Marieke leeft verder met een nier van haar zus Evelien

Hoe sterk de band tussen zussen kan zijn, bewijzen Evelien en Marieke. Een aantal jaren geleden gaf Evelien haar zus een nieuwe toekomst, door een nier af te staan.

Marieke was drie toen de dokters ontdekten dat haar nieren nog maar voor dertig procent functioneerden. Een genetische afwijking, bleek later. Ze kreeg onmiddellijk medicatie en een streng dieet opgelegd, maar in 2004 was de werking van haar nieren al gezakt tot tien procent en moest ze dringend een nieuwe nier krijgen. Het was papa Rik die op 4 oktober een gezonde nier aan z’n dochter gaf en iedereen inspireerde om, mocht het nodig zijn, op een dag hetzelfde te doen. Die dag kwam er spijtig genoeg twaalf jaar na de eerste transplantatie.

Het verlossende telefoontje

“Ik zie ons Marieke nog zitten aan de keukentafel, in tranen omdat ze niet aan de dialyse wilde”, vertelt zus Evelien. “Begrijpelijk, want als je drie keer op een week vier uur aan een ziekenhuisbed gekluisterd bent, dan staat je leven op pauze. Die ellende wilde ik haar besparen, dus fluisterde ik haar toe dat ík haar een gezonde nier wilde geven. En ik was niet alleen, want ook mama en een neef lieten zich screenen als donor. Maar na een maand bleef alleen ik nog over. Al was dat nog geen garantie dat ik mijn zus ook echt een nier mocht geven. Wat als ik en mijn twee dochters, net als zij, die genetische afwijking hadden? Maar gelukkig was er niets te vinden en kreeg ik eind juni 2016 het verlossende telefoontje dat ik een nier mocht afstaan en lag de datum voor de transplantatie al meteen vast.”

Marieke maakte die dag nietsvermoedend een fietstocht aan zee, samen met haar mama en papa. “We waren onderweg toen mijn telefoon plots ging. Het was Evelien. ‘Marieke, 25 september is het zover!’”

Een ‘propere’ nier

Een week voor de transplantatie begon Evelien wat zenuwachtig te worden. “Ik was op een trouwfeest van een vriendin, en ik durfde maar één glas cava drinken. Mijn nier wilde ik natuurlijk wel ‘proper’ aan mijn zus geven.” (lacht) Marieke daarentegen was vooral heel enthousiast, en misschien zelfs een tikkeltje ongeduldig. “We zijn de dag voordien nog met z’n allen gaan ontbijten bij mijn broer.

Om even de gedachten te verzetten en te vieren dat ik eindelijk van de dialyse verlost was. Wat niet wil zeggen dat ik niet dacht aan Evelien. Zij ging met twee nieren het ziekenhuis in, en zou achteraf met maar één weer naar huis gaan. Dat was beangstigend, maar Evelien drukte me op het hart dat ze zelfs met één nier nog een marathon zou kunnen lopen.”

De operaties verliepen gelukkig zonder complicaties en na drie uur werd Marieke wakker met de nier van haar zus. “Het jammere was dat ik Evelien niet onmiddellijk kon bedanken. Ik moest enkele dagen in quarantaine, maar Evelien wilde natuurlijk haar dochters zo snel mogelijk weer zien. Daarom lagen we elk op een aparte kamer. Maar… na twee dagen kwam Evelien toch al mijn kamer binnen. Vóór de operatie had ik stiekem twee armbandjes laten maken met een niertje aan, om haar te laten zien dat ik nóóit zal vergeten wat ze voor mij had gedaan. Je had haar gezicht moeten zien toen ik ze aan haar gaf! Zo verrast, zo ontroerd.” (lacht)

Basketten in Amerika

Voor Evelien was het belangrijkste dat Marieke terug een normaal leven kon leiden, zonder dialyse, zonder zorgen. “Zo nu en dan zegt ze me hoe dankbaar ze is, maar dat hoeft voor mij niet. Daar zijn we toch zussen voor? Het grappige is wel dat ik niet alleen mijn nier heb doorgegeven, maar ook mijn verslaving aan zoute chips. ” (lacht)

Met de nier van haar zus wist Marieke haar grote droom waar te maken. “In 2018 ging de hele basketbalploeg waarvan ik deel uitmaakte op stage naar Portland, en dat wilde ik voor geen goud missen. Dankzij mijn zus is dat gelukt. Ik heb haar dan ook bestookt met berichtjes en foto’s, om te laten zien dat ik mijn nieuwe kans met beide handen greep. Als antwoord op de onvoorwaardelijke liefde die zij heeft getoond. Een nier zal ik haar nooit kunnen geven, maar ik kan wél met zorg en héél veel goesting leven, dat ben ik haar verschuldigd.”

De liefde van familie

Of de zussen denken aan de toekomst, aan ‘wat als…’? “Een tijdje terug móésten we wel. De transplantatie is nog geen vijf jaar geleden, maar kort voor Pasen kregen we het slechte nieuws dat de werking van Mariekes nier weer gezakt was tot dertig procent. (stilte) Dat was een zware klap, want de dokters hadden ons destijds nog zo gezegd dat er geen betere match bestond als de onze. Ik dacht dat mijn zus zeker twintig, dertig jaar goed zou zijn, misschien zelfs haar leven lang.” Gelukkig kreeg Marieke inmiddels hoopvol nieuws, want de werking van de nieren is weer licht gestegen. “En trouwens, ik heb al twee nieuwe kansen gekregen, een derde zal dan ook nog wel lukken, toch?”

Meer mooie verhalen van verbondenheid:

• Vriendinnen Marleen en Els trokken er een half jaar lang elke zaterdag samen op uit
• Zussen Mariet, Linda en Magda werden grootgebracht in een gezin van negen
• Collega’s Ria, Kristien, Veronique, Els en Petra werken bij de Faculteit Diergeneeskunde

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!