Het Libelle Zomerverhaal: deel 3
Zomer 1988. Twee families trekken samen naar Oostenrijk. Maar een bekentenis tijdens de heenreis zet alles op losse schroeven. Raken ze ooit op hun bestemming, Schoppernau? Houdt de vriendschap stand, daar in de bergen? En wordt het alsnog een leuke vakantie, met z’n allen in één chalet? Dat lees je 7 weken lang op onze site.
Wat voorafging
John geeft toe dat hij eenmalig gekust heeft met buurvrouw Liliane. Intussen zijn de twee families aangekomen in hun vakantiehuis. Op het thuisfront wordt volop geroddeld over ‘de affaire’ van John en Liliane.
***
“Ik heb horen zeggen dat het op de voetbal was dat het gebeurd is. Op een barbecue, ergens in mei.”
“Maar nee, Anita, het was al veel langer bezig. Al veel langer! Maar pas op, je hebt het niet van mij, hè.”
Het was half vier na de middag. Rita en Anita waren net klaar met hun ronde. Eerst hadden ze de planten van de familie Mareels water gegeven, en ook eens goed rondgekeken in huis. Want ze waren zogezegd niet nieuwsgierig, maar ze wilden wel alles weten. Daarna hadden ze hetzelfde gedaan in het huis van de familie Vereecken – “Al dat stof op al die boeken, ik krijg het er benauwd van. Dat Liliane daartussen kan leven…” En nu zaten ze bij Rita thuis aan de keukentafel. Tussen donkerbruine houten keukenkasten en muntgroene tegels en boven een afwasbaar tafellaken genoten ze van een thee met melk en suiker – échte suiker in klontjes, niet van die fletse Canderel – en een blikken doos koekjes van Delacre. Eindelijk hadden ze de kans om eens zonder gêne te roddelen over buurvrouwen/vriendinnen Elly en Liliane. En over Liliane… en John. Op de achtergrond stond Radio 2 op, maar net te stil om te horen wat er speelde. Heel irritant vond Anita, maar ze durfde er niets van te zeggen.
“Jaja, ik had al veel langer in het snuitje dat er iets aan de gang was tussen die twee.”
“Weet je dat zeker, Rita?”, spitste Anita de oren terwijl ze van haar eerste koekje beet. Zij wist ook: als je in deze straat iets te weten wilde komen, moest je bij Rita zijn.
“Daarom ook dat ik het zo straf vind dat die samen op reis gaan. Stel je voor: John en Liliane samen naar Oostenrijk, terwijl Elly en Rogier er gewoon staan op te zien… Ik zie dat niet goedkomen, Anita. Echt niet. Ik zie dat niet goedkomen.”
“Maar wat is er dan juist gebeurd?”
“Kun jij zwijgen?”
“Je kent me toch?”
Er viel een korte stilte. Rita keek even rond in de kamer, alsof er nog iemand zou kunnen binnenkomen die hen zou kunnen horen.
Elly’s man en Liliane samen op vakantie… dat was volgens de buren de kat bij de melk zetten
“Oké, nogmaals: je hebt het niet van mij. Hoelang het al aan de gang was, dat weet ik niet. Maar John en Liliane hadden in de maanden vóór die barbecue zeker al eens… En niet alleen kussen, hè Anita. En dan op die avond was, zoals zo vaak, Rogier er niet bij. Want ja, je kent hem. En Elly was ook al vroeger naar huis gegaan, want die had de dag erna zondagshift in het ziekenhuis. Bleven dus over: John en Liliane, de kat bij de melk.”
“En waren de kinderen daar dan bij?”
“Ja, die waren aan het spelen in de kantine. Maar daar gaat het nu niet over. Ga je me nu nog laten uitspreken? Want nu ben ik helemaal mijn draad kwijt.”
“Sorry, Rita, sorry. Vertel voort.”
“Soit, dus op een gegeven moment zijn Liliane en John toch naar buiten gegaan… Die zagen hun kans schoon, zeker? Het enige dat die niet wisten, was dat er op de voetbal sinds een paar weken automatische verlichting hing.”
“Maar nee!”
“Ja, echt waar. Dus toen die dachten dat ze daar in het donker elkaar eens goed konden vastpakken zonder dat iemand het zou zien, gingen ineens…”
“Die lichten!”
