Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘De liefdesbrief’ van Lucinda Riley
Elke maand zet Libelle een boek in de kijker. Deze keer is dat De liefdesbrief, een roman van Lucinda Riley die ze eigenlijk al twintig jaar geleden schreef. Ons recensieteam las het boek en geeft graag z’n ongezouten mening.
Waarover gaat ‘De liefdesbrief’?
De jonge journaliste Joanna krijgt de opdracht verslag te doen van de uitvaart van Sir James Harrison, een wereldberoemde acteur. Na de begrafenis ontvangt ze een mysterieuze brief, met aanwijzingen die naar een explosief geheim lijken te leiden – een geheim dat de acteur zeventig jaar lang verborgen heeft gehouden. Met behulp van Sir James’ kleinzoon ontrafelt Joanna langzaam maar zeker het raadselachtige verhaal.
Maar tijdens haar zoektocht ontdekt ze dat verschillende machtige mensen de brief willen hebben. En die zullen haar ten koste van alles proberen tegen te houden …
Waarom wordt het boek nu pas uitgegeven?
Tot het grote verdriet van al haar fans, en voor velen geheel onverwacht, overleed Lucinda Riley op 11 juni 2021 aan slokdarmkanker. Een kleine twee maanden later verscheen de Nederlandstalige versie van De liefdesbrief.
Al in 1998 schreef ze een eerste versie van de roman, toen nog met Seeing Double als titel. Haar uitgeverij werkte de publicatie echter tegen: het verhaal speelt zich voor een groot stuk af binnen een fictief koningshuis en op dat moment in de geschiedenis (Diana was het jaar ervoor om het leven gekomen) had de populariteit van de Britse royals net een historisch dieptepunt bereikt.
Een dikke twintig jaar later was de tijd rijp om de spannende, intrigerende roman een nieuwe kans te geven. En een perfecte gelegenheid om ons recensieteam erop los te laten!
Nog meer inspirerende boekentips? Die vind je elke dag in onze Facebook-groep ‘Libelle Leesclub’, waar onze leden al hun favorieten met elkaar uitwisselen! De ideale plek voor echte boekenfans!
Wat vindt het Libelle Leesclub-recensieteam?
Silvana: “Een mysterie in ware James Bond-stijl”
Aantal sterren
****
Ik heb deze roman graag gelezen, want …
Dat dit boek er eentje met pit zou zijn, was al snel duidelijk bij het lezen van de noot van de schrijfster zelf. De rode draad doorheen het verhaal is de speurtocht naar een geheime liefdesbrief afkomstig van een lid van een fictieve Britse koninklijke familie. Dit, en het feit dat een eerste poging tot publicatie van het boek geboycot werd, deed me nog meer zin krijgen om het boek te lezen.
“Aan onverwachte wendingen en spannende subplots geen gebrek!”
De liefdesbrief is nagelbijtend spannend, zit vol romantiek en is doorspekt met Ierse humor. Tijdens de zoektocht naar de geheime liefdesbrief is niets nog wat het lijkt en word je moeiteloos meegezogen in het avontuur. Heel wat personages proberen de geheime liefdesbrief in handen te krijgen wat leidt tot onverwachte wendingen en spannende subplots. Naar het einde toe slaagt Lucinda erin de spanning stevig op te bouwen, vallen uiteindelijk alle puzzelstukjes samen en wordt het mysterie in ware James Bond-stijl ontrafeld.
Ook leuk zijn de verwijzingen naar schaakstukken op de pagina’s die voorafgaan aan enkele hoofdstukken: die dragen bij tot de mysterieuze sfeer. Dankzij het gebruik van deze schaaktermen krijg je als lezer al een vermoeden wat er in het volgende hoofdstuk zal gebeuren.
Iets minder vond ik …
Liefhebbers van het thrillergenre zullen bij het lezen van De liefdesbrief toch wat op hun honger blijven zitten. Zelf zou ik het boek eerder omschrijven als een spannende roman. Alles in het verhaal draait om verraad, jaloezie, hebzucht en onbeantwoorde liefde. Dat zijn de perfecte ingrediënten voor een thriller, maar doordat de schrijfstijl nogal repetitief is, vertraagt het tempo halverwege het boek en wordt het wat saai en voorspelbaar. Ook is het verhaal soms ongeloofwaardig.
