Veerle Dobbelaere: veertiger, vrolijk en vrijgevochten
Quote van de week: "Mannen met 'n veel jongere vrouw, dat zijn mijn vrienden niet."
Er is iets veranderd in de manier waarop we naar vrouwen kijken, schrijf je. Vroeger kon je niet anders dan fysiek te verouderen. Nu heb je zoveel middelen om er jonger uit te zien dat het bijna een plicht wordt.
“Daar worstel ik ook mee: wat doe ik en wat niet? Als ik naar de dermatoloog stap met de vraag of ze een maskertje heeft om mijn rimpels te camoufleren, dan zegt ze: ja dat kan, maar ik heb natuurlijk ook botox en fillers…”
Toen je botox overwoog, hebben je kinderen het je uit het hoofd gepraat; Heb je verstandige kinderen?
“Ik beslis natuurlijk zelf, maar het is dubbel. Ik wil een glad voorhoofd, en die pigmentvlekken, die vind ik niet tof. Ik wil strakkere billen, maar tegelijk denk ik: ga ik mijn tijd en energie echt daarin steken? Het voelt alsof er op mijn schouder constant een engel en een duivel zitten te discussiëren. Vroeger werden vrouwen grijs, nu verven we allemaal ons haar. Gaan we over tien jaar collectief aan de botox? Steken we over twintig jaar allemaal valse borsten? Geen idee. Wat ik wel weet, is dat we daar over moeten nadenken: over hoe ver we gaan en welke boodschappen we over schoonheid aan onze kinderen, of aan onze mannen, meegeven.”
Vrienden reken je daar op af, zeg je: als ze op rijpere vrouwen neerkijken, zijn het je vrienden niet meer.
“Kijk, al die columns zijn geschreven na middernacht, op een moment waarop mijn demonen wakker zijn en de censuur slaapt. Toen alles naar de drukker was, riep ik: “Stop! Kan ik dat wel doen? Er staan dingen in waar mensen echt aanstoot aan gaan nemen…” Onder andere dat. Ik sta daar nog altijd achter, maar als ik het nuanceer, dan bedoel ik: veertigers die elke vrouw die ouders is dan 30, 35 a priori beschouwen als niet aantrekkelijk, die moeten eens in de spiegel kijken, of naar een therapeut gaan.”
Een van de voordelen van ouder worden is dat je kinderen wijzer worden. Voer je dit soort gesprekken met hen?
“Zeker. Ik merk wel dat zij conservatiever zijn. Het is misschien eigen aan hun generatie, en ook aan hun kindertijd. Hun vader en ik zijn niet samengebleven, en een scheiding is niet leuk voor kinderen, daar moeten we niet onnozel over doen. Zelfs mijn jongste, die pas vier was toen we uit elkaar gingen, vertelt me dat ieder kind toch wil dat z’n mama en papa samen blijven. Mijn kinderen zeggen: als ik kies voor een man, dan blijf ik daar wel bij.”
Lees het volledige interview met Veerle Dobbelaere in Libelle 23 (9 juni 2011)