“…die lichten aan, ja. Zeg, ga jij het vertellen of ik?”
“Nee, sorry, Rita. Doe voort.”
“Ja, dat was het zowat, eigenlijk. Iedereen heeft dat daar gezien. Liliane is meteen gaan lopen. Schaamte, zeker? Allez, die heeft Quinten nog wel meegenomen, natuurlijk. En John is daar dan nog wat aan de toog gaan hangen. Het schijnt met een hoofd zo rood als een kreeft. Al kan dat bij John natuurlijk ook altijd van de drank zijn…”
“Allee jong. En hoe weet jij dan dat het niet alleen die avond gebeurd is?”
“Dat voel ik gewoon. Ik ben daar heel gevoelig voor, voor zo’n dingen. Dat weet je toch? Emotionele intelligentie heet dat, en ik heb dat.” Rita kende het begrip ‘EQ’ zelf ook nog maar net, gelezen in de laatste Libelle. “En ik heb het ook van horen zeggen. Uit goede bron.”
“Dus je weet het niet écht zeker?”
“Wil jij nog een koekje, of hoe zit het?”
“Heel graag, Rita. Bedankt. Allez, dat was dus al langer bezig, ik had het nooit gedacht. Liliane en John, zeg… Ocharme Elly toch, en die moet met hen op reis.”
***
Sinds ze waren aangekomen in het vakantiehuis, had Elly geen kans meer gezien om nog te praten met John. En ze had er ook even geen zin in gehad. Er moest ook zoveel gebeuren.
Wekenlang was Elly al bezig met de kamerindeling. Ze wist precies welke kamer ze wilde. En welke niet
Eerst waren ze met z’n allen op verkenning geweest in het huisje. De keuken en eetkamer waren sober maar praktisch, en zeker groot genoeg voor een gezelschap van acht personen. Al was er – zoals in elk vakantiehuisje – te weinig plek aan de wasbak om de afwas te laten uitlekken. De living was gezellig en typisch Oostenrijks, met veel versierd hout. Aan het plafond, in de meubels, tegen de muren… Overal waar je keek was hout. De verhuurders hadden duidelijk een persoonlijke toets aan het huis gegeven, met fotokaders en een schilderij van het huisje in de winter. Daarna bekeken ze de slaapkamers. Eentje was beneden naast de living, met een badkamer ‘en suite’. De andere drie lagen boven: één grote kamer met dubbel bed en twee kleinere kamers waarvan één met stapelbed, de andere met twee aparte bedden. Ook boven was een badkamertje met een douche.
Elly was al weken voor het vertrek met de kamerindeling bezig geweest. Ze kende het plannetje van het huisje uit haar hoofd en schoot onmiddellijk in actie. Ze bood Liliane en Rogier ‘gracieus’ de grootste slaapkamer beneden aan. “Jullie hebben het huisje gevonden en zijn zo lief geweest om ons uit te nodigen, jullie verdienen de chicste kamer met badkamer en suite.” Liliane en Rogier pruttelden tegen, maar niet hard. Liliane had Rogier in de auto al opgedragen om niet té makkelijk de beste kamer af te geven. Ze had haar zinnen gezet op de kamer beneden, maar ze kende Rogier: die zou, ‘gemakkelijke mens’ als hij was, ze meteen hebben afgestaan aan Elly en John.
Wat Elly er niet bij vertelde, was dat ze onder geen beding in de kamer beneden, naast de living, wilde slapen. Het lawaai van de dronken babbelende mannen ’s avonds laat, zou haar uit haar broodnodige slaap houden. En ’s ochtends zou ze voor dag en dauw gewekt worden door de kleintjes, Kristof en Quinten, die al voor 7 uur zouden komen zeuren voor ontbijt. Nee, die aanlokkelijke badkamer ‘en suite’ was maar een kleine opoffering.
Ook de verdeling van de kinderkamers leek eenvoudig: familie sliep bij elkaar. Maar dat zagen de kleintjes anders. Kristof en Quinten wilden samen in één stapelbed. “Toe mama, dat wo’dt supe’leuk! Mag het, mag het?” Maar dat zag Elly niet zitten, want dan zou Kathleen op de kamer moeten met Ramses. En hoewel ze er vrij zeker van was dat haar 14-jarige nog niet klaar was voor meer dan wat flirten en kussen, wist ze wel één ding zeker: 16-jarige jongens zijn voor geen haar te vertrouwen. “Nee Kristof, dat gaan we niet doen, schat. Jij slaapt bij Kathleen, en Quinten en Ramses op de andere kamer.”
