zin. Pas in week drie begon ze stilaan Engels te spreken, gecombineerd met Nederlands. Maar in week vier was ze vertrokken. Een pak van mijn hart!
IN DE GREEP VAN CORONA
Ja, ik voel me hier thuis. In Ellikom, een klein dorp in Limburg, is het heel fijn wonen, maar er valt gewoon heel weinig te beleven. Nu wonen we in Seongnam, een stad met een miljoen inwoners. En op nog geen halfuur rijden van de grootstad Seoul. De supermarkten, kledingwinkels, restaurantjes, metrostations liggen vlakbij, dus kunnen we overal makkelijk en snel naartoe.
Al houdt het coronavirus ook ons in z’n greep. De winkels en restaurantjes mogen dan wel nog open zijn, het leven op straat ziet er toch ook net iets anders uit. Heel veel mensen dragen een mondmasker, en komen zeker niet dichter dan twee meter bij je in de buurt. Eén ding moet ik de Koreanen geven: het zijn ontzettend gedisciplineerde mensen. Ze weten natuurlijk als geen ander wat zo’n virus kan teweegbrengen, na de uitbraak van MERS vijf jaar geleden.”
Het land van de ochtendstilte
Het grootste cultuurverschil: “Ongetwijfeld de taal! Vaak moeten we met handen en voeten uitleggen wat we precies willen zeggen. (lacht) En maar weinig Koreanen spreken Engels, wat het natuurlijk een stuk lastiger maakt. Maar de locals die het wél kunnen, voeren heel graag een gesprekje.”
De levenskwaliteit: “Heel goed, al is het leven wel duur. Groenten, fruit en vlees kosten bijna dubbel zoveel dan in België. Koken doe ik dus veel minder, want op restaurant gaan is gewoon goedkoper. Maar dat vind ik natuurlijk niet héél erg. (lacht)”
Mijn favoriete plekjes: “De Tancheonrivier loopt langs ons appartement, met een heel groot park. Van daaruit kun je perfect met de fiets tot in Seoul. Zelfs nu in tijden van corona zie je honderden mensen wandelen, lopen of gewoon zitten op een bankje. In de buurt vind je ook heel wat tempels en verborgen tuinen, genoeg om te ontdekken.”
Het grote voordeel: “Dat ik nu meer tijd heb voor mijn gezin. Thuis werkten we een hele week, om in het weekend de tuin op te knappen of vervelende klusjes te doen. Nu trekken we er met ons viertjes op uit. Heerlijk!”
Het grote nadeel: “Het gemis van familie en vrienden. Gelukkig kunnen we videochatten, maar dat moet door het tijdsverschil goed gepland worden. Snel even de telefoon nemen en bellen, dat zit er niet in.”
Mijn favoriete gerecht: “Ongetwijfeld de Koreaanse barbecue! Ook lekker: Kimchi! Gefermenteerde kool als bijgerecht, heel pikant. In het begin was ik wat twijfelachtig, maar als ik het nu niet krijg, dan vraag ik er echt achter.”
De grootste blunder: “Een Koreaans rijbewijs te pakken krijgen, dat was een avontuur. Na in een camionette geduwd te worden en maar liefst drie lokale instanties bezocht te hebben, wist ik eindelijk waar ik moest zijn. Mijn rijbewijs had ik nog altijd niet, maar ik kwam dichterbij. (lacht)”
Het moeilijkste moment: “De eerste dagen, sowieso. De stad leek wel uitgestorven, en ik dacht echt even dat we nooit mensen gingen leren kennen. Gelukkig is ook dat helemaal goedgekomen.”
Het grootste gemis: “Patatjes! Normaal gezien ben ik geen aardappeleter, maar als we in België zijn, dan weten de oma’s wat te koken: patatjes, groentjes en vlees!”
Spijt? “Absoluut niet. Natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn, maar het is zo’n geweldig avontuur. Het helpt ook wel dat we weten dat het niet voor eeuwig is. Over een jaar keren we alweer terug, al zal dat waarschijnlijk wel een beetje pijn doen.”
LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:
- “Plots beseften we dat we voor de rest van ons leven élke minuut van de dag samen gingen zijn. Ad en ik”
- “Ik werd heen en weer geslingerd van ‘was het al maar zover’ naar ‘wat hebben we toch gedaan’”
- “Om de zes maanden gaan we met lege koffers naar huis, om met volle weer terug te keren” (lacht)
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!