Mannen & emoties: Will Tura

Passie

Hoe kan het dat één aspect, in jouw geval muziek, zo’n stempel drukt op iemands leven?

“Soms vraag ik mij dat ook af. Muziek is mijn leven en mijn leven is muziek. Zonder zou ik nooit zijn geweest wie ik nu ben. Ik ben al Will Tura sinds mijn twaalf jaar. Ik trad toen al op in revues, in een orkest. School was niet echt mijn ding. Tijdens een examen wiskunde zat ik muziek te schrijven. De directeur zei aan mijn ouders dat ik beter kon stoppen met school – in die tijd kon dat nog op je veertiende – omdat ik voortdurende bezig was met muziek. En toch vond ik het ergens jammer dat ik geen ander talent heb. Ik sprak er ooit over met mijn broer Staf. Waarom kan ik niets anders, Waarom heb ik niet eerste gestudeerd? “Maar Will,” zei hij, “je hebt al zo’n grote carrière. Je moet je niets beklagen. Je bent gegaan voor wat je voelde. Je moet niet blijven twijfelen omdat je bent weggegaan op school.” Maar ik heb daar lang mee geworsteld.

Onzekerheid

Je zei daarnet dat je nog altijd gespannen bent voor een optreden. Is iemand met jouw palmares nog onzeker?

“Die gespannenheid heeft niets te maken met onzekerheid, dat is eerder een vorm van gezonde stress. Als ik weet dat alles tot in de puntjes en professioneel is uitgewerkt, dan ben ik ook vrij zeker van mijn stuk. Maar als ik mij niet goed omringd voel, dan kan ik wel nog onzeker zijn. Vooral bij televisieprogramma’s heeft men nogal eens de neiging om te improviseren. “Kom je eens iets doen?” luidt het dan. Maar wat doen? En hoe doen? Dat is niets voor mij. Dan gaat het mij echt niet af. Als Jenny zo’n optreden dan toevallig heeft gezien, zegt ze weleens: “Het ging niet, hé?”

Liefde

Er zijn in het verleden vaak roddels verschenen over je liefdesleven. Raakte jou dat?

“Ik heb lang geen tijd gehad voor de liefde. Muziek was het enige dat telde. Natuurlijk was ik niet immuun voor de vrouwelijke aandacht waarmee ik werd geconfronteerd, zeker niet in mijn beginjaren, maar ik wou mijn carrière niet zomaar in het gedrang brengen door het eerste het beste liedje in mijn armen te sluiten. Telkens als er iets over werd gevraagd, zei ik dat ik er geen tijd voor had. En ja, dat leidde tot soms hallucinante roddels. De ene keer werd ik gekoppeld aan een getrouwde vrouw, de andere keer vroegen ze of ik misschien homo was. Maar ik heb er nooit op gereageerd.