“Maa’ mamaaaaaaaa…”
“Nee, Kristof! En we zwijgen er nu over.”
Kathleen, die niet bepaald zin had in twee weken met haar kleine broertje op de kamer, koos met lichte tegenzin de kamer met de twee losse bedden. Quinten en Ramses namen het stapelbed.
Over de slaapkamers mocht er dan wat discussie geweest zijn, over de living beneden, en vooral het uitzicht van op het terras, was iedereen het roerend eens. Zodra je door de schuifdeur stapte, zag je de bergen. Majestueuze alpen zover het oog reikte. Met groene weiden onderaan, die overgingen in zware rotspartijen met een toefje wit op de top, de eeuwige sneeuw. Het uitzicht waar Elly zo van gedroomd had. Ze kon er maar niet genoeg van krijgen. En dan die lucht… Die lucht die ze ook al vanuit de wagen had ingeademd, was hier nog veel sterker. Elly ademde in en uit, ze sloot haar ogen. Wat een gevoel. Het was zo heftig, zo overweldigend dat ze bijna zou vergeten wat John haar had aangedaan.
Na de rondleiding door het huis was het tijd voor de praktische zaken: valiezen uitpakken, bedden opdekken, de ijskast vullen… John, die nauwelijks moeite deed om te verhullen dat hij Elly ontweek, stelde voor om met Rogier naar de supermarkt te gaan. Rogier had natuurlijk op voorhand uitgezocht dat er in Au, het dorp naast Schoppernau, een Spar was, zoals zowat alles hier in de buurt uitgebaat door de familie Moosbrugger. Liliane, die sinds de picknick liefst uit de buurt van Elly wilde blijven, nam de kinderen mee naar buiten om de pingpongtafel op te stellen. De twee pubers zaten op het terras, elk met een oortje van de walkman van Ramses in.
Elly bekeek de foto’s in de kamer één voor één. Opeens stokte haar adem: dat was zij, met haar jeugdliefde
Voor het eerst sinds ze die ochtend vertrokken waren, was Elly alleen. Eindelijk was het stil rondom haar. Ze zette water op voor thee en dwaalde in haar eentje door het huis. Op zoek naar niks bijzonders. De foto’s op de kasten waren wat vervaald, maar gaven haar wel een vertrouwd gevoel. Ze bekeek ze één voor één. Dat was hij, lang geleden. En dat was hij ook. En wie zou die vrouw zijn? En hier in zijn skipak… Opeens stokte haar adem. Die foto, alsof ze een spook zag. Alsof de vloer onder haar voeten wegzakte. Een knappe jonge gast met een knap jong meisje aan zijn arm. Haar Eddy. En zijzelf, maar dan twintig jaar geleden. Haar ogen brandden bijna uit haar hoofd. Wat waren ze mooi toen. Een enkele traan liep over haar wangen terwijl ze de fotokader tegen haar borst drukte.
Ze had niet eens gemerkt dat Liliane opnieuw naar binnen was gekomen en achter haar stond. “Wat steek jij daar weg, Elly?”
***
“Trouwens, wat ik eigenlijk nog straffer vind…”
De dunne ronde koekjes met chocolade en witte spikkeltjes kokos waren al een tijdje op, dus koos Anita nu een marquisetje uit de blikken doos. Ze was verzot op chocolade. Met haar mond vol keek ze op naar Rita, die onverstoord voortvertelde. Was er nog meer?
“…is dat Elly op reis durft te gaan naar het huis van onze Eddy. Met haar gezin.”
“Jouw broer? Is dat huisje in Oostenrijk van hem?”
“Ja, dat is van mijn broer, ja. Maar dat was ook haar grote liefde. Vooral dat.”
“Van Elly?”
“Wees maar zeker. Elly en onze Eddy zaten vroeger in het middelbaar samen in de klas. En algauw kwam van het een het ander: die waren verliefd. Maar echt verliefd, hè. Ik herinner me nog goed toen hij het tegen mij kwam zeggen. Die vertelde mij alles toen, ik was ook zijn grote zus. Tot over zijn oren, stapelzot. En zij ook. Die waren onafscheidelijk, dat was echt schoon. En maar kussen en dansen op feestjes. Ik heb altijd gedacht dat die zeker zouden trouwen. Eddy en Elly, dat klonk ook…”
“En hoe is dat dan…?”
