Redactrice Karolien interviewde bestseller-auteur Santa Montefiore in Toscane

Voor wie Santa Montefiore niet kent… De Britse schrijfster (48) werd geboren als Santa Palmer-Tomkinson. Ze schreef een twintigtal romans waarvan er in België en Nederland alleen al 2,5 miljoen werden verkocht.

Santa is getrouwd met historicus en schrijver Simon Sebag Montefiore. Samen hebben ze twee kinderen: Sacha, 15, en Lily, 17. In Groot-Brittannië kwam de familie het afgelopen jaar in een storm terecht toen Santa’s celebrity-zus Tara Palmer-Tomkinson plots overleed aan een maagbloeding.

Het aanstekelijke enthousiasme van Santa Montefiore

Santa Montefiore is de domste niet. Haar nieuwste boek ’Onder de Italiaanse zon’ speelt zich af in het prachtige Toscane, en waar zou ze haar boek beter kunnen voorstellen aan de pers dan in Toscane, waar journalisten zélf de geur van wilde rozemarijn en kamperfoelie kunnen opsnuiven die ze in haar boeken zo weelderig beschrijft. Het idee zat goed, maar als we met een handvol journalisten in Lucca aankomen, heeft de laatste regenbui de Italiaanse geuren weggevaagd en heeft een late winterprik de eerste magnoliabloesems in de kiem gesmoord. De Italiaanse zon wil dan misschien niet meewerken, met haar aanstekelijke enthousiasme heeft Santa Montefiore geen zon nodig om je warm te maken voor haar boek en het land waar ze zo van houdt.

Een interessant gesprek

Het is niet je eerste boek dat zich in la bella Italia afspeelt. Wat trekt je zo aan in het land?

”De geuren, de geluiden, het eten, de landschappen,… Italië is een land dat al je zintuigen prikkelt. Op mijn 21ste heb ik een halfjaar in Milaan gewoond en daarna ging ik geregeld op vakantie in Toscane. Ik kan me niet voorstellen dat iemand níét van Italië houdt.”

Is het makkelijker om liefdesverhalen te laten afspelen in het zwoele zuiden dan pakweg in het hoge noorden?

”Niet per se. Ik schrijf gewoon over de plekken die ik ken. En waar ik zélf zou willen zijn. Ik werk gemiddeld zes maanden aan een boek en al die tijd ben ik in gedachten bij mijn personages. Ik kan hun belevenissen voelen en proeven. Het is als een soort meditatie. Dan kies je maar beter een plek waar je zelf ook van geniet. (lacht)”

Je boek gaat ook over familiebanden. Over hoe moeilijk het is om je rol als moeder, dochter, partner en werknemer te combineren. Is dat zo lastig voor jou?

”Absoluut, en volgens mij is dat nu moeilijker dan ooit, omdat we zo laat kinderen krijgen. Ik kreeg de mijne toen ik dertiger was, waardoor ik nu én puberkinderen heb én ouders die in de zeventig zijn. De sandwichgeneratie, hé. Ik heb het geluk dat mijn ouders nog goed te been zijn en jong van geest, maar ook mijn kinderen hebben me nog erg nodig. Mijn dochter Lily is 17 en heeft net een ontzettend zware tijd achter de rug. Ze was nieuw op een school waar iedereen elkaar kende en alle kliekjes al waren gevormd. Twee jaar lang heeft ze daar op internaat gezeten zonder ook maar één vriendin te hebben. Niemand die zei: ‘kom er gezellig bij’, alsof ze onzichtbaar was. Dat is vreselijk voor een tiener.”

En ook verschrikkelijk om daar als moeder achter te komen. Om van de zijlijn te moeten toekijken.

”Mijn hart bloedde, zonder meer. Maar tegelijk besef ik dat dit soort dingen bij het leven horen. Het ergste wat je voor je kind kunt wensen, is dat het altijd gelukkig is. Dat geloof ik echt. Als je zelf nooit hebt afgezien, kun je je niet inleven in een ander. Het mooiste voorbeeld: toen Lily tien was, moest haar tand gevuld worden, maar de tandarts had haar niet genoeg verdoofd. Tranen met tuiten huilde ze, drama tot en met. Toen we naar huis reden, vertelde ik haar dat ik ooit mijn wijsheidstanden had moeten laten trekken – alle vier in één keer. Voor het eerst in haar leven keek ze me vol medeleven aan. ’Ocharme, mama’. Voor het eerst leefde ze zich in een ander in.”

