Schrijversduo Nicci French: Over de mysterie van boeken en de eenvoud van geluk

In hun boeken zoeken ze de mysterieuze, donkere kanten van de mens, de stad en het leven op. In hun dagelijkse bestaan lijkt eenvoud de rode draad te zijn. ‘Geluk zit in de simpelste dingen, er is niets meer deugdzaam.’

Het schrijversduo Nicci Gerard en Sean French spreekt nochtans tot ieders verbeelding: een schrijverskoppel, meer dan 20 jaar getrouwd én met een groot gezin. In het literaire misdaadgenre zijn ze bovendien wereldsterren. Ze vormen één schrijversbrein en doen alles samen. Althans, bijna alles.

Nieuw boek, nieuwe avonturen

Wanneer we Nicci French in Gent ontmoeten, blinkt hun nieuwste boek ‘Zondagochtend breekt aan’ – uit de achtdelige reeks over de mystieke psychotherapeute Frieda Klein – al meteen in de top 10 van de boekenlijsten. Dat ze dit intussen gewoon zijn, lijkt voor de hand liggend, maar al snel wordt duidelijk: elk nieuw boek is een spannend avontuur, een rollercoaster aan emoties.

Nicci: “Wanneer een verhaal dat startte in je hoofd, na een jaar lang schrijven, de wereld ingaat, blijft dat één van de meest opwindende en angstaanjagende momenten als schrijver. Hoeveel verhalen je ook uitbrengt.”

succes moet je bevrijden, niet verlammen.

Sean: “Een boek publiceren, is een deel van je diepste gedachten prijsgeven. Dat blijft een raar gevoel. Maar nerveus daarvoor zijn, heeft geen nut, want dat werkt verlammend. Je moet je boek op een bepaald moment loslaten, want je wilt er tenslotte met mensen over praten, hun gedachten erover weten: hoe zij kijken naar de personages en naar het verhaal. Je boek komt pas tot leven als we erover kunnen communiceren met onze lezers.”

Houden jullie, bij de start van een boek, soms rekening met wat de lezer wil lezen?

Nicci: “Lezers zijn zeer slim, ze kunnen het bijna ruiken wanneer iets niet authentiek is. Behandel je jouw boeken als nummers, hapklaar en voor de hand liggend, dan word je een cynische schrijver. Voor ons is het heel belangrijk om nooit zo te worden, uit respect voor onze lezers.”

Sean: “Een fatale fout bij schrijven is constant denken: wat zouden de lezers graag hebben dat wij schrijven? Je moet lezers iets geven dat ze niet verwachten, blijven verrassen. Anders wordt het saai. Al onze boeken starten met een intiem idee waar wij door gepassioneerd zijn en we laten de kiem van dat idee groeien. We schrijven en researchen een jaar lang op ons eentje. Wanneer je dit dan loslaat op de wereld en vele mensen lijken het goed te vinden, is dat een zeer opwindende verrassing.”

Heeft het succes jullie schrijfwijze dan niet veranderd?

Nicci: “Misschien. Ons succes werkt in ieder geval bevrijdend, niet verlammend. Het maakt ons moediger om risico’s te nemen. In onze omgeving zien we vaak dat succes als een strop rond de nek werkt. Het maakt conform en conservatief. Sommige schrijvers vinden het ook een beknotting van hun vrijheid en rijden zichzelf in de val omdat ze het gevoel hebben te moeten blijven behagen. Dat krijg je wanneer je denkt in cijfers. Voor ons zou dit het einde van ons schrijversbestaan betekenen.”

De achtdelige reeks over Frieda Klein begint op z’n einde te lopen. Boek zeven is net uit. Wat nadien?

Sean: “We vragen ons hetzelfde af. We wisten dat we rond de personage van psychotherapeute Frieda Klein acht boeken gingen schrijven. Nadien laten we Frieda los. Het laatste boek wordt dan ook een mooie climax en sluit de cirkel met het eerste deel. Na dit einde plannen we een verre reis waar we zullen wandelen en de rest van ons leven zullen bespreken (lacht). Al zal het ook moeilijk worden om los te laten. Frieda is tien jaar geleden in ons leven gekomen, we kennen haar intussen door en door. We zullen ze missen, we moeten écht afscheid van haar nemen. In bijna al onze conversaties speelt ze een rol.”

Frieda Klein leeft al jaren in jullie hoofd. Toch blijft ze in de boeken heel mysterieus. Is ze voor jullie een en dezelfde persoon?