“Te jong begonnen. Dat waren nog kinderen eigenlijk. Die moesten samen volwassen worden, hun weg zoeken. En dat liep mis. Ruzie dat die hadden, terwijl die elkaar echt graag zagen. Dat was af en aan en af en aan. Tot zij er op een bepaald moment een einde aan maakte.”
“Is er nog thee, Rita?”
“Het water staat op, ja.” Rita begon zich danig te storen aan Anita, die vooral hier leek te zijn om alle koekjes op te eten en liters thee te drinken. In ieder geval niet om eens goed te luisteren naar wat zij te vertellen had. Maar nu haar twee beste vriendinnen samen op reis waren, moest ze het er maar mee doen.
“Maar vertel voort. Wat is er daarna gebeurd?”
“Elly wilde zekerheid. En dat kon onze Eddy niet geven. En toen is ze John tegengekomen. Die had al werk, die zag haar ook niet meer als het meisje dat ze ooit was, maar wel als de vrouw die ze ondertussen geworden was. Dat was wat ze nodig had om echt definitief te kappen met onze Eddy, maar niet voordat ze eerst nog een tijdje met allebei tegelijk uitging. Geweend dat die heeft.”
“Ocharme.”
“Ja, maar zij ook, hoor. Dat heeft ze me zelf verteld. Jonge liefde kan schoon zijn, maar ook pijnlijk. Mijn broer had toen zoveel verdriet, die heeft hier nooit meer kunnen aarden. Uiteindelijk is die moeten stoppen met zijn studies en is die na een skireis blijven plakken in Oostenrijk. Gevlucht van haar. Alsof hij die fysieke afstand nodig had om ook emotioneel afstand te nemen van haar. Echte liefde kan zeer doen.” Rita, die nooit getrouwd was, pinkte een traantje weg. Meer voor zichzelf, voor haar eigen liefdesverleden, dan voor haar broer.
Anita, al enkele jaren gescheiden van haar Robert, knikte instemmend. Ook zij kende de pijn. “En heb je Eddy sindsdien nog gezien?”
“Ja ja, natuurlijk, een paar keer per jaar. Met Kerstmis en met de verjaardagen meestal, zover is dat nu ook niet, hè, Oostenrijk. Dat is altijd plezant, die is nog altijd niks veranderd, behalve dan dat die tegenwoordig vlot Duits spreekt. Pas op, die is nu wel gelukkig nu hoor.”
“Ah, dat is wel…”
“Maar ik denk soms nog: als die elkaar pas later waren tegengekomen, dat had schoon kunnen zijn.”
***
Elly hield de oude foto nog steeds dicht tegen haar boezem aangedrukt. Liliane kwam dichter, lacherig. Wist zij veel.
“Wat staat er op die foto?”
“Dat zijn jouw zaken niet”, reageerde Elly kribbig, ergens tussen betrapt en razend. De gespeelde vrolijkheid van eerder was nu helemaal weg. Er stonden zelfs tranen in haar ogen. “Laat me gewoon doen, oké. Trouwens, Liliane, jij hebt je de laatste tijd al genoeg gemoeid met mijn zaken.”
Liliane stopte onmiddellijk, ze kon zich geen houding geven. Dus Elly wist het toch.
“Want denk maar niet dat ik het niet weet.”
De blik in de ogen van Elly was dreigend, ze duwde de foto nog dichter tegen haar aan. Liliane wilde uitschreeuwen dat het zo niet gegaan was, dat het niet veel voorstelde, dat ze spijt had… Maar ze zei niets. Ze durfde Elly zelfs amper aankijken.
“Dat dacht ik ook, ja”, zei Elly vijandig. En ze dook haar kamer in, om de foto te verstoppen in haar nachtkastje. Liliane bleef verbouwereerd achter.
Op dat moment hoorde ze de mannen terugkomen van de winkel. “We hebben spaghetti met rode saus bij voor vanavond! En een dessertje! En een lekker flesje wijn!” riep John vrolijk.
