Lezeres in het buitenland: “De kinderen komen áltijd op de eerste plek”

Mei 2020 – Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Tine is één van hen: ze verhuisde samen met haar man Pieter, zoontje Gust, dochter Julia en poezen Bubbles en Geronimo naar Zürich, de Zwitserse stad tussen de bergen.

Verliefd op de bergen

Tine (40): “Pieter droomde al enkele jaren van een leven in de bergen. Liefst van alles in Zwitserland, waar hij als jonge gast tal van zomers heeft versleten als leider bij het ziekenfonds. Met al z’n verhalen wist hij ook mij warm te maken voor het avontuur, al had ik één voorwaarde: het moest gebeuren vóór Gust en Julia, de kinderen, oud genoeg waren om het allemaal goed te beseffen. Maar je weet hoe het gaat: het leven kabbelde stilaan verder, en de gedachte om ooit naar Zwitserland te trekken, verdween langzaam maar zeker naar de achtergrond. En dat was oké.

Tot Pieter in de zomer van 2019 een aanlokkelijk voorstel kreeg, van Google nog wel! Voor een informaticus in hart en nieren is dat echt wel de crème de la crème. (lacht) Hoewel ik perfect gelukkig was met het leven dat we leidden, voelde ik dat Pieter op zoek was naar meer. Op alle vlakken. Pieter z’n ouders zijn allebei, na een slepende ziekte, op jonge leeftijd overleden. Een échte thuis, dat heeft hij niet meer. En ook mijn vader was amper tweeënvijftig toen hij stierf. Daardoor beseften Pieter en ik maar al te goed dat we maar één leven hebben om te doen wat we écht willen. En dat als je wacht tot later, het misschien wel te laat kan zijn.

Ups & downs

Oorspronkelijk was het plan dat Pieter aan de slag ging bij Google in München. Na een heerlijke vakantie in Oostenrijk, maakten we op de terugweg een tussenstop om al eens te proeven van het leven in de Duitse stad. Maar al vanaf de eerste minuut voelde het niet juist, de klik was er gewoon niet. Een beetje teleurgesteld reden we terug naar huis. Het avontuur was al ten einde, nog voor het goed en wel begonnen was.

Pieter speelde meteen open kaart met Google: München was niet de plek waar hij zou kunnen aarden. Hij liet ook meteen vallen dat Zwitserland daarentegen zijn ultieme droom was. Geloof het of niet, maar nog geen week later zat hij al voor z’n laatste gesprekken in Zürich. Eind september kreeg Pieter dan het verlossende telefoontje: de job was van hem. Lang hebben we dan ook niet getwijfeld. Het was Pieter z’n grote droom, en hij had nood aan iets nieuws. Wie was ik om hem tegen te houden?

Op huizenjacht

In de herfstvakantie gingen we met het hele gezin op huizenjacht in Zürich. De kinderen waren vanaf dag één op de hoogte van de plannen, en we wilden hen graag al laten kennismaken met hun nieuwe thuis. De eerste dag van onze trip trokken we de stad in, op dag twee maakten we een boottochtje om de volgende dag maar liefst zeven huizen te gaan bezichtigen. Ik herinner me nog goed dat het die dag pijpenstelen regende en het heel erg mistig was, wat meteen een vertekend beeld gaf, natuurlijk.

Gust had het na het tweede bezoek al helemaal gehad. ‘Kies nu maar gewoon’, zei hij. (lacht) Julia daarentegen inspecteerde in élk huis zorgvuldig alle slaapkamers, om de beste voor zichzelf te kiezen. En ook de keuken moest perfect in orde zijn om heerlijke dessertjes te bakken. Het vierde huis was meteen een voltreffer, en werd ook van ons. Of toch tijdelijk, want het was een huurhuis. Eén keer terug thuis was ik al volop bezig met de inrichting van onze nieuwe stek, en zag ik me ’s morgens al zitten op het terras met een lekkere kop koffie. Zalig!

