Mijn verhaal: Hildes dochter raakte verbrand door haar kop koffie

Hilde (33): ”Het was een koude winterdag. Anna, toen 2, en ik waren alleen thuis. Een snipperdag waar ik heel erg naar had uitgekeken. Ik had de voorbije maanden veel te hard gewerkt en bijgevolg te vaak mijn dochter moeten missen. Anna was een toren aan het bouwen met haar blokken en ik had mezelf net een kop koffie ingeschonken toen de bel ging. Mijn moeder kwam langs om haar kleindochter te zien.

We stonden nog in de hal toen we plots gegil hoorden. In paniek snelden we naar de keuken en zagen meteen wat er gebeurd was. Anna had mijn kop koffie vanop de tafel naar zich toegetrokken. Ik stond aan de grond genageld terwijl mijn dochter in paniek ‘mama’ bleef roepen. Mijn moeder daarentegen nam Anna meteen onder haar arm, trok haar kleertjes uit en zette haar onder een koude douche. Toen ik even later binnenkwam, zag ik grote blaren op Anna’s buikje. Ze bleef maar huilen. En ook ik kon me niet meer inhouden. Mijn moeder wikkelde mijn kleine meisje in natte handdoeken en duwde haar in mijn armen terwijl ze naar beneden stormde om de auto te halen. Even later zaten we op de spoedafdeling van het ziekenhuis. Anna kreeg een soort van gelpack op de verbrande plekken die de warmte uit haar lichaampje moest trekken. Daarna werd haar buikje in verband gewikkeld. Met een pak pijnstillers en een uitgeputte dochter vertrokken we naar huis.

Anna lag op mijn schoot te slapen toen mijn man Bart de woonkamer binnenkwam. Pas toen crashte ik helemaal. Hoe kon ik zo onverantwoord die kop koffie op tafel zetten? Ik was een moeder die nooit risico’s nam en altijd anticipeerde op gevaar. En dan gebeurt zoiets. Bart nam Anna van me over en probeerde me te kalmeren. Ik zat nog steeds verstijfd van angst. Die nacht deed ik geen oog dicht. Steeds weer zag ik dat gezichtje van Anna voor me toen ze gillend in de keuken stond. Ze riep ‘mama’ en ik deed niets. Hoe kon ik mijn meisje zo in de steek laten?

De volgende dag werden we opnieuw in het ziekenhuis verwacht. Het verband moest van de wonde, maar zat verkleefd. Anna schreeuwde moord en brand. Uiteindelijk kwam een grote witte wonde tevoorschijn. Het zag er veel slechter uit dan de dag voordien. Ik voelde me wegdraaien. Anna zocht steun bij Bart. Zelfs haar fopspeen en knuffel duwde ze weg. Ze had pijn. En ik kon mijn tranen niet bedwingen. Had ik mijn kop niet op tafel gezet, dan was dit nooit gebeurd. Elke dag de wonde met lauw water spoelen en nadien een nieuw verband, dat werd mijn taak. Het begin van een moeilijke periode. Elke keer opnieuw was Anna zo kwaad op me. ‘Pijn, mama’, riep ze. Om me dan weg te slaan en een uur lang geen blik meer te gunnen. Pas na twee weken lukte het ons iets beter. Maar het buikje van Anna bleef beschadigd. Een litteken dat altijd zal blijven. En niet alleen op dat buikje. We zijn nu een jaar verder. Het gaat redelijk met Anna. Steeds vaker zie ik het onbezorgde meisje van vroeger terug. Toch voel ik me nog steeds schuldig. Elke dag word ik geconfronteerd met wat
toen gebeurde. Als ik Anna een badje geef. Als ik de wonde met een crème moet insmeren. Als in de zomer Anna altijd in een T-shirtje moet rondlopen, omdat haar litteken niet in de zon mag.

Nog steeds schaam ik me als mensen me vragen wat er precies met Anna gebeurd is. Ik ben zo bang dat ze me met de vinger zullen wijzen. Ook al zeggen mensen me vaak dat dit iedereen kan overkomen. En dat het veel slechter had kunnen aflopen. Want stel dat Anna de koffie in haar gezichtje had gekregen? En toch blijft het knagen. Anna is nu drie. ‘Mama, ik wil een andere buik’, zei ze een tijdje geleden. Dan krimpt mijn hart ineen. Sinds die dag drink ik nooit meer koffie of thee als Anna in de buurt is. En als iemand anders dat wel doet, blijf ik ziekelijk dicht bij haar. Onlangs stond mijn schoonmoeder soep te maken. De ketel hete soep stond op tafel. Ik kreeg het zo benauwd toen Anna op een veilige afstand, maar wel aan diezelfde tafel wilde kleuren. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik Anna geen angst mag aanpraten door haar dit te verbieden. Telkens weer dat dilemma. Een ongeluk zit in een klein hoekje, zeggen ze. Wij weten nu als geen ander dat dit zo is. In een fractie van een seconde veranderde ons leven. Inderdaad, het had slechter kunnen aflopen. Maar het gaat om onze dochter, ons dierbaarste bezit. En dan is elke pijn er één te veel.”

Lees meer:

• Maria (80) vindt haar grote liefde in het rusthuis
• De meest hartverwarmende video van 2016 is er
• Waarom die eerste liefde zo blijft hangen

Bron: Libelle 20/2016. Beeld: Getty Images