Vrouwen & politiek: Kathleen Van Brempt

Grenzen aftasten, spijbelen, experimenteren met drugs…Als tiener zocht Kathleen Van Brempt graag uitersten op.

Na een paar wilde jaren kwam je uiteindelijk toch op het rechte pad terecht. Had je plots het licht gezien?

“Ik moest mijn jaar overdoen en werd van school gestuurd, dat waren twee klappen in mijn gezicht. Opeens kwam het besef: ik wil wél iets van mijn leven maken. Alles kwam uiteindelijk goed omdat ik kon terugvallen op een warm en liefdevol nest: mijn vader en moeder, mijn zussen en mijn broers. En doordat ik in mijn opvoeding duidelijke normen en waarden had meegekregen, al heb ik dat natuurlijk pas achteraf beseft. Ik wist wanneer ik over de schreef ging en wellicht was dat de reden waarom het nooit finaal fout is gegaan.”

Je bent naar verluidt per toeval in de politiek beland.

“Toen ik nog studeerde, was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om in de politiek te gaan. Ik kom helemaal niet uit een politiek gezin. Niet dat het mij niet boeide: ik keek graag naar het nieuws en ik heb uiteindelijk ook sociologie gestudeerd, een studie die erg bezig is met maatschappelijke problemen. Ik zag mezelf wel functioneren bij de studiedienst van een vakbond of een ngo, maar de politiek zelf kwam niet in mij op. Door een hele reeks toevalligheden ben ik voor Louis Tobback gaan werken, hij heeft mij gevraagd om in de politiek te stappen.”

Veer leren, veel afzien

Elke dag zien en horen wij een hele resem politici in de media. Is er ook veel wat wij niet te zien of te horen krijgen?

“Wat mensen zien, is: je bent een mediafiguur, je hebt een boeiende job en je verdient goed je kost. Als je voor politici werkt, dan zie je ook de andere kant van het verhaal: de vertwijfeling, de stress, de druk op je privéleven en de gevolgen ervan. En hoewel ik al veel had gezien voor ik zelf in de politiek stapte, had ik het toch allemaal serieus onderschat.”

Het moederschap

Je dochter, Zitta, is ondertussen al drie. Hoe groot is jouw moederhart?

“Voor ik zelf moeder werd, wist ik niet dat die onbeschrijfelijke, ondefinieerbare liefde bestond. Ik heb die liefde nog nooit ergens anders gevonden. Ze heeft mij ook heel erg overdonderd, maar dan op een praktische manier. Nu moet ik ermee lachen, maar de eerste twee jaar – ik heb het nog niet zo lang onder controle – had ik het gevoel dat ik het moederschap eigenlijk niet aankon. En ik heb maar één kind. Soms vraag ik mij af: hoe doen mensen met vier kinderen dat? Zitta slaapt moeilijk. Ze wordt geregeld ’s nachts wakker en staat elke dag om 6 uur op. In combinatie met mijn job is dat fysiek heel zwaar. Ik kan niet elke avond vroeg gaan slapen. Ook de praktische rompslomp die zo’n kind met zich meebrengt, vind ik niet evident. Ze moet weggebracht en gehaald worden, je moet zorgen dat er altijd eten is, dat ze twee tot drie stukken fruit per dag eet, dat er verse groenten op tafel komen… Dat vergt veel organisatie.”

Lees het volledige interview met Kathleen Van Brempt in Libelle 19 (12 mei 2011)