Geen ‘vaarwel’, wel ’tot snel’

Dat Pieter en ik, samen met de kinderen, naar Zwitserland gingen, was voor de familie en de vrienden zeker geen verrassing. Jaren geleden lieten we onze roots al achter door van Roeselare naar Humbeek te verhuizen. Iedereen wist dat we niet vies waren van een avontuur. Bovendien hebben we al onze geliefden van in het prille begin op de hoogte gebracht. Ze voelden, bij elke sollicitatieronde die Pieter succesvol doorstond, de kans groter werd dat we effectief zouden vertrekken. En dat was helemaal oké. Tenslotte was het ook geen écht afscheid, maar eerder een ‘tot snel’.

In november, op de verjaardag van Gust, brachten we de hele familie nog een keer samen. En natuurlijk stonden Kerstmis en oudjaar nog voor de deur, waardoor er momenten in overvloed waren om afscheid te nemen. De laatste avond hebben we doorgebracht bij de ouders van een van Gust z’n beste vrienden. Het klinkt misschien gek, maar dat was meteen ook de eerste keer dat ik een traantje moest wegpinken. Plots sloeg de twijfel toe, toen ik Gust en Julia zo fijn zag spelen. Was het wel zo slim om de kinderen uit hun vertrouwde omgeving weg te halen?

Onvergetelijke avond

Op zondagochtend, de laatste dag van de kerstvakantie, ging om stipt vijf uur de wekker. Ik weet nog goed dat ik uit bed stapte, en door het raam de lichten van mijn broers auto zag. Hij stond samen met z’n vrouw en drie dochters voor de deur te wachten om ons uit te zwaaien. Mijn nichtjes achterin de auto, in pyjama, vechtend tegen de slaap. Zo ontzettend schattig en lief! Onvergetelijk gewoon. Na de laatste spullen in de auto gepropt te hebben en een paar stevige knuffels, stapten we in de wagen, op weg naar een nieuwe thuis.

Na een rit van acht uur kwamen we aan in een leeg huis. De verhuiswagen vertrok pas de volgende dag richting Zwitserland, dus de eerste nacht was het letterlijk kamperen. Maar het werd een avond om nooit meer te vergeten. We haalden pizza’s in de nachtwinkel, die we gezellig met ons viertjes naar binnen speelden aan het keukentablet. Zonder bestek. (lacht) Nadien pompten we de luchtmatrassen op en niet veel later lagen we allemaal heerlijk naast elkaar te knorren. Zo fijn!

In de greep van het coronavirus

Intussen zijn we bijna twee jaar verder en kan ik alleen maar zeggen dat ik met de dag verliefder word op het Alpenland bij uitstek. Terwijl Pieter z’n ultieme droom beleeft, geniet ik als ‘huismoeder’ van de tijd met de kinderen. Na school maken we regelmatig een tochtje met de opblaasbare kajak en ‘picknicken’ we onderweg met uitzicht op de bergen. Of we gaan nog snel even plonzen in de Zürichsee. Puur genieten! In het weekend trekken we er vaak met z’n vieren op uit. Graubünden, Lauterbrunnen en Luzern, we hebben het allemaal gezien. Maar zelfs van een namiddagje slenteren door de stad, krijg ik tonnen energie. (lacht)

En toen kwam het coronavirus natuurlijk. Gelukkig zit het zoeken naar achterpoortjes duidelijk niet in de genen van de Zwitsers, en volgden ze heel nauwkeurig alle regels goed op. De situatie was al vrij snel onder controle, waardoor de lockdown minder streng was dan in België. De bubbel heeft altijd uit vijf mensen bestaan, op een bankje zitten in het park werd nooit verboden, zelfs baden aan het meer was helemaal oké.

Wat wel behoorlijk pittig was: de scholen die de deuren sloten. Gust en Julia begrepen nog niet alles wat de leerkracht zei. Soms rende ik van de ene slaapkamer naar de andere en weer terug, om alle videochats mee te kunnen volgen. Op sommige momenten dacht ik: waren we maar nooit verhuisd. Om dan weer te beseffen dat ik de kinderen nooit zo goed had kunnen helpen als toen. En Gust en Julia, die zullen áltijd op de eerste plaats staan.”

