Schrijver Marnix Peeters over zijn afscheid van een moeder met alzheimer

“Sinds mijn moeder dood is, voel ik de enorme drang om haar weer bijeen te puzzelen, haar bijeen te schrijven in verhalen en woorden. Ik vraag me nu bijvoorbeeld vaak af: ‘Wat deed mijn moeder toen ze dertig was, of toen ze zo oud was als ik? Die drang om te wéten, om haar te kennen, die is zo sterk sinds ze weg is.”

Het is een van de prachtige dingen die schrijver Marnix Peeters binnenkort vertelt in een interview met Libelle – het blad dat zijn moeder zelf zo graag las – over zijn mama. Die leed aan de ziekte van Alzheimer, en daarover schreef Marnix het ontroerend mooie boek ‘Zo donker buiten’.

Zo donker buiten

‘Zo donker buiten’ is het eerlijke en pakkende relaas van schrijver Marnix Peeters over het afscheid van zijn moeder, die een jaar geleden de strijd tegen alzheimer verloor. Een ingrijpende gebeurtenis, en jammer genoeg voor heel wat mensen pijnlijk herkenbaar. Dat is meteen ook een van de redenen waarom Marnix Peeters dit boek schreef. Alzheimer treft ongeveer 6 op de 100 mensen boven de 65. De ziekte, ook bekend als alzheimerdementie, begint vaak met geheugenstoornissen en evolueert langzaam maar onverbiddelijk van een lichte naar een ernstige vorm, waarbij er naast geheugenstoornissen ook andere klachten als spraakverlies of epilepsie optreden.

Hoezeer alzheimer zijn sporen nalaat, niet alleen voor de patiënt maar ook voor alle geliefden errond, kun je lezen in ‘Zo donker buiten’, maar ook in het interview met Marnix Peeters, dat binnenkort in ons magazine Libelle verschijnt. Hieronder lees je al enkele pakkende citaten uit het interview.

Marnix Peeters over…

het leven met een moeder die alzheimer heeft:

“Wij kunnen als mens niet zonder een sprankeltje hoop. Zelfs bij de ergste kankerdiagnose klampen we ons vast aan de 0,1 procent kans dat het toch nog goedkomt. Maar alzheimer werkt zo niet, daarbij bestaat er geen enkele kans dat het weer goed komt. Leven zonder dat sprankeltje hoop, dat is heel moeilijk.”

“Het is een cliché, maar mijn moeder werd die laatste jaren weer kinds. Ik had het gevoel dat al haar kinderlijke angsten weer boven kwamen drijven, zoals haar angst voor water. En snoepen dat ze die laatste jaren kon, zo gulzig als een klein kind. We hadden de gewoonte om een taart mee te nemen als we op bezoek kwamen. Maar nog voor de koffie klaar was, had ze die al helemaal naar binnen geschrokt. Als mijn vader dan zei: ‘Stop eens, straks hebben de mensen niets meer’, haalde ze haar schouders op en at ze gewoon verder.”  

de stille strijd van zijn vader:

“De geriater die mijn moeder heeft verzorgd, verwoordde dat heel mooi: ‘Je weet als partner niet hoe je moet reageren op de alzheimer van je geliefde. Of je verdrietig moet zijn, of kwaad. Iedereen die langskomt, vraagt ook alleen maar: ‘Hoe is het met ons ma?’ Zelf voel je je verwaarloosd door je omgeving, maar je wilt dat niet uitspreken. En het ergste is: ook je partner met alzheimer kijkt ondertussen liever naar de vogeltjes buiten, en ziet jou niet meer staan.”

het echte afscheid:

“Dat einde was zo indrukwekkend, ik heb daarna wekenlang niet voorbij dat beeld van mijn moeder op haar sterfbed kunnen kijken. Dat is van een helse, bevreemdende intimiteit… Maar ook onvergetelijk in de positieve zin: ik was zo trots dat ik daarbij was, dat ik dat heb mogen meemaken. Ik zou het ook ondraaglijk hebben gevonden dat ik via de telefoon had moeten vernemen dat mijn moeder gestorven was.”

zijn eigen rouwproces:

“Sinds mijn moeder dood is, voel ik de enorme drang om haar weer bijeen te puzzelen, haar bijeen te schrijven in verhalen en woorden. Ik vraag me nu bijvoorbeeld vaak af: ‘Wat deed mijn moeder toen ze dertig was, of toen ze zo oud was als ik? Hoe zag haar leven eruit?’ Die drang om te wéten, om haar te kennen, die is zo sterk sinds ze weg is.”

de sporen die de ziekte nalaat:

“Het eindeloos gerekte leven, dat lijkt me echt geen cadeau. Ik ben ook absoluut geen gezondheidsfanaat, ik zet niet alles op alles om toch maar de honderd te halen. De dood zal natuurlijk altijd te vroeg komen, maar na wat ik bij ons ma gezien heb, denk ik: ‘Als het kiezen is tussen ‘gezond’ stoppen op mijn 60ste of het als mijn moeder met alzheimer te rekken tot mijn 82ste, dan kies ik voor het eerste.”

‘Zo donker buiten’, het boek van Marnix Peeters (uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts) is nu in alle boekhandels te koop voor 22,99 euro. 

Lees ook:

• Mijn verhaal: De moeder van Sandra heeft al drie jaar alzheimer

• VIDEO: Dochter vertelt mama met Alzheimer 100x dat ze zwanger is

• Mijn verhaal: Sabine ging fulltime voor haar zieke moeder zorgen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!