Presentatrice Annick Ruyts van kop tot teen

Op haar 19de had ze al negentien verhuizingen op haar teller staan. En voor programma’s als ‘Grenzeloze liefde’ trok ze de wereld rond. Annick Ruyts is een reiziger in hart en nieren: ‘Ik heb het onlangs eens geteld. De helft van de landen van de wereld heb ik al bezocht. Ik besef: dat is waanzinnig veel, maar ik blijf hongerig naar meer. Er is nog steeds die andere helft, hé.” Toch laat ze voor haar jongste reportagereeks haar reiskoffers staan. Voor een veel serieuzer onderwerp, trouwens. Zes weken lang onderzoekt ze voor ons de menselijke psyche.

In ‘Te Gek’ reis je door de hoofden van mensen. Wat heeft jou daar het meeste bij verrast?

”Ik heb vooral geleerd dat mensen met psychische problemen zijn zoals jij en ik. Ze zien er niet per definitie onverzorgd uit of slaan niet altijd wartaal uit. Onbewust had ik op voorhand toch een aantal clichés in mijn hoofd. Ik ben er vooral van geschrokken hoe snel het kan veranderen. Met mij is nu alles psychisch in orde, maar mijn relatie zit goed, de kinderen doen het prima en ik heb een toffe job. Ik heb nu wel gezien dat er niet veel fout moet gaan in je leven om ineens toch te crashen.”

Heb je ooit bij je kinderen gemerkt ze sneller gelabeld werden dan vroeger?

”Mijn oudste zoon is best wel slim en ik werd ooit aangeraden hem te laten testen op hoogbegaafdheid. Maar naast begaafd, is hij ook gewoon sociaal vaardig. Als hij prima functioneert in een groep, waarom zou ik hem dan zo’n test laten doen? Dan pas zou hij een label krijgen en ‘speciaal’ worden.”

Hoe zou je jezelf als moeder omschrijven?

”Ik wist al heel vroeg dat ik kinderen wilde en had ook van mezelf verwacht dat ik een erg beschermende moeder zou zijn. Maar al van bij de geboorte voelde ik: dit wordt elke dag een stukje loslaten. En eigenlijk gaat me dat goed af. Mijn zonen Milo en Romeo zijn nu 17 en 20 jaar. Natuurlijk mis ik die aanhankelijkheid wel eens om me heen, maar tegelijkertijd is het fantastisch te zien dat het nu twee grote gasten zijn die zelf hun plan kunnen trekken.”

Je zei ooit dat schuldgevoelens jou totaal vreemd zijn. Een opmerkelijke uitspraak voor een moeder.

”Ik vind dat zo’n tijdverlies. Wij moeten in ons leven zoveel keuzes maken. Het heeft weinig zin om iedere keer achterom te kijken en je schuldig te voelen om een foute beslissing. Ik kijk liever vooruit en probeer zo goed mogelijk recht te trekken waar het is misgegaan.”

Zelfs geen knoop in de maag als het werk wat is uitgelopen en de kinderen op school wachten?

”Wel, ik deed soms bijna-illegale-dingen op de E19 om de kinderen af te halen in de naschoolse opvang om dan te horen: ‘Maar het is hier net zo leuk!’ (lacht). Nu, het omgekeerde kwam ook wel eens voor. Maar mijn kinderen wisten altijd heel goed waar ik was, wat ik ging doen en dat ik hen kwam halen. Dat vertrouwen vind ik veel belangrijker. Waar ik wel lang over heb gepiekerd is de scheiding. Veertien jaar geleden zijn hun vader en ik uit elkaar gegaan en ik heb me vaak afgevraagd: wat heb ik hun daarmee aangedaan? Ik praat er ook met de kinderen over en zij vinden net dat we het góed hebben aangepakt. Hun papa en ik zijn altijd bevriend gebleven en we hebben ook goede afspraken gemaakt. Mijn zonen weten dat als ze van mij iets niet mogen, ze ook niet bij hun papa moeten aankloppen. Want intussen heb ik hem al opgebeld over de stand van zaken en gevraagd of hij daar achter staat (lacht). De kinderen zien rondom hen ook dat het veel moeizamer kan verlopen – zelfs als ouders níet scheiden. Als ze dat zelf al zeggen, moet ik ook geen schuldgevoel hebben.”

Lees het volledige interview met Annick Ruyts in Libelle 44 (3 november 2011)