Loekie overleefde een bizarre vliegtuigcrash. Dat ze een paar weken later het huwelijk van haar zoon mocht meemaken, heeft ze te danken aan een goede engelbewaarder.

Loekie (67): “ ‘Wat zou je ervan denken om voor het huwelijk van Guy nog snel op vakantie gaan? Dan sta je met een mooi kleurtje op de trouwfoto’s van je zoon.’ Schitterend idee van mijn nichtje, vond ik, dus vertrokken mijn man en ik samen met haar en haar man naar de Dominicaanse Republiek voor een heerlijke strandvakantie.

We wilden ook wat van het land zien, dus boekten we ter plekke een trip naar het idyllische schiereiland Samana, met z’n parelwitte stranden, spectaculaire watervallen en een tropisch regenwoud. De bedoeling was om naar een plek te gaan waar het krioelde van de apen. Om op het eiland te geraken, moesten we het vliegtuig nemen.

Er stonden er tien klaar om te vertrekken. Ik herinner me nog goed dat het er die dag heel chaotisch aan toe ging. In elk vliegtuig was plek voor acht man, de piloot incluis. Enkele toeristen werd gevraagd hoe ‘zwaar’ ze waren, anderen mochten zonder boe of bah instappen. Heel even leek het erop dat we uit elkaar gehaald werden. Mijn nicht en haar man werden naar een ander vliegtuig gebracht, maar toen de piloten zagen dat we samen hoorden, mochten we toch samen vliegen.

Bont en blauw op de foto

Lang hingen we niet in de lucht. We waren nog maar net vertrokken toen de piloot zei dat we ons moesten klaarmaken voor de landing. Wat er daarna is gebeurd, weet ik niet, maar plots lagen we in een ravijn tussen de brokstukken. Het vliegtuig was neergestort. Ik voelde meteen dat er iets mis was met mijn schouder, maar die pijn verdween onmiddellijk toen ik zag dat iedereen van ons oké was. Dat iedereen leefde.

Niet veel later kwamen de brandweerwagens en ambulances toegesneld, die ons meteen vantussen het puin hebben gehaald. Er was één vrouw, een Russische, die met zware verwondingen werd afgevoerd, verder viel de lichamelijke schade mee: mijn man had wat schrammen, de piloot was in shock en ik hield er ‘slechts’ een schouderbeenbreuk aan over.

Hoewel, als ik terugkijk naar de trouwfoto’s van mijn zoon… Muhammed Ali is er niks tegen, zelfs niet na een van zijn bokswedstrijden. (lacht) Mijn gezicht was bont en blauw, mijn ogen opgezwollen. Maar het voelde als een wonder dat we de mooiste dag van onze zoon hebben mogen meemaken, en daar hebben we dubbel en dik van genoten.

Mijn mama zei altijd: het was jullie tijd nog niet. Gelukkig maar… Nu, tien jaar later, heb ik alles een plek kunnen geven. Maar gemakkelijk was dat niet. De eerste maanden had ik nachtmerries, ik beleefde alles opnieuw, en opnieuw. De pijn in mijn schouder, de geur van het neergestorte vliegtuig, het lawaai van de sirenes.

Maar het is zoals ze zeggen: tijd heelt alle wonden. Een jaar na de crash zijn mijn man en ik naar Zanzibar geweest, met het vliegtuig. De eerste keer terug in de lucht was heel akelig, maar ik móést het doen. Had ik langer gewacht, dan had ik hoogstwaarschijnlijk nooit meer durven te vliegen.”

Uit: Libelle 10/2023

Ook zij hadden enorm veel geluk:

• Myriam verloor bijna haar baby tijdens de bevalling
• Jennifer kwam als tiener met haar fiets onder een vrachtwagen terecht
• Elien en haar gezin ontsnapten op het nippertje aan een brand

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!