Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘Gloriedagen’ van Corina Bomann

Regelmatig zet Libelle een boek in de kijker. Deze keer is dat Gloriedagen, de nieuwste roman van bestsellerauteur Corina Bomann. Ons recensieteam las het boek en geeft graag z’n ongezouten mening.

Waarover gaat ‘Gloriedagen’?

Berlijn, 1919. Dr. Louis Conradi bevindt zich op een kruispunt in zijn leven. De oorlog zette een streep door zijn plannen om als missionarisarts naar Afrika af te reizen, en in Zwitserland, waar hij nu woont, lijkt geen toekomst voor hem te zijn weggelegd. Dan hoort hij dat in Berlijn een ziekenhuis herbouwd wordt. Waldfriede – voorheen een chic sanatorium voor de rijken – wordt een hospitaal voor álle Berlijners. Hij meldt zich aan en inspireert onder andere de jonge verpleegster Hanna Richter om er ook flink de schouders onder te zetten.

In een stad waar de Eerste Wereldoorlog diepe wonden heeft achtergelaten, waar de Spaanse griep en armoede om zich heen grijpen, waar de nog jonge Weimarrepubliek zich nauwelijks staande kan houden omdat nationalistische stemmen dagelijks aan kracht winnen, is het moeilijk om het hoofd boven water te houden. Maar het personeel van Waldfriede is vastbesloten een veilige haven te zijn voor de bewoners van hun stad – wat de roerige politieke tijden hun ook voorschotelen.

Gloriedagen is het eerste deel van de Walfriede-serie, een nieuwe historische romanreeks.

Nog meer inspirerende boekentips? Die vind je elke dag in onze Facebook-groep ‘Libelle Leesclub’, waar onze leden al hun favorieten met elkaar uitwisselen! De ideale plek voor echte boekenfans!

Wat vindt het Libelle Leesclub-recensieteam?

Aantal sterren

• Lise: ****
• Joke: **
• Maya: ***
• Charlotte: *****
• Carine: *****
• Rebekka: ****
• Sabine: ***

Ik heb deze roman graag gelezen, want …

Rebekka: “Zoals we intussen gewoon zijn van Corina Bomann creëert ze opnieuw een prachtig vrouwelijk personage.”

Charlotte: “Het is alweer een boek dat leest als een trein, zoals we intussen wel van Corina Bomann gewoon zijn.”

Maya: “Ik ben onder de indruk van de link tussen het boek en de actualiteit. Ondanks dat de huidige inflatie niet zo extreem aan het stijgen is als toen is het toch wel voelbaar. Mensen die nu een huis proberen kopen herkennen zoveel situaties uit dit boek.“

Sabine: “De liefde en spanning tussen de personages is echt voelbaar.”

Joke: “De setting van het verhaal bevat meerdere interessante elementen en verschillende boeiende thema’s overlappen elkaar. Ik ben sowieso wel geboeid door romans over het interbellum.”

Carine: “Ik vond het boeiend om via dit verhaal meer te weten te komen over de levenswijze en religieuze beleving van de ‘zevendedagsadventisten’, die o.a. Waldfriede hebben gesticht.”

Lise: “Dit is een perfect boek om te lezen op het strand of op een zomerse dag. Lekker luchtig!“

Iets minder vond ik …

Joke: “Ik miste de ruwe, rauwe kantjes die een vlak personage een echte persoonlijkheid kunnen geven. Nu bleven ze te eendimensionaal, en daardoor kon dit boek mijn aandacht niet vasthouden.”

Maya: “In een boek dat deze hoeveelheid pagina’s telt, wil je ook genoeg gebeurtenissen hebben om te blijven lezen. Er waren heel wat situaties die uiteindelijk niets hebben bijgedragen tot het totale verhaal.”

Lise: “Hier en daar had ik het gevoel dat de roman wat ouderwets geschreven was. Dat zal liggen aan de tijd waarin het boek zich afspeelt, maar het is niet mijn stijl.”

Rebekka: “Gloriedagen telt 570 bladzijden en je krijgt als lezer veel informatie, maar dat is noodzakelijk als je een verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten wilt schrijven. Gelukkig gaat het niet vervelen.”

Sabine: “Ik vind het boek te dik. Gewoonlijk laat ik zo’n turf opzij liggen.”

Charlotte: “Ik kan geen minpunten bedenken.”

Carine: “Ook ik kan echt niets bedenken wat ik niet goed vond.”

De zin die me bijblijft

Charlotte: Ik schaam me voor mijn gedachten, maar inmiddels weet ik dat ik met je getrouwd was, ongeacht wat de oorlog met je gedaan had… Maar nu moet ik vooruitkijken. Weggaan. Ik zal je nooit vergeten.

Maya: ‘De oorlog is voor zo velen van ons traumatisch geweest,’ zei ze zacht. ‘Je denkt dat het alleen je eigen volk zo vergaat, maar dan vergeet je dat er ook aan de andere kant mensen sterven.’

Joke: Goed dan, ik spring over mijn eigen schaduw heen. Misschien moet het wel zo zijn.

Rebekka: We mogen ons doel niet uit het oog verliezen, al helemaal niet als het obstakel in het verleden ligt.

Lise: De woorden waren als regendruppels die voor Hanna op de vloer vielen terwijl ze onder een luifel stond. Ze bereikten haar niet echt, ook al wist ze dat ze er waren.

Carine: Het was alsof de klanken haar ziel meenamen op een reis door de lucht naar de hemel.

Sabine: Ze droeg goede leren schoenen, wat Hanna bijna een beetje jaloers maakte.

LEES OOK:

• Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘Het kamermeisje’ van Nita Prose
• Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘Royal’ van Danielle Steel
• Libelle Leesclub: ons recensieteam las ‘Aroma’ van Ann Galland

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!