Pascale Platel kleurt het televisienajaar
Ze doet het streng maar rechtvaardig in de jury van Junior Eurosong. Ze doet het met weinig of niets in Celebrity Shock. Maar wat ze ook doet, theatermaker Pascale Platel blijft haar heerlijke zelve.
Voor een mondaine "madam" als jij was het vast een schok om in Celebrity Shock tussen monniken te leven die er allemaal krék hetzelfde uitzien, tot het kapsel toe.
Platel: "Wel, ik heb mijn haar daar niet gewassen. Ik had nochtans gezegd: als ik mijn haar kan wassen, doe ik mee. (lacht) Het kón wel, maar ik had er niet veel zin in. Het sanitair was niet, euh, zoals hier."
Vorig jaar moesten deelnemers urinekoekjes eten. Ik sta eerlijk gezegd niet te popelen om zo'n verrassingsreis te savoureren…"
Platel: "Ik wist dat het dit jaar anders zou zijn, maar dan nog. Het is zoals met sprinkhanen: als al die andere mensen dat eten, doe je dat ook. Dat valt wel mee, denk ik dan. Nee, ik werd pas bang toen ik 'ja' gezegd had. De weken voor de reis heb ik serieus met schrik gezeten. Enorm! 'Wat heb je nu gedaan?!' dacht ik."
Ben jij gelovig?
Platel: "Dat is een moeilijke vraag, ik ben gelovig opgevoed. En ik heb ook het gevoel dat ik dat nooit meer kwijtraak. Maar ik ga niet meer naar de kerk. (denkt na) Ik heb me altijd voor verschillende religies geïnteresseerd. Nu ben ik in contact geweest met het boeddhisme – ik had er al over gelezen omdat ik het heel aantrekkelijk vond. Het is zoveel…vrijer. Meer gericht op genieten en minder op afzien. En het speelt niet op schuldgevoel. Ik ben iemand die daar vaak last van heeft. En dat komt, voor een stuk, door mijn katholieke opvoeding."
Voor iemand die niet zo graag een sprong in het onbekende neemt: was het moederschap niet net de ultieme sprong?
Platel: "Eigenlijk wel. Ik was heel erg bang om moeder te worden, maar mijn man heeft me gerustgesteld. Toen ik hem leerde kennen, werden sommige dingen plots een evidentie. We hoefden er zelfs niet over te praten. Heel vreemd, ik dacht altijd dat ik nooit zou trouwen of kinderen zou krijgen. Ik ben erg op mijn vrijheid gesteld, maar ik ben blij dat ik me in dat avontuur gestort heb. En ik mag van geluk spreken. Mijn man runt mee het huishouden, hij doet evenveel als ik. Dat is uniek, denk ik. Maar het is een noodzaak om met mij te leven. Er is weinig regelmaat in mijn leven, maar een kind heeft dat nodig. Onze zoon (10) krijgt dat ook, maar niet van mijn."
Gaat hij op jou lijken?
Platel: "Een paar weken geleden besefte ik plots dat ik daar nooit bij stilsta. Natuurlijk is hij mijn zoon en is er dat sterke moedergevoel, maar ik bekijk hem als een losstaande mens. Hij is zelfs geen mengeling van mijn man en mij, maar een compleet nieuw individu."