Nicci: “We hebben hetzelfde gevoel over haar. Maar iedereen kijkt anders naar iedereen. Wij ook. Ze heeft sowieso donker haar, donkere wijde ogen, ze draagt staplaarzen en trenchcoats en een sjaal. Ze loopt met een rechte rug, hoofd omhoog. Ze is verzuurd, maar sterk en eerlijk. Ze is niet het personage waar iedereen dol op is. Maar hoe ik naar Frieda kijk, is niet exact hetzelfde als Sean. Toch is ze één en dezelfde persoon.”

Mocht Frieda ooit een filmpersonage worden, hebben jullie dan iemand in gedachten?

Sean: “Het toeval wil dat we juist de rechten hebben toegekend om van de Frieda Klein-reeks een film- of televisiescenario te maken. We willen ons daar niet té veel mee bemoeien, omdat we ook weten dat er geknipt en geplakt moet worden om die acht boeken in een film of televisiereeks te gieten.”

Nicci: “Al zou ik graag een klein bijrolletje willen, een dood lichaam spelen op de achtergrond, bijvoorbeeld. Dat lijkt me wel een interessante ervaring. (lacht) En een beetje rondhangen op de set, natuurlijk.”

de actrice die frieda klein speelt, moet een donker kantje hebben.

Sean: “Onlangs stelden we ons dezelfde vraag: wie kan Frieda Klein spelen? We kwamen op Rebecca Hall (Bekend van Woody Allens film Vicky Cristina Barcelona). Volgens ons kan ze alle aspecten van Frieda aan.”

Na een succesvol boek terug achter de schrijverstafel kruipen. Hoe doen jullie dat? Hebben jullie tijd nodig om te bekomen?

Sean: “Als er een ding in ons leven een constante is, is het chaos. Vergeet de stille, perfect ingerichte schrijverskamer waar we ons kunnen terugtrekken. In ons huis, waar we al twintig jaar wonen, is het altijd de zoete inval. De ene dochter verhuist, de andere trekt terug bij ons in. We hebben vier kinderen (Nicci heeft twee kinderen uit een vorige relatie en twee met Sean). We schrijven al sinds ze peuter waren, dus ’tot rust komen’ was er niet bij. Nu zijn ze allemaal twintigers maar we leven nog steeds in huishoudelijke wanorde.” (lacht)

we leven al 20 jaar in huishoudelijke chaos

Nicci: “We kennen heel wat schrijvers die krampachtig hun privé-schrijfruimte bewaken. Ze hebben een vaste manier van werken, ze sluiten zich af van de wereld. Wij hebben dat nooit gedaan, misschien lukt het ons zelfs niet.  We schrijven in het alledaagse leven. Daaruit halen we ook onze beste ideeën. Een literaire bekende zei ooit: de dood van elke artiest is de kinderwagen in de gang. Van zulke patriarchale zinnen, gruwel ik. Alsof vrouwen én mannen met kinderen geen literaire carrière kunnen uitbouwen. Wat een onzin. Zolang je maar ruimte hebt in je hoofd, kun je overal werken.”

Hoe ontspannen jullie na een lange schrijfdag?

Nicci: “We koken samen en praten altijd na over wat we schreven. Ik hou enorm van huiselijke gezelligheid: ik brand altijd kaarsen, zet verse bloemen op tafel, schenk een lekker glaasje wijn uit of neem een lang bad.”

Sean: “Ik kook heel graag en eet graag samen met de hele familie. Helaas ben ik de enige vleeseter en bovendien eet ik ook graag aparte vleessoorten, zoals beenmerg of gebakken niertjes. Wanneer ik mijn pan niet goed kuis, krijg ik gegarandeerd een uitbrander van mijn dochters (lacht). We houden ook van lange wandelingen, fietsen en bezoeken graag galerijen, musea, tentoonstellingen. We halen dan ook zoveel inspiratie uit kunst, meer dan uit een krantenartikel over een moord.”

Nicci: “Wanneer ik écht doodmoe ben, kan ik mijzelf volledig herladen door wild te zwemmen in rivieren of meren. Daar voel ik me zo vrij, daar verlies ik mijzelf. Het enige dat ik ook helemaal alleen doe, is zeilen. Het water, de wind in mijn gezicht. Die oerelementen, heerlijk!”

• Nicci en Sean zijn ook fervente lezers. Libelle nam een kijkje in hun boekenkast. Ontdek het hier.

  

‘Zondagochtend breekt aan’ door Nicci French. Uitgeverij Ambo|Anthos. Te verkrijgen in de meeste boekhandels. € 19,99