De zin die me bijblijft
Ik denk dat ik het stof even laat neerdalen voordat ik de leeuwenkuil weer in ga.
Katrien: “Onbegrijpelijk dat dit verhaal al die tijd stof lag te vergaren op een schap bij een uitgeverij”
Aantal sterren
****
Ik heb deze roman graag gelezen, want …
Aangezien ik me niet gauw verlies in hypes, had ik nog geen enkel boek van Lucinda Riley gelezen, maar die vooroordelen heb ik tijdens het lezen laten varen. Lucinda weet hoe ze een verhaal boeiend moet opbouwen en neemt je bij de hand om je plottwist na plottwist bij het verhaal te houden. Ze neemt de tijd en ruimte om het verhaal, de personages en de setting beeldend te beschrijven, zonder erin te overdrijven.
Over het verhaal was goed nagedacht: de verhaallijn verveelt nooit en de hoofdstukken eindigen altijd met een cliffhanger die doet verlangen naar meer. Het valt niet echt op dat het boek meer dan twintig jaar geleden geschreven en nu pas uitgegeven werd. Integendeel: het geeft het een zekere charme. Onbegrijpelijk bijna dat dit mooie verhaal al die tijd stof lag te vergaren op een schap bij een uitgeverij!
Iets minder vond ik …
Naarmate het verhaal vorderde, volgden de plottwists elkaar heel snel op. Op zich is het leuk te merken dat een verhaal toch anders uitdraait dan je eerst vermoedde, maar op den duur werd het te veel en bemoeilijkte dat ook het leesbegrip.
“De vertaling had beter gekund”
Daarnaast hoort Lucinda Riley thuis in een bepaald genre van lectuur en de soms ietwat ‘romige’ beschrijvingen zorgen ervoor dat ook dit boek naadloos in dat genre past. Voor wie daarvan houdt, hoeft dat uiteraard geen probleem te zijn.
Tot slot viel me op dat de vertaling hier en daar beter had gekund: de woordkeuze, en soms ook de vreemde zinsbouw, zorgen ervoor dat je vaak even iets moet herlezen.
De zin die me bijblijft
De gedachte dat hij hier was, in deze bioscoopzaal, waarschijnlijk maar een paar meter bij haar vandaan, en ze voor het eerst in meer dan tien jaar dezelfde lucht inademden, bezorgde haar zoveel verwarrende, intense emoties dat ze dacht dat ze het einde van de film niet zou halen zonder flauw te vallen.
Janique: “Ik bleef geprikkeld om verder te lezen”
Aantal sterren
****
Ik heb deze roman graag gelezen, want …
De liefdesbrief is een vlot te lezen verhaal ondanks de vele personages en complotten. Lucinda beschrijft de gebeurtenissen en plaatsen in het boek heel mooi, waardoor je je enorm betrokken voelt.
Ik werd in het bijzonder volledig meegezogen door de verhaallijn rond Simon. Wie is hij nu écht? Heeft hij toch een hart of blijft hij altijd rationeel? Het leek soms wel of ik in een theaterstuk zat!
“De gebeurtenissen volgen elkaar in een sneltempo op”
De romantiek in het verhaal is ook aanwezig maar niet dominant. Ik was eerder geïntrigeerd door de karakters van de personen en hun trouw aan de verschillende mensen in hun leven.
Het boek wegleggen vond ik erg moeilijk: je blijft geprikkeld om verder te lezen, want de gebeurtenissen volgen elkaar in een sneltempo op.
Iets minder vond ik …
Soms volgen de gebeurtenissen elkaar zó snel op dat je je hoofd erbij moet houden. Je hebt enerzijds de verhaallijn van Jo, die eigenlijk het hoofdpersonage is in het boek (op zoek naar de geheimen achter de brief) en anderzijds die van Zoë, die ook belangrijk is. Ik had meer de neiging om Simon als hoofdlijn te nemen omdat hij bij de twee verhaallijnen betrokken is. Zijn verhaallijn vind ik duidelijker geschreven.