Maar da’s fysieke pijn. Als moeder is het toch makkelijker om een kind te troosten voor een ontstoken tand dan wanneer het emotioneel in de knoop zit?

”Natuurlijk wel, maar het principe is hetzelfde. Je wordt begripvoller, zachter en wijzer als iets moeilijks je overkomt. Ik zeg niet dat je gekwetst moet worden vooraleer je begripvol kunt zijn, maar het is niet iets slechts. Het is deel van het leven.”

Wat dat betreft hebben jullie er een pittig jaar opzitten: je zus stierf plots aan een maagbloeding. Dat verlies moet er enorm hebben ingehakt.

”Haar dood heeft zoveel veranderd. Hoe ik naar de wereld kijk. En naar mezelf. Ik was tien hoofdstukken ver bij het schrijven van dit boek toen Tara stierf. Twee maanden kreeg ik geen letter op papier en alles wat ik daarna geschreven heb, voelt anders. Mijn moeder kan het boek lezen en op de pagina nauwkeurig zeggen waar ik opnieuw ben beginnen te schrijven. Omdat je onvermijdelijk je eigen ervaringen in je boek stopt. Omdat je schrijft met je hart.”

“Na de dood van mijn zus kreeg ik twee maanden geen letter op papier. Maar plots vloeiden de woorden weer”

Je beschrijft het verlies van een dierbare alsof je een brug oversteekt en nooit meer naar de andere kant kunt terugkeren. Wat liet je aan die andere kant achter, met de dood van Tara?

”Mijn zorgeloosheid. (denkt na) In één klap werd het leven serieus. Zag ik schaduwen die ik ervoor niet zag. Ik kan nooit meer naar iets moois kijken, zonder te denken aan dat grote verlies. Dat ik mijn zusje mijn hele leven nooit meer kan zien, is zo choquerend… (denkt na) Maar ook hier is die keerzijde. Ik ben nu aan die kant van de brug waar je het leven op een andere manier waardeert. Waar je een connectie voelt met mensen die ook iemand hebben verloren. Alsof je plots een andere taal spreekt, zonder er zelfs expliciet over te moeten praten. Eén van mijn beste vriendinnen verloor drie jaar geleden haar zus aan kanker. Pas nu denk ik: ik kan niet geloven dat ik er niet méér voor haar was. Dat ik de impact van zo’n verlies niet kon inschatten.”

Je dacht dat je dit boek nooit zou afkrijgen, en toch ligt het hier…

”Ik vreesde dat ik mijn hoofd er niet meer toe zou kunnen zetten. Tot mijn dochter naar de bijles moest en ik in een cafeetje op haar wachtte. Een week lang nestelde ik mij met een latte en mijn muziek in dat cafeetje en plots vloeiden de woorden weer. Plots zat ik weer in die flow.”

Je bent het dus niet verleerd? We kunnen dus nog meer Montefiores verwachten?

”Ja, ik ben al aan de volgende bezig. Al denk ik er na deze Italiaanse perstrip sterk aan om het verhaal nog om te gooien. Misschien moet ik het zich laten afspelen in een wellnessresort op de Caraïben. Zien we elkaar dan volgend jaar daar? (lacht)”

Het boek: ‘Onder de Italiaanse zon’

Als Gracie (67) in een tijdschrift leest over een kookcursus in Italië, beslist ze het avontuur tegemoet te reizen. Haar dochter en kleindochter begrijpen niets van deze plotse ‘gril’, maar zakken mee af naar Toscane. Wat volgt is een meeslepend verhaal over nieuw aangehaalde familiebanden, een verloren liefde en nieuwe kansen.

Onder de Italiaanse zon, door Santa Montefiore, uitg. Lannoo.

Tekst: Karolien Joniaux – Foto’s: Alex de Groot

Nog meer lezen:

• Santa Montefiore en M.J. Arlidge bespreken samen met jou hun boeken op de Boekenbeurs
• Zot van dit boek: ‘De zwaluw en de kolibrie’ van Santa Montefiore 
• Libelle Gebaar: opnieuw grote kinderboekeninzameling! 

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!