Vier leerkrachten over hun grappige flaters
Nu het ‘Dag van de Leerkracht’ is konden we het niet laten om ook even te polsen naar de grappige blunders, verhaaltjes en flaters die heel wat leerkrachten meemaken tijdens hun loopbaan. Vier ‘flaters’ op een rijtje.
Juf Liesbeth van het tweede leerjaar
“In mijn klas kwamen twee blinde mensen een namiddag uitleg geven over hoe het is om slechtziend door het leven te gaan. Toen ik de week erna met mijn leerlingen naar het zwembad ging, kwamen we één van hen tegen. “Allemaal zwaaien”, riep ik tegen mijn kindjes. Ik was de enige die zwaaide. “Juf, heb jij helemaal niet opgelet in de les?”, kreeg ik te horen. Mijn leerlingen begonnen te roepen, net zoals de man hen geleerd had in de klas.”
Juf Gerda van het eerste leerjaar
“27 zesjarigen en een veel te klein klaslokaal: dat waren de ingrediënten van mijn blunder. Door het plaatsgebrek stelde ik me geen vragen toen de deur niet volledig open kon bij het buitengaan. Na de speeltijd besefte ik hoe het kwam: ik zag ineens Fatima achter de deur staan terwijl ik voor de speeltijd dacht dat iedereen buiten was! Ze had de hele pauze alleen in de klas opgesloten gezeten. Toen ik op het einde van de dag mijn bord met een natte spons af wilde vegen, rook ik plots een sterke urinegeur… Ook Fatima had een plasje gedaan tijdens de pauze, maar wel in mijn bordemmer. Mijn schuld, natuurlijk!”
Juf Karen
“Tijdens mijn stageperiode gaf ik les aan het eerste middelbaar. De leerlingen probeerden van alles uit en ik ben er élke keer met open ogen ingetrapt. “Mevrouw, mag dat raam open, ’t is hier warm!” En ik maar sleuren aan een raam dat al jaren vast zat. Of: “Mevrouw, wil je het bord wat omhoog doen, ik kan het schema onderaan niet helemaal zien.” En ik maar proberen om een vastgemaakt bord omhoog te hijsen. Ze leerden me een belangrijk lesje: vanaf dan mochten ze zelf rechtstaan om zo’n dingen te doen!” –
Juf Elke van het eerste middelbaar
“Op zeeklassen hadden de leerlingen een heel plezierige nacht door tot laat met laserlampjes naar elkaar te schijnen. Wij, de leerkrachten, hadden een zeer korte nacht door al die laserlampjes in beslag te nemen. De volgende ochtend kregen we een uiteenzetting over WO I, gegeven door een gastspreker. Ik zit achteraan een beetje te suffen tot ik op het scherm weer een lichtje van een laser zie verschijnen. Ik schiet recht en roep: “Is dat nu gedaan met die laserlampjes!” Waarop de gastspreker me heel verbaasd aankijkt, met zijn laserlampje in de hand.”