Bovendien vond ik dat sommige uitgebreide omschrijvingen krachtiger en bondiger hadden gekund.
De zin die me bijblijft
Is dit Simon, Jo’s beste vriend, aan het woord of Simon, eersteklas geheim agent?
Tine: “Ik moest soms een strijd met mezelf voeren om het boek aan de kant te leggen”
Aantal sterren
***
Ik heb deze roman graag gelezen, want …
Na een aantal boeken uit de reeks van De Zeven Zussen te hebben doorsparteld, zat ik met een duidelijk verwachtingspatroon ten opzichte van deze kanjer … Hoewel zo goed als iedereen laaiend enthousiast lijkt te zijn over haar boeken, ben ik niet echt wild van (haar) historische romans met de elkaar afwisselende verhaallijnen tussen heden en verleden.
“Dit is wat ik verlang van een boek”
Ondanks het voor mij onheilspellende voorwoord (‘O nee, toch niet weer zoveel geschiedenis?’) en de misleidende, romantische titel toont dit boek alvast dat Lucinda ook op een totaal andere manier kon schrijven. Dit verhaal is meer lineair en meer ‘hier en nu’, wat het voor mij persoonlijk een heel stuk aangenamer maakte om te lezen.
Lucinda zoog me helemaal mee in het verhaal waardoor ik soms echt een strijd met mezelf moest voeren om het boek aan de kant te leggen en terug over te gaan naar de orde van de dag. En laat dát nu net zijn wat ik verlang van een boek. Dank je, Lucinda!
Iets minder vond ik …
Ondanks dat het verhaal me mee ‘zoog’ en me tot op het einde (zelfs tot aan de laatste zin) steeds opnieuw bleef verrassen, blijf ik met een enigszins gefrustreerd en verward gevoel achter. Door de vele personages en het trage onthullen blijf ik zitten met de vraag of ik het geheim nu wel écht snap, of er me in het hele spinnenweb toch nog iets is ontgaan.
‘De verlossing’ waar ik op het einde op had gehoopt, bleef dus uit en werd plots ingevuld door open einde dat iets te ver van het verhaal staat.
De zin die me bijblijft
Ik heb geen lievelingszin in dit boek, want ondanks de vlotte schrijfstijl vind ik (de vertaling van) de schrijfstijl in dit boek zeker geen literair hoogstandje.
Evelien: “Dit boek is een rollercoaster van emoties”
Aantal sterren
****
Ik heb deze roman graag gelezen, want …
Dit boek leest als een trein. Je voelt de gejaagdheid waarmee Joanna te maken krijgt door je lijf razen als ze dichter en dichter bij de oplossing lijkt te komen. Je gaat steeds meer met haar en de leden van de familie Harrison meeleven. Op den duur voel je jezelf een echte detective die mee op zoek gaat naar de kern van alle geheimen.
“Ik voelde de spanning door mijn lijf razen”
Het verhaal zit vol verboden romances, het neemt je mee op een rollercoaster van emoties én heeft een heel onverwacht einde.
Iets minder vond ik …
Ik kan geen dingen bedenken die anders of beter kunnen aan het boek. Na de laatste zin van het boek heb ik wel het gevoel dat er nog een vervolg op had kunnen komen; het is namelijk een vrij open einde. Helaas zal dat er niet inzitten.
De passage die me bijblijft
Ze liep snel weg omdat ze niet wilde dat hij haar tranen zag. Ze hoorde hem nog zachtjes iets mompelen, dus draaide ze zich hoopvol om. ‘Zei je iets?’
‘Nee. Alleen… het allerbeste.’
‘Oké. Dank je.’ Zoe glimlachte droevig naar hem. ‘Dag.’
Hij keek toen hoe ze in de Jaguar stapte. ‘Mijn liefste,’ voegde hij eraan toe toen de auto wegreed en uit het zicht verdween.
LEES OOK:
- Libelle Leesclub: wie is auteur Corina Bomann?
- Libelle Leesclub: wie is auteur Santa Montefiore?
- Libelle Leesclub: maak kennis met auteur Sophie Kinsella
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!