“Of de wijn lekker is, zullen we natuurlijk nog moeten afwachten”, bleef Rogier voorzichtig. “Ze hadden geen appellations die ik kende, vooral veel flessen Stroh Rum, dus ja… On ne sait jamais.”
“Och, Rogier toch”, stak John de fles bijna triomfantelijk in de lucht. “Er staat hier op het etiket toch dat het een echte ‘mis en bouteille au domaine’ is? Dat kan niet slecht zijn.” En hij lachte luid.
“Maar nee, dat betekent gewoon dat dat op het domein in de fles…”
“Dat weet ik wel, Rogier, gewoon een mopje hé. Laten we ze maar rap openmaken, dan kunnen we eens zien of het iets is…”
Liliane was maar wat blij dat John terug was om de sfeer wat te ontladen, en lachte luid mee. Ook Elly kwam – plichtbewuste moeder als altijd – mee helpen de zakken uitladen en de potten klaarzetten om aan het avondeten te beginnen. Maar zij lachte niet.
“Zeg, kan er hier eigenlijk geen muziekje op?”, probeerde John de sfeer erin te brengen. Hij stak de radiocasettespeler die er stond in het stopcontant en duwde op ‘play’. Er zat nog een cassetje in, wellicht achtergelaten door de vorige huurders. Het was Franse muziek, Claude Barzotti: ‘Souvent je pense à vous, madame. Souvent je vous revois, madame…’
John zong een stukje mee. “Ne me dîtes pas de m’en aller! Nana nana nana, nana nanaaa mourir!” Hij glimlachte zelfs even naar Elly. ‘Toevallig, niet?’, deed hij teken met zijn ogen. Maar zij reageerde niet. Wel vroeg ze zich in stilte af of het misschien een boodschap was… Zou híj dat cassetje erin gestoken hebben?
De rest van de avond verliep gezapig. Ze aten, ze dronken wat. Rogier probeerde te vertellen over de wandeling van morgen. “Naar de top van de Neuhornbach, dat is die berg daar”, wees hij door het raam. “Drie uur stappen ongeveer, niet te zwaar om te beginnen. En dan boven genieten van het prachtige uitzicht.” Maar niemand luisterde echt geïnteresseerd. Behalve de 16-jarige Ramses dan, die echt geen zin had in een lange wandeling. “Mogen wij niet gewoon naar het zwembad dan, papa?”
“Na de wandeling, Ramses. En daar hebben we het al over gehad”, reageerde Liliane streng.
***
Elly was vroeg gaan slapen die avond, net na de kinderen. “Ik ben gewoon moe van de reis”, had ze gezegd. John had geen aanstalten gemaakt om haar tegen te houden. Of om mee naar de kamer te gaan. Misschien maar beter zo, ze had geen zin meer in ruzie. Geen energie, geen fut. Gelukkig sliep zij boven en hoefde ze het lawaai van beneden niet te horen.
Voor het eerst in twintig jaar dacht Elly wat ze nooit had durven denken: was ze niet beter bij Eddy gebleven?
Ze kleedde zich om, ging in bed liggen en trok haar nachtkastje open. Die foto. Terwijl ze nog eens keek naar haar vroegere zelf, liet ze haar tranen de vrije loop. Wat was er toch gebeurd met dat vrolijke, mooie – en magere – meisje van weleer? Hoe was alles gelopen zoals het was gelopen? Wat schoot er nog over van haar dromen van toen? Waar was die lach naartoe? Voor het eerst in twintig jaar schoot de gedachte door hoofd die ze al die tijd nooit had durven of willen denken: wat als ze toen, zo lang geleden, de verkeerde keuze heeft gemaakt? Wat als ze bij Eddy was gebleven?
Ze stak de foto terug in de schuif, deed het licht uit en lag op haar rug te staren naar het donkere, houten plafond. Als ze voorheen al hoopte dat de bergen haar hoofd weer helder zouden maken, dan was dat nu zeker het geval. Gelukkig gingen ze morgen wandelen, bedacht ze en ze liet haar tranen nogmaals stromen. Uiteindelijk viel ze toch in slaap. Pas uren later kroop John naast haar in bed. Hij durfde, voor het eerst in jaren, Elly niet aan te raken.
Volgende week deel 4: de confrontatie
Tekst: Wim Hellemans & Annelies Dyck – Illustratie: Mireille Kouwenberg
Herlees hier de vorige delen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!