Vader, Ierlandfan, consumentenridder…
Je kent hem wel, de man van Test-Aankoop. Hij kon de vriendelijke buurman zijn. En méér. Want Ivo Mechels is niet alleen een minzaam man, hij heeft ook een verhaal.
Lees het interview met Ivo Mechels in Libelle 16 (19 april 2012)
Sterke ex
”Ik ben gescheiden toen de kinderen nog klein waren: Pieter was zes jaar, Eline vier. Het stond voor mij meteen vast dat ik voor co-ouderschap ging: ik wilde mijn kinderen van dichtbij zien opgroeien en zoveel mogelijk kleine en grote momenten in hun leven meemaken. En ja, ik vond het altijd zalig als ze er waren. Laatst vond ik in een lade nog een stapeltje gele kaartjes, met stempels erop. Ik zag me ineens weer als papa van twee jonge kinderen, kaartjes uitdelend als ze flink waren geweest. Tot ze tien van die kaartjes bijeen gespaard hadden: dan mochten ze een bellenblaas of zo gaan kopen in de buurtwinkel. Dat systeem werkte feilloos; zo kreeg ik die twee ’s morgens probleemloos én op tijd uit bed, aangekleed, aan de ontbijttafel en op school.”
Ze waren één week op twee bij jou?
”Ja, en op een gegeven moment vaker, omdat hun moeder zwaar depressief werd. Ze gingen dan op vrijdag naar hun mama, maar soms kreeg ik al op zaterdag een telefoontje van mijn ex. Of ik de kinderen alsjeblieft weer kon komen halen, want het lukte niet. Of de kinderen belden me zelf, omdat het niet goed ging met mama. Ilse is in die periode ook twee keer opgenomen in een psychiatrische instelling. De kinderen waren in haar laatste levensjaar dus al dikwijls bij mij, en sinds 1 mei 2005 permanent. Dat is de dag waarop Ilse zich van het leven heeft beroofd en haar dood tegemoet is gesprongen. Haar lichaam is een paar uur later gevonden in de tuin van de buren.”
Taboedoorbreker
”We hebben er vanaf het begin voor gekozen om open en eerlijk te communiceren over Ilses zelfdoding. Er wordt nog te vaak angstvallig gezwegen als iemand doelbewust uit het leven stapt, alsof het iets is waarvoor de nabestaanden zich moeten schamen, terwijl het al moeilijk genoeg is. De kinderen en ik hebben het nooit weggestopt. Het stond ook op die manier in haar doodsbericht. We willen heel graag het taboe rond zelfdoding helpen doorbreken.”
Papa én mama tegelijk
”Mijn kinderen zijn nu 21 en 23 jaar. De band tussen ons is heel hecht, ook al staan ze hoe langer hoe meer op eigen benen. Fascinerend hoe je als ouder als vanzelfsprekend met je kinderen meegroeit en samen door al die verschillende fases gaat, van baby tot volwassene. Echt, ik heb van elk van die fases genoten. Ik voel me een gelukkige en trotse vader, en op sommige vlakken zelfs papa en mama tegelijk. Logisch wellicht dat die twee rollen met elkaar vergroeien als je er alleen voor staat. Zo lig ik ’s nachts steevast wakker als Pieter en Eline weg zijn. Ik kan pas met een gerust hart inslapen als ik ze hoor thuiskomen en ze hun hoofd om de deur van mijn slaapkamer steken: ’Papa, ik ben thuis!’ Ze lachen me daar een beetje mee uit, maar ze doén het gelukkig plichtsbewust. Op een dag, niet eens meer zo veraf, zullen ze definitief hun vleugels uitslaan. Daar probeer ik me alvast een beetje op voor te bereiden. Het legenestsyndroom een vrouwending? Vergeet het, ik weet nu al dat ik er last van zal hebben!” (lacht)