Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘De drie zussen van Auschwitz’ van Heather Morris

Elke maand zet Libelle een boek in de kijker. Deze keer is dat De drie zussen van Auschwitz, een pakkende roman van Heather Morris over drie zussen die zelfs in de meest schrijnende omstandigheden steun vinden bij elkaar. Ons recensieteam las het boek en geeft graag z’n ongezouten mening.

Waarover gaat ‘De drie zussen van Auschwitz’?

Toen ze klein waren, beloofden de Joodse zusjes Cibi, Magda en Livia hun vader: wij blijven samen, wat er ook gebeurt. Als Livia op haar vijftiende op transport wordt gesteld, zorgt die belofte voor een dramatische wending. Cibi volgt haar naar het concentratiekamp, Magda duikt onder.

Door een wrede speling van het lot worden de zussen herenigd op de gruwelijkste plek op aarde: Auschwitz-Birkenau. Daar doen ze een nieuwe belofte: wij blijven leven, wat er ook gebeurt. De wil om samen te blijven geeft de zussen moed, ook als ze op dodenmars dwars door Europa worden gestuurd en proberen te ontsnappen.

Nog meer inspirerende boekentips? Die vind je elke dag in onze Facebook-groep ‘Libelle Leesclub’, waar onze leden al hun favorieten met elkaar uitwisselen! De ideale plek voor echte boekenfans!

Wat vindt het Libelle Leesclub-recensieteam?

Aantal sterren

• Glynn: *****
• Charlotte: *****
• Patricia: ***,5
• Ilse: ***,5
• Debby: *****
• Joke: ****
• Sabine: ****
• Lise: ***
• Maya: ****,5

Ik heb deze roman graag gelezen, want …

Glynn: “Heather Morris heeft het unieke talent om van mensen hun levensverhaal een prachtige roman te maken. Je hebt als ware het gevoel dat je de zussen ‘echt’ leert kennen.“

Lise: “Omdat het boek een op waarheid gebaseerd verhaal is, weet je dat je het verslag te horen krijgt uit het perspectief van iemand die het echt meegemaakt heeft. Dit maakt het boek extra speciaal.”

Maya: “Heather Morris heeft een heel goede manier van emoties beschrijven. Je kunt je perfect inbeelden hoe angstig de meisjes moeten geweest zijn op weg naar Auschwitz en hoe dapper Cibi (de oudste zus) was.”

“Je hebt het gevoel dat je de zussen écht leert kennen.”

Debby: “Je leert de drie zussen écht kennen. Het verhaal van Livia, Magda en Cibi is pakkend, ontroerend, hartverscheurend, mooi, meeslepend, krachtig en inspirerend tegelijkertijd. Het boek kruipt echt onder je vel.”

Ilse: “Het is duidelijk dat de auteur de informatie gehaald heeft bij de zussen en hun familie, en veel met hen gesproken en goed naar hen geluisterd heeft.”

Sabine: “Het verhaal houdt je vanaf de eerste bladzijde vast. Je leeft mee met de personages en raakt gefrustreerd over de slechtheid van mensen in oorlogstijd.”

Joke: “In tegenstelling tot vele andere romans over WO II eindigt stopt dit boek niet bij de bevrijding door de geallieerden. Er is ook aandacht voor de nasleep van het gevangenschap en de geslagen wonden, wat deze roman een meerwaarde geeft.”

“Ik had op sommige momenten het gevoel dat ik er zelf bij was.”

Charlotte: “Je kunt het verhaal maar moeilijk loslaten eenmaal je in het boek begonnen bent: je voelt de angst en het verdriet van de zusjes en de emoties blijven komen tot je het boek in één ruk hebt uitgelezen.”

Patricia: “Alle meegemaakte ellende en gruwel wordt zo beschreven dat ik op sommige momenten het gevoel had dat ik er zelf aanwezig was.”

Iets minder vond ik …

Charlotte: “Ik heb geen opmerkingen over wat beter kon. Ik heb het boek heel graag gelezen en heb me nergens aan gestoord.”

“Het relaas is soms wat langdradig en saai.”

Ilse: “De belevenissen van de zussen in de kampen zijn soms echt gruwelijk en traumatisch, maar de beschrijving ervan mist gevoel en diepgang.”

Sabine: “Het verhaal duurt mij iets te lang. Vooral het deel na de ontsnapping vind ik wat te langdradig.”

Glynn: “Alhoewel ik blij ben om te weten hoe het de Meller-zusjes is vergaan na de oorlog, mocht het hoofdstuk over hun leven in Israël misschien net iets beknopter worden beschreven.”

Patricia: “Het relaas van de zussen na de oorlog kwam nogal langdradig en saai over, vergeleken met het gedetailleerde verhaal over de kampen. Persoonlijk had ik dit verhaal over het leven na de kampen liever in een tweede boek gelezen.”

“Soms wordt er wat te ‘zacht’ over de gruwelen van de oorlog geschreven.”

Maya: “Bij de barakken leek er een lichte verbloeming te zijn. Waar je in geschiedenisboeken en musea een afschuwelijk beeld krijgt, wordt er hier niet echt op ingegaan.”

Lise: “Ik vind dat er te zacht over Auschwitz geschreven wordt. Er zijn hier en daar wel een paar verschrikkelijke passages, maar ik vind dat de gruwel daar te weinig benadrukt wordt.”

Debby: “Het einde mocht voor mij gerust uitgebreider, zoals het deel dat ze nog in het kamp zitten. Je voelt dat het einde van het boek nadert en dat is jammer omdat het zo vlot leest en je niet wilt dat er een einde aan komt.”

Joke: “Meermaals moest ik voor mezelf een momentje inlassen om in te laten werken wat er net was gebeurd, zodat ik niets miste in de snelheid waarmee de zussen van de ene in de andere situatie belanden.”

De zin die me bijblijft

Joke: We zijn naar een ander land verhuisd, we hebben zeeën tussen toen en nu geplaatst, en toch… Ze leven nog steeds onder dezelfde hemel, en hun herinneringen zijn in hun vlees verweven. 

Debby: De volle maan zet haar zussen in de schijnwerpers, en eindelijk voelt Cibi het vertrouwen dat ze datgene wat hun te wachten staat – wat het ook zal zijn – samen tegemoet zullen treden.

Sabine: Humor zal je redding zijn. Lach, en als je niet kunt lachen, dwing jezelf dan te glimlachen.

Lise: Ik denk niet dat het nog uitmaakt wat je religie was, als je eenmaal dood bent. Dit zijn woorden van troost, of je nu in God gelooft of niet.

Maya: Ze zijn slechts spikkeltjes in dit eindeloze landschap van vrouwen die een nieuwe helse bestemming tegemoet lopen.

Ilse: Dat ik die gladiool zag voordat we werden weggehaald, gaf me kracht en hoop. En daarom vertel ik jullie dit verhaal nu. We moeten sterk blijven en hoop houden in ons hart.

Patricia: Yitzchak zegt iets tegen zijn dochter, zijn lippen bewegen maar de zussen kunnen hem niet verstaan. De oude man glimlacht. Hij glimlacht en hij knikt.

Charlotte: Gisteren was een heel leven geleden.

Glynn: Blijf samen, wat er ook gebeurt.

LEES OOK:

• Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘De liefdesbrief’ van Lucinda Riley
• Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘Het winterse avontuur’ van Karen Swan
• Libelle Leesclub: wie is auteur Santa Montefiore?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!