Het Alpenland bij uitstek

Het grootste cultuurverschil: “Dat vlees een serieus prijskaartje heeft. (lacht) En dat kinderen zo snel losgelaten worden. Kleuters wandelen alleen naar school, leerkrachten durven wel eens een kwartiertje vroeger stoppen. Aan de schoolpoort zie je helemaal geen ouders, waardoor je ze maar moeilijk leert kennen.”

De grootste blunder: “Geen blunder, maar we lachen er nog steeds om! Na een week ging Gust bij een klasgenootje spelen. Even later kwam hij thuis zónder boekentas. Op zich geen ramp, was het niet dat ik de ouders van het vriendje niet kende én Gust zich ook niet precies kon herinneren waar hij woonde. (lacht) We zijn dan samen op pad gegaan. Gelukkig stonden we voor de juiste deur. Eind goed, al goed!”

Het grote voordeel: “Dat is meer tijd heb voor Pieter en de kinderen. In het weekend staat er geen wasmand strijk te wachten, of een ontplofte keuken om opgeruimd te worden.”

Het grote nadeel: “De kinderen die opnieuw moesten beginnen. Vooral Gust durfde in het begin niet hélemaal gelukkig te zijn, naar mijn gevoel. Hij miste z’n drie musketiers – zijn Belgische vriendjes die zichzelf de vier musketiers noemen (lacht) – ook al had hij al heel wat nieuwe kameraden gevonden. En Julia, zij is gelukkig waar haar mama en papa zijn.”

De levenskwaliteit: “Zwitserland staat op de zevende plek van ‘beste landen ter wereld’, dus we mogen zeker niet klagen. De bergen, de meren, het vakantiegevoel schuilt in elke hoek.” (lacht)

De aangenaamste verrassing: “Elke tien minuten kan je wel een trein nemen naar waar je wilt gaan, zelfs buiten de spitsuren. En ze zijn altijd netjes op tijd.”

Het mooiste moment: “De eerste weken in Zwitserland mistte Gust z’n vriendjes énorm. Na een potje voetballen na school, in de regen, kwam hij helemaal doorweekt thuis. Hij kroop snel onder de douche, toen ik hem plots vanuit de keuken ‘Wenn die Eisblumen blüh’n’ hoorde zingen. Mijn kleine jongen, die zich een beetje verzette tegen het nieuwe geluk, zong plots in het Duits, heerlijk nagenietend van het potje voetbal met z’n nieuwe vrienden. Ik krijg er nog kippenvel van.”

Het moeilijkste moment: “Op een vrijdag kwamen Gust én Julia helemaal overstuur thuis. Gust was een beetje verloren gelopen na een misplaatste grap van een klasgenoot, en Julia was haar handschoenen kwijtgespeeld onderweg naar school. Gelukkig kreeg Gust excuses, en vonden we Julia’s handschoenen terug, maar je kinderen zó ongelukkig zien… Dan slaat de twijfel wel even toe.”

Het grootste gemis: “Een lekkere steak, mayonaise, basterdsuiker én een fris pintje. (lacht) Maar belangrijker: familie en vrienden.”

Spijt? “Neen, zeker niet. Of we ooit terugkeren? Als Gust naar het middelbaar gaat, maken we de balans op: blijven of terugkeren? Tot dan genieten we van de prachtige natuur en vooral het samenzijn.”

Wil je meer lezen? Op de blog van Tine kom je nog meer te weten over haar Zwitserse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Soms moet je diep zinken om voor jezelf te dúrven kiezen”
• “De geur van de oceaan en de zonsopgangen waren het bewijs dat het leven gewoon verderging”
• “Uiteindelijk kocht ik toch een Panamahoed voor… zestig dollar” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!